Ποιό τραγούδι να μ’ αγγίξει,

που ξέχασα πια πως να μιλώ για έρωτες

τινάζοντας τα χέρια;

Και ποιοί ώμοι να κρατήσουν

τοσες σκέψεις, τόσα λάθη,

που αναστατώνουν το μυαλό;

Αν έπνιγα την ελπίδα,

θα έβρισκα ένα μικρό,

ησυχο διαμέρισμα να κοιμηθώ.

Ποιος άφησε την πόρτα ανοικτή

κι από το πόστο στο παράθυρο

δε φτάνω να διώξω τη θύμηση

των νοτισμένων σου ματιών;

Αν αύριο με ρώταγες αν θέλω,

θα σου λεγα όχι

με περίσσιο ενθουσιασμό.

Κι αν τωρα δα με κοίταγες στα μάτια,

θα έψαχνα συνέχεια πίσω τους

το κενο.

Ακόμη και τώρα

στα ζεστά κατωσέντονα απλωμένος,

με την ίδια υγρασία στα μάτια

ξεχνάω,

από πότε μένω σ’ αυτό το μικρό

-πλην ήσυχο-

διαμέρισμα.