Γενικά η ημέρα των γενεθλίων πάντα με θλίβει.

Το γεγονός ότι ο χρόνος δε θα μπορούσε να σταματήσει ουτε ένα λεπτό μέχρι το τέλος του χρόνου

το βρίσκω ακριβώς και ακραία τρομαχτικό.

Η πανδημία με θλίβει, επειδή μου είναι άμεσα απειλητική.

Το γεγονός ότι έχω περισσότερο χρόνο για διάβασμα και γράψιμο με κάνει χαρούμενη.

Έχει τεράστια ομορφιά και η απομόνωση,

(πάντα το γνώριζα και χαίρομαι που και άλλοι αρχίζουν να το ανακαλύπτουν παρόλο τον απότομα αυτόν αναγκαίο τρόπο που τους επιβλήθηκε)

ιδιαίτερα όταν αυτό συνεπάγεται με το να να γιορτάζεις τα γενέθλια με ανθρώπους

που έχουν απλώσει ρίζες στην καρδιά σου

και πλέον ανήκουν λιγότερο στο μέλλον από ότι στο παρελθόν.

Και μένω σπίτι και πηγαίνω από γραφείο σε καναπέ και το αντίστροφο όλη μέρα.

Και κάνω ένα καφέ και μετά ακόμη ένα.

Ύστερα αλλάζω τη θέση των αντικειμένων στο γραφείο μου.

Και αγοράζω αντισηπτικά όσο οι άλλοι παλεύουν στα σούπερ μάρκετ για χαρτιά.

Και νευριάζω με την αμυαλωσιά αυτών που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαν τη μάσκα φυλακή

και τσαντίζομαι ακόμη πιο πολύ όταν συνεχίζουν να το πιστεύουν με τόσο θάνατο τριγύρω

και ύστερα τους λέω κι αυτούς να φοράνε.

Και ξεκινάω να διαβάσω 4 βιβλία και ύστερα καταλήγω να κολλάω με το ένα.

Και ξαναδιαβάζω Πλαθ.

Και δεν υπάρχει νόημα πλέον στο να προγραμματίσει κάποιος την ώρα του ύπνου.

Και αυτό δε με πειράζει. Κι αυτό κάποιες φορές με κάνει χαρούμενη. Πολύ.

Και να είναι σαν να μαθαίνω τον κόσμο από την αρχή.