Δεν έχω χώμα να ακουμπήσω το κρεβάτι μου
ούτε ένα στρέμμα για να σπείρω μια ελπίδα.
Αποδημητικό πουλί στους πέντε ανέμους δέρνομαι
σέρνομαι
από ορίζοντα σε ορίζοντα
χωρίς λάβαρο και δίχως πατρίδα.

Πέρασα μέσα από φωτιά και θάλασσα
ψάχνοντας ίσκιο ανύπαρκτο
στον κόσμο αυτόν να ξαποστάσω.
Τρέχω για να προφτάσω …
Τι;
Ποιος και γιατί με κυνηγά ποτέ δεν έμαθα.
Πήρα τις ρίζες μου στην πλάτη
και τραβάω
σώμα αποσχισμένο απ τη ψυχή και από τις μνήμες του…
Μη με ρωτήσετε. Δεν ξέρω πια που πάω.

Μια όμορφη μέρα μπήκαν μες το σπίτι μου.
Με διαμελίσανε
και με αμολήσανε
σ’ άγνωστους δρόμους.
Τώρα πια τι ζητώ μη με ρωτήσετε.
Γυρνώ με την κατάρα μου στους ώμους.
Οι άνθρωποί μου εξανεμίστηκαν
τα υπάρχοντά μου κάηκαν όλα.
Μία γωνιά μονό ζητώ
κι άλλο πια τίποτα
για να ακουμπήσω ένα παιδί
και μία τρύπια κατσαρόλα.

Δεν ξέρω αλήθεια σε ποιον έφταιξα.
Εγώ δεν θέλησα ποτέ κάποιον να βλάψω.
Μια όμορφη μέρα μπήκαν μες το σπίτι μου.
Δεν είχα χρόνο να πονέσω και να κλάψω.
«Τρέξε…
Δεν υπάρχει πατρίδα για σένα» μου είπανε
«Ούτε νεκροί εδώ να σε προσμένουν.
αφότου ξεριζώθηκες απ’ τη μήτρα της μάνας σου
χίλιοι ξεριζωμοί σε περιμένουν.»

 

Βικτωρία Σαμοθράκη