Γνωρίζουμε καλύτερα την Τζένη Κοσμίδου, νικήτρια του τρίτου βραβείου στον 1ο Πανελλήνιο διαγωνισμό Πεζογραφίας, με το κείμενο “Ένας αλλιώτικος Ντόριαν Γκρέι“

 

Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και με τι είδους πεζογραφίας καταπιαστήκατε;

Ξεκίνησα να γράφω από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Έγραφα μικρά ποιήματα, αλλά και πεζά συνήθως στα βιβλία του σχολείου, στο θρανίο μου, αλλά και σε τετράδια που το εξώφυλλό τους κέντριζε το ενδιαφέρον μου. Κρατούσα πάντα ημερολόγιο και συνεχίζω αυτήν την όμορφη συνήθεια μέχρι σήμερα. Ακόμη και σε αυτό ο τρόπος γραφής δεν ήταν ο κλασσικός τρόπος καταγραφής των γεγονότων της ημέρας. Διηγούμουν μια ιστορία με εμένα ως κεντρική ηρωίδα.

Θεωρώ πως ήταν μια ιδιαίτερη ασχολία η οποία τόσα χρόνια μετά έχει δώσει μια σειρά ιστοριών την οποία βέβαια ποτέ δεν σκοπεύω να εκδώσω. Παράλληλα μέσα από αυτήν την ιστορία, αλλά και τα υπόλοιπα γραπτά μου παρατηρώ και την εξέλιξη της πένας μου. Πάντοτε κρατούσα τα δημιουργήματα μου, ακόμη και αυτά που μπορεί να είχα σημειώσει σε μικρά χαρτάκια, γιατί τα θεωρούσα κομμάτια του εαυτού μου.

-Πείτε μας δύο λόγια για το διήγημα που στείλατε. Από πού εμπνευστήκατε, πότε το γράψατε κτλ.

Το διήγημα «Ένας Αλλιώτικος Ντόριαν Γκρέι» γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2014 είναι το πρώτο μιας σειράς διηγημάτων με τίτλο «Ματωμένα Ίχνη». Τα διηγήματα αυτά βασίζονται σε αληθινά εγκλήματα που διαδραματίστηκαν στο παρελθόν σε Ελλάδα και εξωτερικό δοσμένα με λογοτεχνικό ύφος και με μερική παραποίηση στοιχείων για ευνόητους λόγους.

Επέλεξα να συμμετάσχω στον διαγωνισμό με αυτό το διήγημα, γιατί για κάποιον ανεξήγητο, ακόμη και σε εμένα, λόγο το έχω ξεχωρίσει ανάμεσα στις δημιουργίες μου. Ίσως γιατί αποτελεί ένα βαθύ ταξίδι στον ανθρώπινο ψυχισμό και τα αδιέξοδα που αυτός μπορεί να συναντήσει. Αδιέξοδα που μπορεί να οδηγήσουν τη ζωή του σε απρόβλεπτες και δραματικές τροπές.

Ο Άλεν είναι ένας τραγικός ήρωας που θα μπορούσε να είναι το κεντρικό πρόσωπο μια αρχαίας τραγωδίας. Αυτές του οι πτυχές νομίζω πως τελικά παρά την τραγική κατάληξη κερδίζουν το κοινό.

 

-Τι σημαίνει για εσάς η συγγραφή;

Η συγγραφή αποτελεί για μένα ένα αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Ήμουν ανέκαθεν πολύ κλειστό παιδί. Η γραφή αποτελούσε για μένα τρόπο έκφρασης, για αυτό ξεκίνησα να γράφω από τόσο νωρίς. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς να γράφει. Οι μικρές περίοδοι της ζωής μου που συνέβη αυτό για κάποιους λόγους ήταν σκοτεινές και ιδιαίτερα δυσάρεστες.

-Τι βιβλία προτιμάτε να διαβάζετε;

Δεν κάνω διακρίσεις. Διαβάζω όλα τα είδη βιβλίων. Το κάθε ένα από αυτά αποτελεί μια κατάθεση ψυχής από τον συγγραφέα. Κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερα σημαντικό και άξιο προσοχής.

-Πώς πήρατε την επιλογή να δηλώσετε συμμετοχή στον διαγωνισμό;

Από εσωτερική παρόρμηση. Είδα την διαφήμιση του διαγωνισμού στο ίντερνετ και κατευθείαν για έναν άγνωστο λόγο ήρθε στο μυαλό μου το συγκεκριμένο διήγημα μου. Την ίδια στιγμή το έστειλα στον διαγωνισμό. Ακολουθώ πάντα το ένστικτό μου και ως τώρα ευτυχώς δεν με έχει διαψεύσει ποτέ.

