Η πρωτοβουλία του Musicart Magazine, για ανάδειξη νέων καλλιτεχνών μέσα από το πρώτο διαδικτυακό φεστιβάλ τεχνών “Art for Change”, που ξεκίνησε τον μελαγχολικό Απρίλιο της καραντίνας, έφερε στο φως μερικά διαμάντια, ένα εκ των οποίων έχουμε την χαρά να φιλοξενούμε στην σελίδα μας. Ο λόγος για την νικήτρια του συγγραφικού πεδίου, Σοφία Ρόδου, την οποία θα γνωρίσουμε λίγο καλύτερα στην παρακάτω συνέντευξη και πολύ καλύτερα μέσα από την επικείμενη έκδοση ορισμένων επιλεγμένων έργων της από τις εκδόσεις I Travel Poetry, στις αρχές του νέου έτους.

 

“Της γνωριμίας”

Σπούδασα Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, επιλέγοντας την κατεύθυνση της Γλωσσολογίας. Αυτήν τη στιγμή ασχολούμαι με τη διδασκαλία της νέας και της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, κάνοντας ιδιαίτερα σε μαθητές κι ενήλικες. Επίσης, συνεργάζομαι με εκδοτικούς οίκους, αναλαμβάνοντας την επιμέλεια και τη διόρθωση βιβλίων. Ενίοτε, αρθρογραφώ για κάποια καλλιτεχνικά sites. Στο παρελθόν, έχω ασχοληθεί με την εκμάθηση της νοηματικής και της γραφολογίας. Μου αρέσει να πηγαίνω στο θέατρο, να διαβάζω λογοτεχνία και φιλοσοφία, να μαθαίνω γλώσσες, να κάνω περιπάτους στο αγαπημένο μου πάρκο και να γράφω, φυσικά.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την ποίηση και την λογοτεχνία;

 

Από πολύ μικρή ηλικία με σαγήνευε το διάβασμα ως διαδικασία και ήμουν τυχερή, καθώς οι δάσκαλοι που είχα στο σχολείο ενστάλαζαν μέσα μου όλο και περισσότερο την αγάπη για τη λογοτεχνία και την ποίηση. Όσον αφορά την ανάγκη μου να εκφραστώ μέσω της γραφής, θα έλεγα πως αναδύθηκε από τα ταραχώδη –συναισθηματικά–  χρόνια της εφηβείας. Σκέψεις που φοβόμουν να εκφράσω, συναισθήματα που δεν μπορούσα να εκδηλώσω και γενικότερα ό,τι ένιωθα να με πνίγει, το εναπόθετα στο λευκό της σελίδας. Με λίγα λόγια, το πώς ξεκίνησα να ασχολούμαι σχετίζεται με την αδήριτη επιθυμία για έκφραση και διαφυγή συνάμα.

 

Βγήκατε νικήτρια στο “τουρνουά” τεχνών, στην κατηγορία συγγραφέων, του Musicart Magazine. Πώς αξιολογείτε το διαδίκτυο και τα νέα μέσα σε σχέση με την πορεία και προαγωγή των τεχνών;

 

Θεωρώ πως, εν μέρει, συμβάλλουν θετικά, διότι παρέχουν την ευκαιρία στους καλλιτέχνες να κοινοποιούν τα έργα τους σε ένα ευρύ φάσμα αποδεκτών, ταυτοχρόνως. Τους βοηθούν στο να βρίσκουν ένα εύκολο μέσο προώθησης της δουλειάς τους και μια πιο γρήγορη ανταπόκριση από το κοινό. Διαγωνισμοί, όπως αυτός στον οποίο συμμετείχα, sites όπως το δικό σας και παρεμφερή blogs, αναντίρρητα δίνουν ευκαιρίες, προωθούν και προασπίζουν τις τέχνες. Από την άλλη, βέβαια, λόγω πληθώρας πληροφοριών και λόγω του ότι διανύουμε την εποχή του γρήγορα, πολλά «διαμάντια» βυθίζονται στην κινούμενη άμμο του scroll down! Για να μιλήσω και πιο συγκεκριμένα, οι τέχνες που δεν συνδέονται με την εικόνα, αλλά με τις χίλιες λέξεις που την περιγράφουν, μειονεκτούν από θέμα προσοχής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κι αυτό συμβαίνει γιατί προσεγγίζονται επιφανειακά. Άλλος χρόνος απαιτείται για να δεις μια εικόνα κι άλλος για να διαβάσεις και να εμπεδώσεις ένα κείμενο. Σε κάθε περίπτωση, «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» που έλεγαν κι οι σοφιστές.

