Με κοιτάς να μαζεύω τις παλιές μας φωτογραφίες. “Οι κορνίζες είναι τα φέρετρα των στιγμών μας” λες απότομα. Μου λες πως είναι σαν να συλλέγω τον παλιό μου εαυτό για να μη χαθεί κι αμέσως σκοτεινιάζει το βλέμμα σου.

Κι αν σου πω ότι άλλο δε θέλω να ζήσω; Αν σου πω ότι αυτά, τα περασμένα μου φτάνουν και άλλα δεν θέλω; Θα γελάσεις, και θα κοιτάξεις αλλού.

Αλλάζω θέμα για να μη σε φέρω σε αμηχανία:

Το κρασί σήμερα είναι γλυκό. Η μέρα σήμερα ήταν γλυκιά. Τα δέντρα που είδαμε, τα ξέρω καλά. Εκεί κάποτε έπαιζα κρυφτό. Τότε με έκρυβαν τα δέντρα, είδες; Τώρα με αποκαλύπτουν και δεν αντέχω να μην βουρκώσω στον ίσκιο τους.

Όταν περάσουν τα χρόνια τι θα μείνει; Μετά βίας θυμάμαι και το κρυφτό. Τους κανόνες του. Αλήθεια, είχαμε και τότε κανόνες; Νόμιζα πως είναι ένα κατασκεύασμα που φτιάξαμε πέρσι ή πρόπερσι για να μη βουλιάζουμε στην κάθε μέρα που μας τράβαγε απ΄το πόδι.

Για να το λες εσύ μάλλον θα υπήρχαν. Εμπιστεύομαι τη μνήμη σου. Εγώ ήμουν πάντα η ξεχασιάρα.

Γι’αυτό σου λέω. Τώρα που κορνιζάρω τις στιγμές μας, μη μου στεναχωριέσαι. Δε θέλω να τις αφήσω πίσω, κάπως να τις θυμάμαι θέλω.

Κι αν αύριο το πρωί ξυπνήσεις και’γω έχω φύγει, μη κλάψεις εμένα. Κλάψε μόνο όλες εκείνες τις στιγμές μας που από βιασύνη, χθες το βράδυ, δε πρόλαβα να κορνιζάρω και θα φύγουν τώρα παγιδευμένες μαζί μου. Δίχως να γίνουν βορά για άλλα μάτια, δίχως να γίνουν φθορά για το μέλλον μας.

Χριστίνα Γιαβάσογλου