Είναι γεγονός. Το ¨εγώ¨ δεν χωράει σε μια σχέση! Κατηγορηματικά . Μα πως γίνεται, θα απορήσει κάποιος .  Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί χωριστή οντότητα , έχει τις δικές του επιθυμίες –ανάγκες , με δύο λόγια τα δικά του θέλω!  Δεν μπορεί και ίσως να μην θέλει να ¨υποταχθεί¨ σε ένα αόριστο ¨εμείς¨ …. Θέλει χρόνο με τον εαυτό του,  διαφορετικά νιώθει πίεση και αντιδρά.  Αρχίζουν οι ατάκες του στυλ ¨γιατί να υποχωρήσω εγώ, να το κάνει ο άλλος-άλλη¨ και η σχέση ¨χαλάει¨.  Στο σημείο αυτό πρέπει να διαχωρίσουμε τον έρωτα από την αγάπη . Ο πρώτος , ειδικά αν είναι παράφορος ,δεν γνωρίζει όρια, δεσμεύσεις  και δεν μπαίνει σε καλούπια.  Το πάθος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος  στον έρωτα και είναι αυτό που θολώνει το μυαλό. Είναι φύσει και θέσει αδύνατον,  ο ερωτευμένος να κάνει συμβιβασμούς! Θέλει το αντικείμενο του πόθου του και το θέλει τώρα. Έρχεται ορμητικός, κυρίαρχος , έτοιμος να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμα του . Από μόνος του ο έρωτας δεν μπορεί να είναι συμβιβασμός .

Τι γίνεται όμως , όταν μιλάμε για αγάπη, σε μια μακροχρόνια σχέση, όπου εκτός από το πάθος υπάρχουν και άλλα πράγματα. Υπάρχει εκτίμηση, σεβασμός  και αλληλοκατανόηση . Μπορούν τότε να γίνουν συμβιβασμοί εκατέρωθεν ; Η απάντηση είναι (ή θα πρέπει να είναι ) ¨ΝΑΙ¨. Η αγάπη σημαίνει να κάνεις ¨κατάθεση ψυχής¨. Σε αυτή την κατάθεση ψυχής, δεν χωρούν εγωισμοί και μικρότητες . Το αντίθετο μάλιστα . Υπάρχει διάθεση να λειτουργούμε σαν ομάδα και για να λειτουργεί καλά μια ομάδα απαγορεύεται να λέμε¨ ΕΓΩ¨ αλλά ¨ΕΜΕΙΣ¨. Επειδή ο αθλητισμός παραδειγματίζει, ας θυμηθούμε τι γίνεται με τις ομάδες που λειτουργούν με πνεύμα συνεργασίας και όχι με διάθεση βεντετισμού- ατομισμού. Συνήθως αυτές οι ομάδες φτάνουν στην νίκη . Αντίθετα, εκείνες όπου κάποιος πάει να επιβληθεί στους άλλους, για να τονώσει τη ματαιοδοξία του, αποτυγχάνουν παταγωδώς.    Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας όπου για να φτάσεις στο τέλος (και να είσαι καλά) , έχεις ανάγκη το έτερον σου ήμισυ. Έχεις ανάγκη από την συνεργασία του, την συμπαράστασή του , το χάδι του ,το φιλί του, την κατανόηση του . Αν  στρογγυλοκάθεσαι πάνω  στο ¨ΕΓΩ¨ σου ποτέ δεν θα μπορέσεις να πετύχεις μια υγιή  και ποιοτική σχέση.

Επειδή, όμως, εκτός από τον αθλητισμό παραδειγματίζει και η ιστορία , ας θυμηθούμε τα λόγια του στρατηγού Μακρυγιάννη ¨είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ¨¨ όταν καλούσε τους έλληνες να συμμετάσχουν στον αγώνα για την απελευθέρωση από τους τούρκους το 1821 . Με άλλα λόγια δεν θα μπορούσε κανείς μοναχός του να απελευθερώσει την Ελλάδα, καθώς  χρειάζονταν όλοι. Μόνο με ομαδικό πνεύμα  θα ερχόταν η ελευθερία. Το ίδιο ακριβώς πράγμα ισχύει και  στη ζωή . Για να καταφέρεις να ζήσεις αρμονικά, χρειάζονται δύο και όχι ένας . Ένας μόνος του, όσο καλός και αν είναι, δεν μπορεί να επιβιώσει , όπως  και δεν μπορεί  να επιβιώσει σε βάρος του άλλου . Η παραγκώνιση του εγωισμού προς όφελος του κοινού καλού , της σωστής λειτουργίας της σχέσης δηλαδή, μπορεί να αποτελέσει το διαβατήριο για μια αρμονική ζωή! Αυτό αποτελεί και το σημείο αναφοράς στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

 

ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΘΑΤΟΣ