Κρατώντας αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, δύο λόγοι με οδήγησαν στην αγορά του: Πρώτος λόγος, το όνομα Αύγουστος Κορτώ, που με το άκουσμα του, πετάνε πεταλούδες εντός μου μετά το συγκλονιστικό «Το Βιβλίο Της Κατερίνας», και δεύτερος λόγος ο τίτλος του, που μιλούσε ευθέως στο φετίχ που έχω με την συγγραφική χυδαιότητα.

Είχα υψηλές προσδοκίες για την Βιογραφία Μιας Σκύλας. Η περιγραφή στο οπισθόφυλλο μιλούσε για την Σίσυ Νοταρά, μια κοπέλα που προερχόταν από αστική οικογένεια, με οικονομική ευχέρεια. Ευκατάστατη, μοναχοκόρη και σπουδαγμένη, η Σίσυ στα 24 της χρόνια γνωρίζει τον δημοσιογράφο Πέτρο Νάνο. Δημιουργεί σχέση μαζί του και από εκεί και πέρα, ξεδιπλώνεται ένα χάος γεμάτο ψυχικές δοκιμασίες, απογοητεύσεις και λάθη.

Κατά βάση, το βιβλίο είναι ανάλαφρο και χιουμοριστικό, ή κυνικό, θα μπορούσε να πει κάποιος. Η πλοκή ξεκινάει σχετικά αργά, με περίσσια έμφαση στις λεπτομέρειες, ειδικά στις περιγραφές της επαγγελματικής ζωής της Σίσυ.

Η πρωταγωνίστρια γνωρίζει τον έρωτα της ζωής της μέσω της δουλειάς της, καθώς, μετά από δική της επιδίωξη, εργάζεται για αυτόν ως γραμματέας, σε έναν πολύ απαιτητικό τομέα, στον τομέα του δημοσιογραφικού τύπου. Η θυελλώδης σχέση τους ξεκινάει στην ουσία όσο αυτός είναι ακόμη παντρεμένος με μια άλλη γυναίκα, και οι σάκοι του Αιόλου ανοίγουν κάπου εκεί για την Σίσυ. Η σχέση τους αργότερα γίνεται επίσημη, παντρεύονται και μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη κάνει την εμφάνιση της. Η Σίσυ σιγά-σιγά μαθαίνει την πραγματική πορεία που μπορεί να πάρει ένας παραμυθένιος έρωτας, και μέσω αυτού μαθαίνει και την υπόλοιπη ζωή και το τι μπορεί να πάει στραβά μέσα σε αυτή.

Οι υπερβολές είναι βασικά στοιχεία της ιστορίας, όπως φαίνεται και στο περιβάλλον που χτίζεται γύρω της, καθώς μιλάει για ευκατάστατες οικογένειες, σκάνδαλα και τα τερτίπια του δημοσιογραφικού τομέα και της show biz. Στην ουσία του, το βιβλίο είναι η βιογραφία μιας «άβγαλτης» κοπέλας, η οποία ωριμάζει και μαθαίνει την ζωή από την καλή και από την ανάποδη. Για να ταυτιστεί ο αναγνώστης, θα χρειαστεί να χαρίσει ένα πιο βαθύ διάβασμα σε αυτό το μυθιστόρημα, καθώς με μια γρήγορη και τσαπατσούλικη ανάγνωση, ίσως χαθούν πολλά.

Όπως σε κάθε του λογοτεχνικό κατόρθωμα, ο Κορτώ δίνει ρεσιτάλ λεξιλογικής μεστότητας, ή σε πιο απλά λόγια, κάθε παράγραφος είναι σαν να γεύεσαι μια μεγάλη κουταλιά μαρμελάδας, ασχέτως της πλοκής. Ένα καθόλου ντροπαλό και «πουριτανικό» διήγημα, υπάρχει γλαφυρότητα, όπως και πολλές βωμολοχίες, και όλα αυτά με τον πιο σωστό τρόπο, καθώς ο Αύγουστος κατέχει την ελληνική γλώσσα σε ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο.

Όχι, δεν είναι ένα μυθιστόρημα που θα σε βάλει να σκέφτεσαι πράγματα για μέρες, ούτε θα σε καθηλώσει από το πρώτο κεφάλαιο. Είναι πιο εύπεπτο, χωρίς να γίνεται ολοκληρωτικά σαχλό.

Παρ’ όλη την ανάλαφρη μορφή του, το βιβλίο αυτό δέχτηκε αρκετές κακές κριτικές, για διάφορους λόγους, αλλά ένας ήταν ο πιο βασικός: Τα φαινομενικά σεξιστικά και χονδροφοβικά του στοιχεία. Υπάρχουν ορισμένα προβληματικά κομμάτια, όπως το βάρος της πρωταγωνίστριας και το πως περιγράφεται, η εικόνα που έχει για το σώμα της και η διατροφική διαταραχή που αντιμετωπίζει. Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ο συγγραφέας ίσως και να αντανακλάει ορισμένες δικές του προσωπικές ανασφάλειες στον τρόπο που περιγράφει κάποιες καταστάσεις, και γι’ αυτό δεν μπορώ να πω πως οτιδήποτε που περιγράφεται στο βιβλίο, προέρχεται απαραίτητα από κακεντρεχή συναισθήματα. Θεωρώ πως είναι περισσότερο το αιχμηρό στυλ του Κορτώ, που πολλές φορές δεν έχει όρια, και μια κυνική αποτύπωση της κοινωνίας που ζούμε.

Η «Βιογραφία Μιας Σκύλας» αποτελεί κλασικό δείγμα γραφής του Κορτώ. Είναι κυνικό, ξεδιάντροπο, ανάλαφρο στα σημεία που πρέπει και σε άλλα σημεία ξεγυμνώνει τις πλευρές της κοινωνίας και του εαυτού μας, που συνήθως μας κάνουν να νιώθουμε άβολα. Είναι μια ωραία επιλογή βιβλίου για να διαβαστεί στα νωχελικά απογεύματα του Σαββατοκύριακου.

 

“Η Βιογραφία Μιας Σκύλας”, Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Διόπτρα