Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, αφιερωμένο στην κόρη του Έρη.

———————————————————————————————————————

Ήθελα κάτι να σου πω,
κάτι να τραγουδήσω.
Ξέχασα και σένα ξέχασα και μένα.
Με πήρε το τραγούδι στο καράβι του.
Μες τα νερά του τραγουδιού
μ’ έπνιξε το τραγούδι,
έμεινε μόνο το τραγούδι.

Θεέ μου,
τι κουτό πατέρα πού `χεις κοριτσάκι!

Πάνω στην καρδιά μου,
κάτω απ’το σακάκι μου,
έχω φυλαγμένες
τις φωτογραφίες σου
κάνω τον αδιάφορο,
δεν μιλάω για σένα,
κάνω πως κοιτάω πέρα, τα βουνά,
κάνω πως χαζεύω τις βιτρίνες,
χαιρετάω τους φίλους μου ,
κουβεντιάζω,
γέρνω τη ματιά σ’ ένα βιβλίο,
κάνω πως κοιτάω τα παπούτσια μου,
μη με δούνε ,
μη με καταλάβουν
πως κοιτάζω μόνο εσένα,
πως δεν βλέπω κοριτσάκι παρά μόνο εσένα,
όμως κοίτα κοριτσάκι,
οι φωτογραφίες σου έχουν τυπωθεί στα ρούχα μου,
στάμπες στάμπες φως,
πάνω στο σακάκι μου,
πάνω στα μαλλιά μου και στα χέρια μου
μες τα μάτια μου
οι φωτογραφίες σου,
το παιδί μου,
το παιδί μου που γελάει,
το παιδί μου
στάμπες φως στην πόρτα μου
στάμπες φως στον αέρα
και το συννεφάκι πέρα,
στο βουνό,
στον ήλιο.
Όλοι με κατάλαβαν ,
κρύψε με στα χέρια σου.

Θεέ μου, τι κουτό πατέρα πού `χεις!