Σήκω ανόρεχτα, χύμα και ντύσου…

Σε λίγο είναι η ώρα να βγείς…

Και προπαντώς μην ξεχάσεις τη μάσκα!

 

Θα πρέπει όλα να κρύβονται έξω:

Η κυρτή γραμμή στα χείλη απ’ τη λύπη,

η ελαφρά χλωμάδα απ’ τις μέρες του εγκλεισμού

και το τσαλάκωμα δίπλα στο μάτι

απ’ το βαθύ σου, ανήσυχο ύπνο…

Μα πιο πολύ θα πρέπει να κρυφτεί

η αναμμένη σπιρτάδα στο βλέμμα

που φέρνει έναν τον άλλον κοντά

και αψηφούν τους συνήθεις κανόνες…

Αυτή δεν πρέπει μόνο να κρυφτεί…

Θα πρέπει όλως διόλου να εκλείψει!

 

Γι’ αυτό λοιπόν θα κρατάς αποστάσεις…

Πάντα σε χώρους εξωτερικούς…

Και δεν θα δέχεσαι κανέναν στο σπίτι…

Μα προπαντώς δεν θα βγάζεις τη μάσκα-

Γιατί μπορεί κανένας να καθρεφτιστεί

πάνω στις πιο διακριτές ατέλειές σου,

πάνω στο ράγισμα που έχει χαραχτεί

απ’ τις εντός σου συνεχόμενες συγκρούσεις

και να φανεί-

διπλό και άψογο στα μάτια το είδωλό του…

γιατί οι ρωγμές αναπαράγουν εαυτούς

κι οι εαυτοί μέρα τη μέρα αυγαταίνουν

και σμίγουν ένας με τον άλλον πιο πολύ

αποθεώνοντας το μέγεθος του ανθρώπου…

Αυτό με τίποτα δεν πρέπει να συμβεί!

 

…Γιατί αν έστω μια φορά, κάποιος ξεφύγει

και αφεθεί σε τούτο το μαγνητισμό,

υπάρχει κίνδυνος μεγάλης διασποράς

ενός πανάρχαιου ιού που ελλοχεύει

και εξαπλώνεται ραγδαία στους πολλούς

φέρνοντας όψιμα συμπτώματα λαχτάρας

και ολικά δοσίματα χωρίς αναστολές,

έτσι που, πια να μην μπορεί κανένας μόνος…

Είναι πολύ μεγάλος κίνδυνος αυτός

γιατί προσβάλλει την «ατομική αυτάρκεια»

που ‘χει με τόση τέχνη καλλιεργηθεί

μες στο μοντέλο του σύγχρονου κόσμου…

 

Κι όσο θ’αυξάνεται η λαχτάρα εκθετικά,

ίσως να μπούνε στο μυαλό κακές ιδέες

για κάποιου είδους συνυπάρξεις νέου τύπου

χωρίς κανένα διαχωριστικό,

χωρίς κανέναν περιορισμό

και δίχως «δεύτερους» και «τρίτους» στο μοντέλο…

…………………………………………………………..

Η ώρα είναι εννιά και τριάντα

κι η απαγόρευση είναι σε ισχύ.

Δεν επιτρέπεται πια να ‘σαι έξω…

Απομακρύνσου και γύρνα λοιπόν.

 

Μη χαιρετίσεις κανέναν στο δρόμο.

 

Μην ακουμπήσεις κανέναν ξυστά.

 

Και προπαντώς να μη βγάλεις τη μάσκα…