Είναι στιγμές, όπου μια βόλτα σε μια μεγάλη πόλη,

έρχεται σε διαστάσεις μικρών δρόμων που σε κάνουν να πιστεύεις πως όλα ήταν όπως πριν

 

Με ανθρώπους που γνωρίζονταν μεταξύ τους.

Με τοίχους, που δεν ήταν μονάχα παρά υλικά που θα κρατούσαν σε απόσταση τους φυλακισμένους τους μέχρι ωσότου ξανά ξημερώσει.

Με δρόμους που εκείνοι ακολουθούσαν τα βήματα μας.

 

Είναι άλλες φορές, που όλοι οι δρόμοι μιας μεγάλης πόλης,

γίνονται ότι πιο κοντινό στον παράδεισο, που μπορεί να προσεγγίσει ο άνθρωπος

 

και αυτό γιατί εκείνη τη στιγμή ο δρόμος μοιράζεται μεταξύ δύο ανθρώπων,

που όταν βρίσκονται μαζί γίνονται γέννημα θρέμμα ενός άλλου χρόνου.

Οι τελευταίοι

άνθρωποι της γης στη βίβλο των επιζώντων

 

Είναι τότε,

που ακόμη και οι δρόμοι, αναζητούν τα χαμένα μας κομμάτια

και τα δικά μας βήματα που μέσα στην άσφαλτο σχεδίαζαν,

τα πιο κρυμμένα μονοπάτια

 

Στέλιος Αγγελόπουλος