 

Ποιος θεωρείται πως είναι ο ρόλος της Τέχνης (και συγκεκριμένα της λογοτεχνίας) στο σήμερα;

Η τέχνη διαδραματίζει μείζονα ρόλο στο σήμερα και δη στους χαλεπούς και πνευματικώς ακρωτηριασμένους καιρούς που διανύουμε, καθώς αποτελεί μέσο αυτογνωσίας, προβάλλει κοινωνικές αξίες, προβληματίζει επάνω σε παναθρώπινα ζητήματα, καλλιεργεί την κριτική σκέψη και απομακρύνει τον άνθρωπο από την πνευματική μονομέρεια. Όσον αφορά τη λογοτεχνία, επιτελεί τον ρόλο της σωσίβιας λέμβου επάνω σε μια τρικυμία λεξιπενίας, συρρικνωμένης φαντασίας και καταπιεσμένων παθών.

 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια σχετικά με το συγγραφικό σας έργο;

 

Έχω ήδη στο μυαλό μου το θέμα δύο βιβλίων που θέλω να γράψω. Θα συνεχίσω σίγουρα με την ποίηση, καθώς με προκαλεί ευχάριστα η μινιμαλιστική και πολύσημη δομή της. Και κάποια στιγμή θα με ενδιέφερε να δοκιμαστώ στη συγγραφή θεατρικού κειμένου. Σε γενικές γραμμές, θα συνεχίσω να γράφω όσο πιστεύω πως έχω κάτι καινούργιο κι ενδιαφέρον να μοιραστώ με τους αναγνώστες.

Καθώς ονομαζόμαστε “I Travel Poetry” θα θέλαμε να μοιραστείτε μαζί μας ένα αγαπημένο σας ποίημα και έναν αγαπημένο προορισμό!

 

Αγαπημένο ποίημα: «Τέχνη» του Τάσου Λειβαδίτη

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται και να σβήνουν,

και μ’ όλο που ξέφευγα από ‘να κίνδυνο, έκλαψα

γι’ αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα.

Δόθηκα στα πιο μεγάλα ιδανικά, μετά τ’ απαρνήθηκα,

και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα.

Ένοιωσα ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,

και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους φτωχούς,

είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,

θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,

συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που έφτυσα

έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον αργά, ότι είσαι ένας άλλος

από ‘κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ’ όνομά μου

για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού πάνω μου –

κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Τις νύχτες έκλαψα,

συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ’ αυτόν τον δαίμονα μέσα μου

που τα ήθελε όλα, τού ‘δωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις, τα πιο καθάρια μου όνειρα

και πείναγε, τού ‘δωσα αμαρτίες βαρειές, τον πότισα αλκοόλ, χρέη, εξευτελισμούς,

και πείναγε. Βούλιαξα σε μικροζητήματα

φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,

έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,

χωρίς κανείς να μου το ζητήσει

έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα στα σκυλιά.

 

Τώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια μπορώ να γράψω

ένα στίχο, αληθινό.

 

 

Αγαπημένος προορισμός: Ιταλία.

 

Συνέντευξη: Χριστίνα Γιαβάσογλου

Φωτογραφίες: Άννα Τριανταφύλλου