Οι γυναίκες έχουν συνηθίσει να στριμώχνονται σε κίβδηλα σχήματα που άλλοι έφτιαξαν για αυτές και όμως δεν τσαλακώνονται στιγμή, μεταμορφώνονται αθόρυβα σε ό,τι θελήσει η κοινωνία. Όμως στην πραγματικότητα η γυναικεία φύση είναι περίεργα παράτολμη και αν μη τι άλλο θεϊκή. Αρχή και Τέλος. Η FKA twigs αναφέρεται στο σώμα της ως holy terrain και ίσως όλες μας οφείλουμε στους εαυτούς μας να νιώθουμε έτσι. Να αγκαλιάζουμε όλες μας τις ατέλειες και να ενώνουμε τα χέρια. Να χρησιμοποιούμε τη δύναμη μας μαζί, να μην ξεχνάμε ότι αυτό μας κάνει πιο δυνατές.

Ο φεμινισμός κάνει τις γυναικές να φαίνονται διαφορετικές, δυναμικές, περήφανες, ελεύθερες να είναι ο πραγματικός ,ενδόμυχος τους εαυτός, γκρεμίζοντας τις σκοτεινές πτύχες τους που καθόρισε γιαυτές η φαλλοκρατία και αγκαλιάζοντας τα σημάδια ενός όμορφου ζωντανού σώματος. Τα σημάδια της κάθε γέννας, τον πόνο της κάθε περιόδου, του κάθε υποβιβασμού, της κάθε καταπάτησης των δικαιωμάτων και κατάχρησης μίας ψευδόεξουσίας.

Για εμένα η επανάσταση ξεκινά από την τέχνη. Το σινεμά διακινεί ιδέες και ξυπνά συνειδήσεις. Ενισχύει τις φωνές των γυναικών ανατρέποντας βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις μέσω της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης.

Οι παρακάτω ταίνιες με ενέπνευσαν να αγκαλιάσω τα βιώματα μου ως γυναίκα και να νιώσω ενωμένη με την γυναικεία, φεμινιστική κοινότητα.

Une femme est une femme (Jean-Luc Godard, 1961)


Ένα φιλμ χωρίς ετικέτες, περίεργο, ανατρεπτικό για την εποχή του, αυθάδες, νεανικό, ελεύθερο .

Γνωρίζοντας ότι ο Jean-Luc ήταν ερωτευμένος με την Anna Karina βλέπουμε από τα μάτια του την νεανική ομορφιά της μούσας του. Ο έρωτας και ο θαυμασμός πόσο εύκολα μπλέκονται. Μάθαμε να μισούμε τα στάδια πριν και μετά από αυτόν.  Μάθαμε να τρεφόμαστε από το ενδιάμεσο. Να ταίζουμε τη μνήμη μας με αναμνήσεις, να φοβόμαστε τα βαθιά νερά.  Μόνο που αν σταθούμε μόνοι μας στο κέντρο της θάλασσας, βυθιστούμε και κοιτάξουμε τον ήλιο θα καταλάβουμε ότι η μοναχικότητα μας πληρεί. Και μένω να αναρωτιέμαι, μήπως στα μάτια του άλλου βλέπουμε τελικά όσα θα θέλαμε να βλέπουμε για τον εαυτό μας; Αυτό δεν είναι έρωτας όμως , αυτό είναι εγωπάθεια .  Μία ερωτεύμενη γυναίκα μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο και να τον ξαναφτιάξει κομμάτι κομμάτι. Μπορεί να σπάσει σε χίλια κομμάτια , να λιώσει και να ξανα γεννηθεί . Σαν κέρινο άγαλμα.

Η Anna Karina στη ταινία λέει πως “ δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από μία γυναίκα που κλαίει. Πρέπει να μποϊκοτάρουμε όσες γυναίκες δεν κλαίνε ….. / οι μοντέρνες γυναίκες που προσπαθούν να μιμηθούν τους άνδρες.”

Με λίγα λόγια οι γυναίκες δεν χρεάζεται να μιμηθούν τους άνδρες. Είναι από μόνες τους δυνατές και ικανές να κατακτήσουν τον κόσμο. Μία ταινία που εκκρίνει δυναμισμό και ελευθερία σε μία εποχή καθαρά φαλλοκρατική.

