Όλα στο βωμό του έρωτα συγχωρούνται… Μια φράση ρομαντική, αισθησιακή, ονειρική! Ποιος δεν προσδοκά να γνωρίσει τον πραγματικό έρωτα, αυτόν που τόσοι εξυμνούν για να γευτεί κάτι από την μαγεία αυτή; Όμως δεν είναι όλες οι ιστορίες του έρωτα ρομαντικές, δεν καταλήγουν όλες στο έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα… Υπάρχουν κι αυτές που άδοξα έληξαν από καθήκον…

Η πρώτη τους συνάντηση ήταν κάπου εκεί,

κάπου στην αρχή του χρόνου.

Αυτός πάντα λαμπερός με όλη την αλήθεια του κόσμου στην αγκαλιά του.

Αυτή πάντα με ένα πέπλο μυστηρίου, συνένοχος κάθε ψέματος που ειπώθηκε ποτέ.

Οι άνθρωποι τους αποκαλούσαν Ήλιο και Σελήνη.

Για αυτήν ήταν απλά ο ένας και μοναδικός.

Για αυτόν ήταν απλά η μία και μοναδική.

Κάθε μέρα ο Ήλιος φωτίζει τους ανθρώπους, τους χαρίζει απλόχερα τη λάμψη του.

Χάρη στον Ήλιο ο κόσμος γεμίζει χαμόγελα και ελπίδα για μια νέα αρχή.

Χάρη στον Ήλιο οι καρδιές των ανθρώπων γεμίζουν ζεστασιά και βρίσκονται λίγο πιο κοντά στην ευτυχία.

Κάθε νύχτα η Σελήνη φέγγει το δρόμο για τους ανθρώπους, τους δείχνει ότι δεν είναι μόνοι μέσα στο σκοτάδι του κόσμου.

Χάρη στην Σελήνη γεννιούνται τα όνειρα, μαγεύονται οι άνθρωποι και ερωτεύονται την ίδια τη ζωή.

Χάρη στη Σελήνη οι άνθρωποι αντέχουν το σκοτάδι της ψυχής τους.

Αυτά είναι που καταλαβαίνουν οι άνθρωποι… Τόσα όσα συλλαμβάνει η λογική τους!

Κάθε μέρα ο Ήλιος καθώς ανατέλλει, προσπαθεί να δει τη Σελήνη, τη μία, τη μοναδική του.

Κάθε μέρα προσπαθεί να την χαιρετήσει.

Κάθε νύχτα που τελειώνει, εκεί στο ξημέρωμα, η Σελήνη προσπαθεί να συγκρατηθεί ακόμα λίγα δευτερόλεπτα να προφτάσει να τον αντικρύσει.

Το σύμπαν από την αρχή του χρόνου, λίγο μετά που γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν, τους χώρισε, δίχως να τους ρωτήσει.

Τότε Ήλιος και Σελήνη έχασαν για πάντα τον έναν, τη μία, τον έρωτά τους.

Ο Ήλιος παρ’ ότι πονάει οφείλει κάθε μέρα να εμφανίζεται δυνατός, αγέροχος ως είναι και να κάνει το καθήκον του.

Η Σελήνη οφείλει να φέγγει στους χαμένους στο σκοτάδι και στους ονειροπόλους, παρ’ ότι τα δικά της όνειρα χάθηκαν για πάντα.

Ο Ήλιος κάθε μέρα την αναπολεί, εύχεται να είναι καλά, αλλά συγκρατείται, έχει δουλειά να κάνει.

Γνωρίζει άλλωστε καλά πως η λάμψη κάποιου μόνο από τη δύναμη μπορεί να πηγάζει.

Ο Ήλιος είναι δυνατός, λογικός, σταθερός, από καιρό πεισμένος πως η ευτυχία είναι στιγμές.

Στιγμές φευγαλέες, στιγμές αναξιόπιστες.

