Έκανα να σ’ αγγίξω
με τ’ αγκαθωτά μου χέρια
δείλιασα – δείλιασες κι εσυ
πήρα πίσω τα βήματά μου
ασχολήθηκα με πράγματα καθημερινά
τη φασαρία της πόλης
τη σιωπή των εγκλημάτων
την πλήξη των ποιητών
τεράστια ερωτηματικά
έτσι που να καλύπτουν τα πρόσωπά μας
πελώρια θαυμαστικά
έτσι που να μη φαίνονται
το τρέμουλο και οι λαβωματιές
παρενθέσεις παντού
ώστε να μπορεί να είναι ανώδυνη η γλώσσα
ο τονισμός σαν αστραπή
περήφανος
ψευτοαπειλές του κώλου
κι αποσιωπητικά
προσπάθεια πρόχειρη
να κρατηθούν -αν μη τι άλλο- τα προσχήματα
Στην άκρη του ξυραφιού
δεν πονάς
δεν ουρλιάζεις
δεν τρυπάς το δέρμα
ούτε την ψυχή σου
Στην άκρη του ξτραφιού
δεν προκαλείς
δεν παίζεις
δεν κρύβεις θεριά
ούτε αγγέλους
Στην άκρη του ξυραφιού
δεν τρέμεις
δεν χάνεις τα λόγια σου
δεν λύνεις αινίγματα
ούτε σπας κωδικούς
Στην άκρη του ξυραφιού
δεν φτιάχνεις ιστορίες
δεν θέλεις στηρίγματα
δεν έχεις στις τσέπες σου χαλίκια
ούτε μνήμες
Στην άκρη του ξυραφιού
δεν έχει η θάλασσα βυθό
δεν υπάρχει μυστήριο
δεν έχει η άβυσσος τρόμο
ούτε η αράχνη ιστό
Στην άκρη του ξυραφιού
μόνο περιμένεις
ν’ ακούσεις το τραγούδι μιας Σειρήνας
(έτσι για το γαμώτο)

Ευχαριστούμε τον Κώστα Σκούρτη για την διάθεση των ποιημάτων του!