20th Century Women (2016)


 

Είναι από εκείνες τις ταινίες που κάνουν τη ζωή να μοιάζει λίγο πιο όμορφη. Η μαγεία της ζωής κρύβεται στην άγνοια, στο απρόσμενο. Όλοι μας κάνουμε συνεχώς σχέδια, θέτουμε όρια και ακραίες απαιτήσεις από τους εαυτούς μας. Και τελικά τίποτα δεν καταλήγει όπως το σχεδιάσαμε. Τις περισσσότερες φορές, ο πόνος είναι ο μοναδικός τρόπος για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα πως είναι ο κόσμος. Και στεκόμενοι μπροστά στο άγνωστο το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να το απολαύσουμε ακούγωντας καλή μουσική και χορευόντας καθώς ο ήλιος δύει. Είδα αυτήν την ταινία στην αρχή λόγω της Greta Gerwid. Κατέληξε να με αφήσει με ένα αίσθημα φρεσκάδας και μελαγχολίας για μία άλλη εποχή. Καλιφόρνια, 1979, η σηματοδότηση μίας νεανικής επανάστασης, μίας μαζικής απαίτησης για απόλυτη ελευθερία στην ατομική έκφραση, στον τρόπο σκέψης, στην σεξουαλική ταυτότητα. Η εποχή των Talking Heads και των The Raincoats. Η εποχή που το όμορφο απορρίπτεται. Η ‘όμορφη’ μουσική εξάλλου χρησιμοποιείται για να κρύψει πόσο άδικη και διεφθαρμένη είναι πραγματικά η κοινωνία. Η Dorothea Fields μεγαλώνει μόνη της τον 15 χρόνο γιό της και προκειμένου να του παρέχει τα κατάλληλα εφόδια για την ενήλικη ζωή αποφάσιζει να ζητήσει τη βοήθεια δύο νέων γυναικών. Η νεαρή φωτογράφος, Abbie (Greta Gerwig) ,μυεί το αγόρι στην καλή μουσική, την τέχνη και τον φεμινισμό δίνοντας του να διαβάσει βιβλία όπως το ‘Our Bodies, Ourselves’ . Long story short, η ταινία αυτή παρέχει στον θεατή μία ιδιαίτερα ανατρεπτική εικόνα για τη σωστή ανατροφή ανεξαρτήτου φύλου εξυμνώντας την συναισθηματική αντιμετώπιση της ζωής, εξύμνωντας εν γένει ολόκληρη τη γυναικεία φύση. Είναι σίγουρα a must-see.


Laurence Anyways (2012)

 

Μία ταινία του υπερ-ταλαντούχου, κατά την ταπεινή μου άποψη, γάλλου σκηνοθέτη Xavier Dolan που για ακόμη μία φορά μέσω των εκκεντρικών και ζωντανών εικόνων επιβεβαιώνει την αγάπη του για καλαισθησία και καλό σινεμά. Μια επιτηδεύμενα αργή αλλά διαρκώς έντονα συναισθηματική ταινία για την ερωτική σχέση δύο ανθρώπων κατά τη διάρκεια δέκα χρόνων όπου ένας εκ των δύο βιώνει την μετάβαση από το ανδρικό στο γυναικείο φύλο. Η Laurence στην προσπάθεια της να αντιμετωπίσει τους φόβους της και να αγκαλιάσει τον κρυμμένο, αληθινό της εαυτό αποζητά κατανόηση από την σύντροφο της Frédérique. Ο Dolan, δίνοντας γροθιά για ακόμη μία φορά στα κοινωνικά ταμπού με μοναδικό όπλο του την τέχνη, αποτυπώνει άφοβα και ολοκληρωτικά τον έρωτα κατά το πέρασμα του χρόνου καθώς επίσης και τον ίδιο τον άνθρωπο μέσα από τα μάτια του εραστή του με τρόπο που πραγματικά σε καθηλώνει. Έτσι και αλλιώς είτε ως άνδρας είτε ως γυναικά, ένας άνθρωπος πάντα θα παραμένει ίδιος. Laurence , για πάντα λοιπόν.

 

 

Frances Ha (2012)

Ρομαντισμός και ρεαλισμός περιπλέκονται στην προσπάθεια του Noah Baumbach να απεικονίσει την καθημερινότητα μίας νεαρής χορεύτριας στην ασπρόμαυρη εναλλακτική πλευρά της Νέας Υόρκης. Ξεκάθαρες είναι οι επιρροές του σκηνοθετή από το ‘Manhattan’ του Woody Allen καθώς και από το ‘Masculin Féminin’ του Jean-Luc Godard. Η Frances (Greta Gerwig) είναι αισιόδοξη, αστεία, ανεξάρτητη και διατηρώντας το ελεύθερο πνεύμα της καταλήγει να γίνεται relatable στο ευρύ κοινό. Η κοινωνία την πιέζει να ωριμάσει, να στριμώξει τα όνειρα της σε κουτάκια και να τα θυσιάσει στο βωμό της ενηλικίωσης, όμως εκείνη αρνείται να προχωρήσει στο επόμενο προσχεδιασμένο στάδιο ζωής και επιλέγει να μένει στη μέση, νιώθωντας left out. Η ζωή της Frances μας υπενθυμίζει πως η απώλεια είναι αναπόφευκτη, πως πρέπει να αυτοσαρκαζόμαστε, να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με χιούμορ και να μην ξεχνάμε ποτέ μα ποτέ το τι θέλουμε και ποιες είμαστε.

 

Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι Sisterhood is Powerful.