Όχι! Πηγή της λάμψης του δεν είναι η ευτυχία, αλλά η δύναμη του, έτσι κι ανταπεξέρχεται.

Όμως, κάποιες μέρες δέχεται να τον καλύπτουν τα σύννεφα, γιατί την αναλογίζεται.

Πάντα ήξερε ότι η μοναδική του δεν του μοιάζει.

Είναι ασυγκράτητη, ανικανοποίητη, χάνεται.

Το σύμπαν από την αρχή του χρόνου, όμως, ήξερε… Για αυτό της χάρισε τα άστρα για παρέα.

Η Σελήνη κάθε μέρα προσπαθεί να κρύψει την θλίψη της.

Το σύμπαν της είχε πει πως δουλειά της είναι να’ ναι λαμπερή κάθε νύχτα.

Δυστυχώς απέτυχε, όταν είναι δυστυχισμένη είτε είναι μισή είτε είναι ένα τέταρτο, αδύναμη, στα μάτια των ανθρώπων φτωχική…

Αδύνατον η λάμψη της να φανεί.

Όταν όμως καταφέρει να τον αντικρύσει, κρυφά από το σύμπαν, για δευτερόλεπτα έστω…

Τότε γεμίζει ολόκληρη από ευτυχία και χαρίζει απλόχερα την λάμψη της.

Πόσο θα ήθελε να του μοιάζει λίγο…

Τον ξέρει, ξέρει πως προσποιείται ότι δεν έχει ανάγκη την ευτυχία…

Παρά τον κοινό τους πόνο, όμως, αυτός μένει δυνατός. Λάμπει. Εκτελεί το καθήκον του.

Αυτή αποτυγχάνει… Απογοητεύει το σύμπαν…

Το σύμπαν από την αρχή του χρόνου, όμως, ήξερε… Για αυτό της χάρισε τα άστρα για παρέα.

Όμως, αυτό που δεν ήξερε το σύμπαν ήταν ότι όλα τα άστρα του ουρανού δεν φτάνουν να καλύψουν το κενό του.

Τα άστρα κάνουν προσπάθεια να την παρηγορούν, όμως πάντα η προσπάθεια τους πέφτει στο κενό.

Μέσα στους αιώνες διάφοροι εραστές την διεκδικούν.

Τους αφήνει πάνω της να προσγειωθούν, στον έρωτά της να δοκιμαστούν.

Κανένας δεν κατάφερε, όμως, την θέση του να πάρει και στη γη κοντά του να τη φέρει.

Όλοι, όμως, πήραν ένα κομμάτι της για να το επιδεικνύουν, να καυχιούνται ότι αυτοί ήταν οι διαλεχτοί… οι μόνοι ικανοί να έρθουν κοντά της.

Μόνο αυτός, μόνο ο μοναδικός, δεν πήρε ποτέ τίποτα.

Δεν της ζήτησε ποτέ τίποτα…

Δεν της άρπαξε ποτέ τίποτα…

Δεν χρειαζόταν άλλωστε…

Ήξερε ότι ήταν δική του.

Ο Ήλιος ποτέ δεν ενοχλήθηκε, ποτέ δεν ζήλεψε…

Ήξερε ότι το είχε ανάγκη, ότι μόνη της δεν μπορεί.

Και ήξερε ότι κάποια μέρα θα βρει τρόπο να τον συναντήσει.

Και πράγματι βρήκε!

Ξεγέλασε το σύμπαν και πήγε να τον συναντήσει.

Δημιούργησε από έρωτα και πείσμα την έκλειψη.

Κατάφερε, έτσι, η Σελήνη ελάχιστες φορές το χρόνο να βρίσκεται κοντά του.

Όμως, οι συναντήσεις τους δεν είχαν τίποτα το ρομαντικό τελικά.

Το πάθος τους, η έντασή τους δημιουργούν τέτοια λάμψη που συνιστάται στους ανθρώπους να μην κοιτούν τον ουρανό.

