Ήταν σούρουπο, και όπως κάθε σούρουπο
ξυπνά μαζί με τα
αμέτρητα χρώματα του ουρανού τις αναμνήσεις,
έτσι και κείνο έφερε μια παράξενη μελωδία και το άρωμα σου.

Δεν έχω συνηθίσει βλέπεις την
απουσία σου και μαζί με δα αυτη,
τα φαντάσματα του παρελθόντος
εξακολουθούν να με τρομάζουν.

Λένε πως όταν κάτι τελειώνει δεν αφήνει φαντάσματα.
Λένε πως ακόμα και να αφήσει, εκείνα δεν ξυπνούν,
αρκεί να τα αφήσουμε ήσυχα να κοιμόνται,
να μην τα ενοχλούμε, να μην τα καλούμε κοντά μας.

Τα δικά μας φαντάσματα ωστόσο στήνουν πανηγύρια
με την παραμικρή αφορμή: μια μελωδία, τα χρώματα τ´ουρανου, ο ήχος της θάλασσας.
Κάτι απλό, καθημερινό, και ξαφνικά είσαι και πάλι δίπλα μου,
μου χαμογελάς, με αγκαλιάζεις, χαϊδεύεις τα μαλλιά μου.

Και τότε εγώ φεύγω.

Φεύγω μακριά να μην νιώθω τη ζεστασιά σου,
να μην ξυπνάω τα ανείπωτα,
να μην θυμάμαι τις μέρες που με κοιτούσες
και μέσα σε αυτό το βλέμμα
έβλεπα όλη τη ζωή που θέλαμε να ζήσουμε αλλά μας τρόμαξε – μάτια μου – η τόση ευτυχία.«Όχι,» είπες, «κανείς δεν αξίζει τόση ευτυχία».

Και τότε ήξερα, με αυτά τα λόγια, με
τον τρόπο που κοιτούσες το
κοριτσάκι που έπαιζε με τα κύματα
μπροστά μας και που τόσο
λαχταρούσες ένα για δικό μας, ότι θα
έρθει ετούτη εδώ η μέρα. Ήξερα τότε,
σε μια στιγμή, ότι θα έρθει αυτό το σούρουπο, μετά από πολλά
σούρουπα μοναξιάς,
και θα μου θυμίσει ότι είχες δίκιο,
ότι κανείς δεν αξίζει τόση ευτυχία.

Ίσως δεν την άξιζες εσύ γιατί δεν πίστευες σ´εκείνη,
ίσως να μην την άξιζα
και εγώ που την άφησα να χαθεί.

Αναρωτιέμαι όμως, υπάρχουν άραγε σούρουπα
που σου φέρνουν το άρωμά μου;
Τα φοβάσαι και εσύ τα φαντάσματα ή τα έχεις κάνει φίλους και σιωπούν;

Diamaya Dawn
www.diamayadawn.com

Photo Credit : Anna Papachristou