Το φθινόπωρο για τη φύση είναι η εποχή που αποφορτίζεται, είναι η φθορά η οποία είναι μέρος της δημιουργίας, τα δέντρα χάνουν το φύλλωμά τους και αρχίζουν οι πρώτες βροχές, προκειμένου το έδαφος να προετοιμαστεί για την επόμενη σπορά. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του κύκλου της φύσης απαραίτητο για να ακολουθήσουν οι επόμενες εποχές. Μέρος της, αναμφισβήτητα, είναι και ο άνθρωπος που, αν παρατηρήσουμε, εμφανίζει ακριβώς τις ίδιες φάσεις με αυτή. Ας σκεφτούμε πόσες φορές έχουμε αναθεωρήσει τις θέσεις, τις σκέψεις και την κοσμοθεωρία μας προκειμένου να ανασυνταχθούμε, να επαναπροσδιοριστούμε με σκοπό να ανακαλύψουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Αυτός, όμως, ο σκοπός απαιτεί να αφήσουμε πίσω μας οτιδήποτε πλέον δεν είναι «ζωντανό», όπως ακριβώς κάνει και η φύση.  Γι’ αυτό το λόγο το φθινόπωρο χρησιμοποιείται συμβολικά στην τέχνη ήδη από τα αρχαία χρόνια, με αναφορές στη μυθολογία – στην αρπαγή της Περσεφόνης – και στον Όμηρο μέχρι και σήμερα στην λογοτεχνία και στην ποίηση. Γιατί, ουσιαστικά, ο άνθρωπος ανήκει μέσα στη φύση και η φύση μέσα στον άνθρωπο.

 

 Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε δύο ποιήματα στα οποία γίνεται αναφορά στο φθινόπωρο:

 

Η Αγία – Μίλτος Σαχτούρης 

Ήταν εκείνο το φθινοπωρινό απόγεμα που

η Αγία με πήρε απ’ το χέρι και με οδήγησε

στο μικρό σκοτεινό δρόμο, που στην πραγματικότητα

δεν υπήρχε καν.

Γιατί αν υπήρχε τότε τι ήταν αυτά τα αίματα

κι οι στρατιώτες που ξεπετάχτηκαν από τους γύρω

δρόμους και με δέσανε σ’ ένα ξύλινο κρεβάτι,

τέσσερις μήνες, κι όταν πια με λύσανε ήτανε

χειμώνας, έβρεχε συνέχεια κι η Αγία χάθηκε

κι ούτε που ξαναφάνηκε πια.

 

Μίλτος Σαχτούρης, Εκτοπλάσματα, Εκδ. Κέδρος

 

 

 

Αφιέρωση – Μαρία Πολυδούρη

Φίλε, του φθινοπώρου ήρθεν η Ώρα

στην πόρτα μου έξω. Κίτρινο φορεί

στεφάνι από μυρτιά. Στα νικηφόρα

χέρια της μια κιθάρα θλιβερή,

 

Κιθάρα παλαιϊκή που κλεί πληθώρα

μέσα της ήχους και ήχους. Ιερή

κοιτίδα. Κάθε πόνος, κάθε γνώρα

πού ήταν γλυκιά και γίνηκε πικρή,

 

Ήχος μεσ’στην καρδιά της αποστάζει.

Φίλε, του φθινοπώρου η Ώρα εκεί

στην πόρτα μου ήρθε δίχως να διστάζη

 

Και το κιθάρισμά της πότε πότε

σα νάτανε η φωνή σου η μυστική

τους στίχους σου πού μου τραγούδαες τότε.

 

Μαρία Πολυδούρη Άπαντα, Οι τρίλλιες που σβήνουν, Δεύτερη Έκδοση, Εκδ. Αστάρτη