‘Μαθήματα Χορού’, Edgar Degas

 

 

Σύντομο βιογραφικό: Η Κυριακή (Κική) Κουμπαρούδη γεννήθηκε στις Σέρρες το 1997. Ξεκίνησε χορό σε ηλικία 4 ετών και στα 18 της εισήχθη στην Ανώτερη Επαγγελματική σχολή χορού της Ανδρομάχης Καφαντάρη απ’ όπου και αποφοίτησε το 2018 με το πτυχίο Καθηγητή χορού-Χορευτή. Κατά καιρούς έχει παρακολουθήσει σεμινάρια με καταξιωμένους καθηγητές, μερικοί από αυτούς είναι οι : Daniel Lommel, Βαγγέλης Μπίκος στον κλασικό χορό, Λαμπρινή Γκόλια στο σύγχρονο χορό, Γιώργος Μανιάδης , Ιωάννης Μαργαρώνης στο jazz/ musical theatre. ‘Ως  χορεύτρια κατέκτησε δεύτερο βραβείο στο διαγωνισμό χορού ‘Ευ Δημιουργείν’ , είχε πρωταγωνιστικό ρόλο  σε παραστάσεις όπως ‘Beauty and the Beast’, ‘ Alice’s adventures in Wonderland’ κ.α. Ως  χορογράφος παρουσίασε δική της σπουδή στην παράσταση χορού Tabula Rasa και συνεργάστηκε με την ομάδα χορού Motum ως Stage manager, καθώς και έχει εργαστεί σαν καθηγήτρια χορού στη σχολή της irena Anastasia bregu. Τέλος είναι κάτοχος πτυχίου στο πιάνο και την αρμονία από το ελληνικό ωδείο. Τα τελευταία χρόνια ζει στη Θεσσαλονίκη ως φοιτήτρια της Νομικής σχολής του ΑΠΘ. 

 

 

 

 

 

 

Αρχικά θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιά είναι η σχέση σου με το χορό, και γιατί πιστεύεις ότι ξεκίνησες να χορεύεις;

Αρχικά να πω ότι αγαπώ τα κλισέ. Περιέχουν μια νότα αλήθειας, και προσωπικά με βοηθούν να την αποκρυπτογραφήσω και να την περιγράψω. Την σχέση μου με το χορό περιγράφει ικανοποιητικά η λέξη ‘έρωτας’ και  προσθέτω το επίθετο ‘κεραυνοβόλος’ για να περιγράψω το πώς ξεκίνησε απροσδόκητα  αυτή η σχέση.  Ήταν μια κατά τ’ άλλα ουδέτερη μέρα που ο εξάχρονος εαυτός μου είδε για πρώτη φορά παράσταση μπαλέτου.΄Ενιωσα μια απροσδιόριστη μαγεία και αποχαύνωση, μπροστά στον ρυθμικό συγχρονισμό. Μικροί θέλουμε να γίνουμε πολλά πράγματα. Εγώ όμως, από εκείνη την ώρα ένιωσα ότι θέλοντας και μη ,ο χορός θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη προσωπική μου ιστορία. Και όντως έτσι έγινε γιατί με το κεφάλαιο χορός ξεκινούν και οι πρώτες μου αναμνήσεις. Έτσι ξεκίνησα μαθήματα.

 
 Πώς θα περιέγραφες αυτό που σου δίνει ο χορός, ή το τι είναι ο χορός για εσένα;
Νομίζω όλοι μας έχουμε νιώσει έστω και μια φορά αδυναμία έκφρασης. Θυμάμαι εμένα να νιώθω ανήμπορη στην αντιμετώπιση χαοτικών σκέψεων, στο πώς αυτές γίνονται συναισθήματα και πώς τα εκφράζεις ώστε να γίνεις αντιληπτός. Η ανάγκη να στρέφουμε τους προβολείς πάνω μας είναι κάτι παραπάνω από ναρκισσισμός. Ναι διψούμε για προσοχή, αγάπη, αυτό όμως που κυρίως χρειαζόμαστε  είναι η ενσυναίσθηση  , η ανάγκη να μας καταλάβουν και το αντίστροφο. Σε μένα τουλάχιστον ο χορός και γενικά οι τέχνες καλύπουν αυτή την ανάγκη. Με αποφορτίζουν , φανερώνουν κρυμμένες πτυχές  και μου διευρύνουν συνεχώς τους ορίζοντες.
 
 
Υπάρχει κάποια ‘ονειρεμένη’ χορογραφία που δεν έχεις ακόμη καταφερει να υλοποιήσει για κάποιο λόγο;
Βέβαια και υπάρχει και δεν είναι μόνο μια. Είναι επαρκώς μεγάλο το όνειρο και αρκετές οι χορογραφίες ώστε να συνθέσουν ολόκληρη παράσταση. Το πιο συναρπαστικό σε κάθε χώρο είναι να συναντάς ανθρώπους που σε συναισθάνονται , μοιράζονται τους ίδιους στόχους και προτίθενται να είναι συνοδοιπόροι στο ταξίδι της υλοποίησης. Είναι θέμα χρόνου και δουλειάς να φτάσεις τους στόχους σου. Αν τους θεωρείς όνειρο απατηλό , το όνειρο θέλει να το αγαπάς και να το πιστέψεις. Οτιδήποτε δημιούργησε ο άνθρωπος γεννήθηκε σαν ιδέα, πήρε τη μορφή ονείρου και στη συνέχεια υλοποιήθηκε. Εγώ έχω την ιδέα , το όνειρο και θέλω χρόνο να φτάσω το τέρμα.
 