-Καθώς λεγόμαστε “I Travel Poetry”, θέλουμε να μοιραστείτε μαζί μας τον αγαπημένο σας προορισμό και ένα αγαπημένο σας ποίημα.

Οι αγαπημένοι μου προορισμοί ξεπηδούν μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Κανένα ρεαλιστικό ταξίδι όσο όμορφο και να είναι δεν νομίζω ότι μπορεί να συγκριθεί με τις μαγικές εικόνες που ξεδιπλώνονται στα μάτια του αναγνώστη μέσα από τη φαντασία του με οδηγό ένα καλό βιβλίο. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι προορισμοί που αγαπώ. Δυσκολεύομαι πολύ να ξεχωρίσω έναν. Αν πρέπει οπωσδήποτε να κάνω μια επιλογή, θα επιλέξω ένα βιβλίο που έχει υπάρξει σταθμός στη ζωή μου σε όλες τις ηλικίες. Το λέω αυτό γιατί, ενώ ήταν από τα πρώτα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας που διάβασα στη ζωή μου, συνέχισα να το διαβάζω και στα μετέπειτα χρόνια. Καθώς η ηλικία μου άλλαζε, ανακάλυπτα και διαφορετικούς συμβολισμούς, καθώς στη ζωή μου περνούσα από διαφορετικούς ρόλους ταυτιζόμουν και με διαφορετικό ήρωα. Αναφέρομαι στον «Μικρό Πρίγκηπα» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Για μένα αποτελεί το πιο ξεχωριστό ταξίδι, ένα ταξίδι μαγικό που κάθε φορά μου δίνει νέες εικόνες και συναισθήματα και είμαι σίγουρη πως θα συνεχίσει να το κάνει και για όλη τη μετέπειτα ζωή μου. Πιστεύω πως δεν θα έπρεπε να λείπει από καμία βιβλιοθήκη.

Τώρα όσον αφορά το ποίημα επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας ένα ποίημα μου που αγαπώ ιδιαιτέρως.

Όταν η ζωή σε καλεί,

Όταν η ζωή σε καλεί, ακολούθησε την, και μη σε σκιάζει που κάποια μονοπάτια της μοιάζουν τραχιά και απόκρημνα.

Κι όταν η ομίχλη της σε αγκαλιάσει, εσύ συνέχισε να προχωράς χωρίς να λογαριάζεις τις πέτρες που μπορεί να πληγώσουν τα γυμνά σου πόδια.

Κι όταν η ζωή σου μιλήσει, πίστεψέ την, ακόμα και αν η φωνή της πει λόγια σκληρά, ικανά να σκορπίσουν τα όνειρα σου σαν το βοριά, που ερημώνει τον κάμπο.

Να θυμάσαι πάντα πως η ίδια η ζωή που απλόχερα σου προσφέρει τη χαρά και την αγάπη, η ίδια θα έρθει η ώρα που θα σε δοκιμάσει, παίρνοντας με μιας πίσω όσα απλόχερα σου χάρισε.

Αυτή που σε λούζει με φως, αυτή θα σε βυθίσει και στο σκοτάδι. Κι όπως σε αγκαλιάζει με τα πέπλα της ευτυχίας και σε οδηγεί στον ουρανό, τόσο απότομα μπορεί να σε τυλίξει με τη καταχνιά της νύχτας και να σε συνθλίψει στο έδαφος.

Σαν το σπόρο του δέντρου που σκάει δειλά από το έδαφος να μοιάζεις. Να δέχεσαι με ευγνωμοσύνη τη ζεστασιά, την αγάπη και το γάργαρο νερό που η φύση σου χαρίζει απλόχερα και να αντέχεις στωικά τους άγριους άνεμους που μανιασμένα παλεύουν να σε συνθλίψουν γιατί αυτή η δοκιμασία είναι το τίμημα που η ζωή θέλει να πληρώσεις.

Σαν τη πέτρα που όσο και αν τη γλύφουν οι φλόγες εκείνη αντέχει και δε σταματάει να κυλά και έπειτα όταν η φωτιά τελειώσει συνεχίζει να χαίρεται τη ζεστασιά του ήλιου πιο δυνατή από ποτέ, έτσι πρέπει να σαι.

