Θα δεις πως κάποτε, θα μάθουμε να μιλάμε,
χωρίς να σκοντάφτουμε επάνω στη νύχτα.
Χωρίς η γλώσσα να ματώνει σε κάθε μας σιωπή.

Τότε θα σε πάρω αγκαλιά κάτω από μια αχρείαστη ομπρέλα.
Θα σε μάθω να περπατάς, χωρίς να σέρνεσαι.
Θα με μάθεις να γελώ, χωρίς να πονάω.

Θα κολυμπάμε αμέριμνοι στην πιο ζεστή θάλασσα.
Το μαύρο θα’ναι χρώμα γιορτής.
Το κόκκινο θα’ναι δέντρο με σφαίρες για φύλλα.
Η θλίψη – μόνο τραγούδι.

Τότε, θα’χουν όλοι πια μάθει πως τα χέρια
είναι φτιαγμένα γι’αγάπη,
όπως τα φτερά για ουρανό.

Θα δεις, κάποτε, και οι άνθρωποι σαν τα πουλιά θα πετάνε.

Τώρα όμως, να’χεις το νου σου.
Ακόμα κυνηγάνε.