Όσο οι καιροί στενεύουν τόσο αναζητούμε την αιτία και όσο βλέπουμε τους ανθρώπους τόσο περισσότερο στρέφουμε τους καθρέφτες σε εμάς. Κι όμως, μετά την παρατήρηση ακολουθεί μια συνειδητοποίηση – αυτή της μοναδικότητάς μας,  αλλά και μια ανάγκη – αυτή της αλληλεπίδρασής μας με τα σύνολο. Η μοναδικότητά μας προέρχεται από τα μοναδικά μας βιώματα, τα προσωπικά μας μοτίβα και τις καταχωρήσεις αυτών στο υποσυνείδητο. Αυτή, λοιπόν, η συνειδητοποίηση γεννά την  ανάγκη της αλληλεπίδρασης, δηλαδή τον τρόπο που η σκέψη μας οδηγεί τις πράξεις μας και οι πράξεις τις σχέσεις μας αμφίδρομα με τους ανθρώπους,  καθώς «το γεγονός ότι ο καθένας μας αποτελεί μια ξεχωριστή ύπαρξη είναι και η πηγή της βασανιστικής αγωνίας του», όπως αναφέρει ο Έριχ Φρομ στην Τέχνη της Αγάπης. Εκεί, στη μέση ακριβώς, βρίσκεται η ποίηση, στην πάλη για την ισορροπία μεταξύ μοναδικότητας και αλληλεπίδρασης, σαν μια λογοτεχνική γραμμή επικοινωνίας που γεφυρώνει τη μονάδα με το σύνολο· μια διαδικασία ενδοσκόπησης που μέσα από τους δικούς μας καθρέφτες παρατηρούμε τον κόσμο.

 

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τρία ποιήματα της Δήμητρας Αγγέλου, του Κώστα Ριζάκη και του Γιάννη Στίγκα:

 

Στάζουν μεσάνυχτα [2] – Δήμητρα Αγγέλου 

Αυτό που κατόρθωσα να συγκεντρώσω

Δεν ήταν παρά μια αίσθηση

Μια αίσθηση με δέρμα

Η αίσθηση πως συναντώ τον εαυτό μου

Πολλές φορές μέσα στους δρόμους

 

Και πως είμαστε πολύ κουρασμένοι και οι δύο

Για να χαιρετήσει ο ένας τον άλλον

 

Αγγέλου Δήμητρα, Στάζουν μεσάνυχτα, Εκδ.Μελάνι, 2013

 

 

Ποτέ το φως – Κώστας Ριζάκης

Ειν’η φωνή μου λάμψη που πεθαίνει

πλάι σε νερά σε βράχια σε πουλιά

ένα μονόξυλο ριγμένο σε πηγάδι

 

επιδρομή στον στίχο που βογγά

κυματισμός της λύπης μου στο βράδυ

 

τυφεκισμός στη σιωπή που αγρυπνά

– ποτέ το φως δεν αστοχεί

μες στο σκοτάδι

 

ποτέ σκοτάδι δε σκοτώθηκε με φως.

 

Κώστας Θ. Ριζάκης, Επιτάφιος Δρόμος, Ποιήματα Α’ [1985-2010], Εκδ. Γαβριηλίδης

 

 

 

 

Ασκήσεις Αναπνοής – Γιάννης Στίγκας

Γύρισα ανάποδα την ψυχή μου

κι είδα πώς μεγαλώνουν οι πέτρες

 

(με λίγο φως)

σκληραίνει η τύχη και γίνεται

 

ν’ ανεβαίνουν ψηλά τα πουλιά

κι έπειτα

τα ξεκουρδίζει ο ήλιος

 

Προσπάθησε ν’ αναπνέεις κανονικά

μέσα γαλάζιο – έξω γαλάζιο

σε μια πνοή ξανασυμβαίνουν όλα

Οι πέτρες έλεγα

– τα πάντα δίνονται σαν ξυράφι

κι άμα τα θέλεις πιο βαθιά

μέσα γαλάζιο – έξω γαλάζιο

άμα τα θέλεις πιο βαθιά

 

καλό κουράγιο

 

Αυτός ο κόσμος

είναι η πιο σπλαχνική μορφή του ποτέ

 

Ποτέ ο ιδρώτας

τόσο πολύ με το αίμα

 

Πηγή ποιήματος: lyrikline.org