Όλα αυτά ζητά η ζωή, όχι για να σε βασανίσει αλλά για να σε οδηγήσει στα βαθύτερα μυστικά του εαυτού και της καρδιάς σου κάνοντας σε ένα με τη δική της καρδιά.

Αν από φόβο δειλιάσεις και δε σταθείς άξια αντιμέτωπος με τις δοκιμασίες της ζωής, θα πάψεις να ζεις αληθινά πολύ πριν νικηθείς από την ίδια.

Θα γελάς χωρίς γέλιο, θα κλαις χωρίς δάκρυ, θα αγαπάς χωρίς καρδιά, θα ζεις χωρίς ζωή και μόνο θλίψη θα σκορπάς σε όσους ζουν κοντά σου.

Αν αντιθέτως σταθείς σαν μαχητής όρθιος, δυνατός κόντρα στον άνεμο, λουσμένος με τη πανοπλία του ήλιου, κρατώντας τη καρδιά σου ασπίδα στη βαρυχειμωνιά, τότε μονάχα θαυμασμό και περηφάνια θα γεννάς στο πέρασμα σου και θα έρθει η ώρα που η ίδια η ζωή θα υποκλιθεί ταπεινά μπροστά στο μεγαλείο σου.

Η ζωή δε κατακτιέται, ούτε πουλιέται ούτε αγοράζεται. Κερδίζεται καθημερινά σε διαφορετικά παιδεία μαχών άλλα δύσκολα και άλλα πιο βατά. Δε μπορείς να νικήσεις τη ζωή. Μπορείς μόνο σαν άξιος μαχητής της να τη κάνεις να υποκλιθεί με δέος μπροστά στην αντοχή και το μεγαλείο της ψυχής σου.

Η ζωή μπορεί να αργεί αλλά ποτέ δε ξεχνά για αυτό να έχεις επιθυμίες, επιθυμίες βαθιά ριζωμένες μέσα σου που θα σε κάνουν να παλεύεις μέρα νύχτα για αυτές. Επιθυμίες ουσιαστικές όπως η αγάπη η πίστη, η προσφορά και η συγχώρεση που θα κάνουν τη πανοπλία σου απόρθητη και αργά η γρήγορα θα σε στεφανώσουν με τις δάφνες της ευτυχίας.

Να είσαι ευμετάβλητος σαν τα τέσσερα στοιχεία. Πότε φωτιά, πότε νερό, πότε αέρας και πότε χώμα. Πότε να πολεμάς από ψηλά και πότε από χαμηλά. Πότε από δεξιά και πότε από αριστερά ώστε κανένας εχθρός να μη μπορεί να σε προβλέψει. Απρόβλεπτος και ευμετάβλητος γεμάτος πίστη, αγάπη και θέληση για τη ζωή και τότε καμιά δοκιμασία δε θα μπορέσει ποτέ να σε νικήσει.

Ένας διαρκής αγώνας, αυτό είναι η ζωή. Μια αίθουσα με καρέκλες στην οποία καλείσαι να καθίσεις σε όλες τις θέσεις επάξια. Καμιά ποτέ σου να μη φοβηθείς, γιατί από όλες κάτι θα πάρεις.

Ζήσε απροκάλυπτα την έκσταση της ευτυχίας και του έρωτα, αφέσου χωρίς ντροπές στην οδύνη του πόνου και της απώλειας γιατί όλα τα συναισθήματα είναι για να τα ζεις στο έπακρο, μα να θυμάσαι. Κάθε φορά που αφήνεις τον εαυτό σου έρμαιο της χαράς ή της απογοήτευσης να κρατάς πάντα για κείνον ένα φωτεινό κομμάτι διαύγειας ικανό να σε επαναφέρει στη τάξη της πραγματικότητας τη στιγμή που θα χρειαστεί .

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά πολεμιστή, έτοιμου να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις αν αυτό κριθεί απαραίτητο, μα πάντα το μεσημέρι να αναπαύεσαι και να στοχάζεσαι την αξία της ζωής και έπειτα με μεγαλύτερη ορμή να γυρνάς στη μάχη.

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με τη καρδιά σου πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη που έζησες άλλη μια μέρα άξια, απαντώντας με θάρρος σε όλα τα δώρα και τις προκλήσεις της ζωής. Και ύστερα, ύστερα να κοιμάσαι ήσυχος, περήφανος για τη πίστη και την αγάπη που φωλιάζει στη καρδιά σου, με ένα χαμόγελο και ένα ευχαριστώ για τη ζωή στα χείλη.