Γνωρίζουμε καλύτερα την Αναστασία Σακαράκη, νικήτρια του δεύτερου βραβείου στον 1ο Πανελλήνιο διαγωνισμό Πεζογραφίας, με το κείμενο “Οδός Δεληγιάννη“

 

-Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και με τι είδος πεζογραφίας καταπιαστήκατε;

Ξεκίνησα να γράφω στην ηλικία των 14 ετών, η εφηβεία είχε μπει για τα καλά στην ζωή μου και έψαχνα με κάποιο τρόπο να εκφραστώ. Το χαρτί ήταν για μένα η ψυχοθεραπεία μου. Άδειαζα όλες μου τις σκέψεις πάνω του και κάθε φορά ένιωθα το βάρος να μειώνεται. Γράφω κυρίως διηγήματα που έχουν να κάνουν με κοινωνικά θέματα.

 

-Πείτε μας δύο λόγια για το διήγημα που στείλατε. Από πού εμπνευστήκατε, πότε το γράψατε κτλ.

Το διήγημα αυτό γράφτηκε πριν από αρκετά χρόνια και αφορά την απώλεια της αγαπημένης μου γιαγιάς η οποία έφυγε μετά από τροχαίο. Τη στιγμή που με πήραν τηλέφωνο για να με ενημερώσουν πως είναι σε κρίσιμη κατάσταση διέσχιζα την οδό Δεληγιάννη. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που περπάτησα αυτό τον δρόμο. Η απώλεια για μένα είναι μια μη αναστρέψιμη κατάσταση κι αυτό με κάνει να θέλω να τη νικήσω μέσα από τις λέξεις. Η μετανάστευση μέσα στο κείμενο προέκυψε από το γεγονός πως αρκετοί συγγενείς μου βρέθηκαν μετανάστες στην Αμερική με πρώτο τον προπάππου μου το 1926. Τα περισσότερα ονόματα των ηρώων δεν είναι τυχαία με πρώτο το όνομα της Ρίνας που ανήκει στη μητέρα μου.

 

-Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή;

Η συγγραφή για μένα είναι τρόπος ζωής. Είναι ο δρόμος για να έρθω πιο κοντά σε μένα αλλά και να κατανοήσω περισσότερο τους άλλους δημιουργώντας ήρωες. Η γραφή είναι ένα ιδιαίτερο παζλ. Μπορείς να αλλάξεις τη θέση των κομματιών όσες φορές θες, να προσθέσεις και να αφαιρέσεις και κάθε φορά να λαμβάνεις ένα διαφορετικό αποτέλεσμα όπως ακριβώς και οι άνθρωποι. Όλοι έχουμε μια βάση – την ανθρώπινη ύπαρξη – όμως κάποιοι έχουν περισσότερα κομμάτια και κάποιοι λιγότερα. Κάποιοι έχουν τα πιο ζωντανά χρώματα και κάποιοι τα πιο μουντά. Κάποιοι κοπιάζουν να βρουν τη θέση τους, κάποιοι άλλοι δεν θέλουν καν να συμμετέχουν και κάποιοι άλλοι στέκονται στην άκρη και περιμένουν αυτό το «χέρι» που θα τους βοηθήσει να βρουν που ανήκουν. Φυσικά υπάρχουν άπειροι συνδυασμοί, άπειρα χρώματα και εν τέλει άπειροι μα διαφορετικοί άνθρωποι.

 

-Τι βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε;

Μου αρέσει η ποίηση πάρα πολύ, τα διηγήματα, τα μυθιστορήματα και οι βιογραφίες.

 

-Πώς πήρατε την επιλογή να δηλώσετε συμμετοχή στον διαγωνισμό;

Τη σελίδα την ακολουθούσα και μου άρεσαν πάρα πολύ οι δημοσιεύσεις. Απολάμβανα να τις διαβάζω και το γεγονός ότι καταπιανόταν με διάφορα είδη με έκανε να την παρακολουθώ συχνά. Είχα αρκετά κείμενα στην άκρη αλλά ήθελα να διαβάσετε την ιστορία αυτή μιας και είναι κομμάτι της ψυχής μου όπως είναι η γιαγιά μου η Αφροδίτη.

 

-Καθώς λεγόμαστε “I Travel Poetry”, θέλουμε να μοιραστείτε μαζί μας τον αγαπημένο σας προορισμό και ένα αγαπημένο σας ποίημα.

Ο αγαπημένος μου προορισμός είναι η Ελευθέριανη Ναυπακτίας. Το ορεινό χωριό που μου χάρισε τα ωραιότερα παιδικά μου χρόνια και το αγαπημένο μου ποίημα είναι του Χούλιο Κορτάσαρ το «Μπολέρο»

«Εδώ γύρω ένα χαρτάκι

που μονάχα λέει:

Πάντα ήσουν ο καθρέφτης μου

θέλω να πω πως για να με δω

έπρεπε να σε κοιτάξω.»