Να μην κοιτούν τον ουρανό!

Όχι, κάτι τέτοιο ούτε η Σελήνη δεν το ήθελε.

Ασυγκράτητη, ανικανοποίητη, αλλά ποτέ δεν θέλησε να κάνει κακό σε κανέναν.

Άλλωστε αν το ήθελε αυτό θα αποκάλυπτε τα μυστικά του κόσμου που ξεδιπλώνονται κάθε βράδυ μπροστά της.

Το σύμπαν από την αρχή του χρόνου ίσως ήξερε γιατί έπρεπε να ‘ναι χώρια Ήλιος και Σελήνη.

Όμως, αυτά που ειπώθηκαν είναι αυτά που απλά συλλαμβάνει ο ανθρώπινος νους.

Αυτό που δεν ξέρουν οι άνθρωποι είναι πως αυτό που πόθησε, διεκδίκησε και τελικά κατάφερε η Σελήνη… ήταν επικίνδυνο!

Τόσο για την ίδια όσο και για τον μοναδικό της.

Κάθε μέρα ο Ήλιος, αν και σταθερός, αν και αγέροχος, γίνεται τόσο ευτυχισμένος κοντά της που χάνει τον έλεγχο της λάμψης του…

Λάμπει τόσο πολύ που αρχίζει να την καίει.

Κάθε φορά η Σελήνη, αν και ασυγκράτητη, αν και ανικανοποίητη, νιώθει τόση ηρεμία δίπλα του που δεν νιώθει την ανάγκη να λάμπει, της αρκεί να λάμπει αυτός…

Έτσι, τον ρουφάει με ορμή στο σκοτάδι της.

Ευτυχώς συνέρχονται και απομακρύνονται πριν την καταστροφή τους.

Δυστυχώς το καθήκον τους, όχι προς το σύμπαν με αυτό έχουν κάποια χρωστούμενα… αλλά το καθήκον τους προς τους ανθρώπους είναι πιο πάνω από το πάθος τους.

Για αυτό θα χωρίζουν κάθε φορά…

Αυτός την νοιαζόταν και την ποθούσε…

Αυτή τον αγαπούσε και τον θαύμαζε…

Το σύμπαν από την αρχή του χρόνου, όμως, ήξερε ότι δεν χωράνε στον κόσμο αυτό ταυτόχρονα.

Το γνώριζε και προνόησε…

Ήξερε, όμως, ότι δεν θα το δεχόντουσαν έτσι απλά!

Το σύμπαν χάρηκε με την χαρά τους, όταν κατάφεραν επιτέλους να βρεθούν.

Εντυπωσιάστηκε από την δημιουργία της έκλειψης!

Μα περισσότερο χάρηκε που κατάλαβαν από μόνοι τους ότι η συνάντησή τους έπρεπε να διαρκεί κάθε φορά για λίγο.

Γιατί οι ίδιοι μπορεί να χωρίζουν από καθήκον κάθε φορά…

Αλλά δεν έπρεπε να ‘ναι μαζί από την πρώτη φορά.

Γιατί το φως και το σκοτάδι μπορεί να έχουν μεταξύ τους μια έλξη εκπληκτική…

Μα στο τέλος πάντα μόνο ο ένας θα επικρατεί.

Γιατί το φως να μην διαλύσει το σκοτάδι δεν μπορεί να συγκρατηθεί και

το σκοτάδι πάντα να ρουφήξει κάθε ακτίνα φωτός θα επιθυμεί.

Μα δεν ήταν γενναίο το σύμπαν να τους το πει.

Δεν μπορούσε στον έρωτά τους εμπόδιο να μπει.

Καθώς με την έκλειψη απέδειξαν στην ζωή,

πως ο έρωτας με αξιοπρέπεια και σεβασμό απέναντι στο καθήκον μπορεί να σταθεί.