BTS Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης

Ποιά είναι κάποια σύντομα, μελλοντικά σου σχέδια σε σχέση με το χορό;
Στο μέλλον επιθυμώ να οργανώσω τη δική μου ομάδα χορού και σε συνεργασία με μια φίλη και συνάδελφο να χορογραφήσουμε και να στήσουμε από το μηδέν μια παράσταση μπαλέτου. Η ιστορία και η θεματολογία είναι βασισμένη σε ένα παραμύθι που τυχαία ανακαλύψαμε ότι είναι το αγαπημένο και των δυο.
 
 
Πώς θα ενθάρρυνες τους γονείς, έτσι ώστε να επενδύσουν στην χορευτική παιδεία των παιδιών τους;
Αρχικά είναι σημαντικό για μένα να ενθαρρύνω τους γονείς να επενδύσουν χρόνο στα παιδιά τους. Πρωτίστως να αφουγκραστούν τα ‘θέλω’ και τις ανάγκες τους είτε αυτές περιλαμβάνουν το χορό είτε όχι. Από εκει και πέρα ο χορός είναι συγκερασμός αθλητισμού και τέχνης συνεπώς γυμνάζει σώμα και ψυχή. Μέσα από αυτή ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με το σώμα , τις σκέψεις του, φτάνει πολλές φορές τα όρια , δυναμώνει και στο τέλος “αγκαλιάζει” αυτό που ο ίδιος μοναδικά φέρει ως οντότητα. Στην ουσία ο γονέας επενδύει σε αυτό το ταξίδι “αποδοχής”.
 
Κάποιες συμβουλές προς τους νέους χορευτές;
Αποφεύγω τις συμβουλές γιατί δε νιώθω αρμόδιος φορέας  όμως θα πω τι έχει βοηθήσει εμένα. Το κυνήγι της τελειότητας είναι μάταιο και γιατί εκείνη δεν υπάρχει και γιατί όσο την πλησιάζω τόσο βαρετή μου φαίνεται. Η σύγκριση επίσης, είναι ” κλέφτης της ευτυχίας”. Αν θέλεις να κρίνεις την πρόοδο σου βάλε μέτρο εσένα τον ίδιο. Που ήσουν και που βρίσκεσαι τώρα διότι μόνο η εξέλιξη έχει σημασία . Πλέον πιστεύω ακράδαντα πως αυτό που θεωρούμε ελάττωμα, μειονέκτημα και πολεμούμε να αποβάλλουμε ενδέχεται να είναι ο άσσος στο μανίκι που μας οδηγεί σε προσωπικές νίκες.
 
Πώς βλέπεις την το μέλλον των επαγγελματιών χορευτών στην εποχή του covid; 
Το μέλλον είναι πάντα αβέβαιο. Με ή χωρίς covid ο καλλιτεχνικός τομέας παραμένει θέμα δευτερεύον στη χώρα μας και δεν παρέχει καμία ασφάλεια ή αποκατάσταση στους εργάτες του. Πόσο μάλλον τη σημερινή εποχή που ο covid πλήττει όλα τα επαγγέλματα, ο χορός δε θα έμενε στο απυρόβλητο. Το βλέμμα μου είναι στο παρόν και βλέπω ότι πολλά δρώμενα έχουν παγώσει και όλο αυτό έχει κόστος πρωτίστως οικονομικό αλλά και ψυχικό. Ωστόσο με συγκινεί που αυτή την εποχή της παύσης , οι καλλιτέχνες διατηρούν την κίνηση, τη μουσική μεταφέροντας την τέχνη στο σπίτι, το μπαλκόνι, τις ταράτσες. 
 
Κλείνοντας, ποιός πιστεύεις ότι είναι ο λόγος που επιμένεις να εκπροσωπείς την τέχνη μέσω του χορού;
Eπιμένω να υποστηρίζω και να αγαπώ κάθε μορφή τέχνης. Σ΄ένα κόσμο που έχουμε μάθει να κρύβουμε τη διαφορετικότητα , τις βαθύτερες ανάγκες και ο άνθρωπος αυθυποβάλλεται σε ταμπέλες” μηδενιστικού αθροίσματος” τύπου μαύρο ή άσπρο, η τέχνη σε καλεί να ανοίξεις τη βεντάλια με τα χρώματα και να ανακαλύψεις ότι είμαστε πολλά παραπάνω. Στη δική μου ιστορία ο χορός είναι απλά φερέφωνο. Μια τέχνη βουβή που μου δίνει φωνή.