Ίσως μια από τις εκκεντρικότερες προσωπικότητες που εμφανίστηκαν ποτέ στον χώρο των καλλιτεχνών, ο Σαλβαδόρ Νταλί δεν δημιουργούσε απλώς σουρεαλιστική τέχνη αλλά, ήταν ο ίδιος από μόνος του μια σουρεαλιστική ύπαρξη. Αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς ζωγράφους του 20ου αιώνα, όπως επίσης και σήμα κατατεθέν της υπερρεαλιστικής ζωγραφικής.

“Η Εμμονή Της Μνήμης” Σαλβαδόρ Νταλί

 

Ο Σαλβαδόρ Νταλί γεννήθηκε στις 11 Μαΐου του 1904, στην Ισπανία, από ευκατάστατη οικογένεια. Η αγάπη του για την ζωγραφική φαινόταν από μικρή ηλικία, και με την στήριξη της μητέρας του, ακολούθησε εκπαίδευση και σπουδές πάνω στο αντικείμενο του σχεδίου και των εικαστικών.

 

 

Ως αρχικές καλλιτεχνικές επιρροές, στην μεταεφηβική του ηλικία, είχε το ρεύμα του κυβισμού, μια avant-garde σουρεαλιστική μορφή τέχνης που μείωνε την πραγματικότητα σε σχήματα και στερεά. Ο Νταλί είχε επίσης και επιρροές από το κίνημα του ντανταϊσμού, ένα μεταπολεμικό ρεύμα τέχνης, ανάλογο της αναρχίας.

 

“Όνειρο που προκλήθηκε από το πέταγμα μιας μέλισσας γύρω από ένα ρόδι” Σαλβαδόρ Νταλί 

 

Ο Σαλβαδόρ είχε αναπτύξει φιλίες με διάφορους καλλιτέχνες, όπως ο ποιητής  Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα και με τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ.

Ο Νταλί είχε γνωρίσει, επίσης, τον ζωγράφο Πάμπλο Πικάσο στο ταξίδι που είχε κάνει στο Παρίσι, μετά την οριστική αποβολή που δέχτηκε από την ακαδημία στην οποία και σπούδαζε, καθώς όπως πίστευε ο ίδιος, οι καθηγητές ήταν ανάξιοι να κρίνουν το έργο του.

 

“Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου” Σαλβαδόρ Νταλί

 

Επηρεασμένος ελαφρά από τον Πικάσο, ο Νταλί συνεχίζει να δημιουργεί μέχρι το σημείο που ξεκινάει να φαίνεται στα έργα του η καλλιτεχνική του προσωπικότητα.

Το 1929 ο ζωγράφος γνωρίζει την μούσα του, η οποία αργότερα γίνεται και σύζυγος του, Ελένα Ντμτρίεβνα Ντελούβινα Ντιακόνοβα.

Η φήμη του Νταλί ως ζωγράφος, μεγαλώνει όλο και περισσότερο, με την συμμετοχή του σε διάφορες εκθέσεις υπερρεαλιστικής τέχνης, αποσπώντας σημαντικές κριτικές που εκθειάζουν τα έργα του.

 

“Ο Μεγάλος Αυνανιστής” Σαλβαδόρ Νταλί

 

Τα έργα του εξέφραζαν το ανθρώπινο υποσυνείδητο, την κρυπτογραφημένη αντίληψη που δημιουργούμε για την πραγματικότητα γύρω μας, την φιλοσοφία του ονείρου. Ο ίδιος ο Νταλί, είχε ονομάσει την τεχνική του «Παρανοϊκο-κριτική μέθοδο», η οποία ήταν συνδεδεμένη με την φροϋδική θεωρία.

Τα αντικείμενα και οι καταστάσεις που απεικονίζονται στα έργα του, δίνουν την ψευδαίσθηση του πραγματικού, φαίνονται σαν μια παραμορφωμένη εκδοχή της διάστασης μας.

 

Ο Σαλβαδόρ Νταλί με τον κατοικίδιο μυρμηγκοφάγο του

 

Μετά από την συμμετοχή του Σαλβαδόρ σε μια μεγάλη έκθεση υπερρεαλισμού, ο αντιφασίστας και αναρχικός συγγραφέας Αντρέ Μπρετόν τον διαγράφει από το υπερρεαλιστικό κίνημα, μαθαίνοντας για τις πολιτικές απόψεις του ζωγράφου. Ο Νταλί, χωρίς να έχει πάρει ποτέ κάποια ξεκάθαρη πολιτική στάση, υποστήριζε ως ένα σημείο τον δικτάτορα Φράνκο. Αυτό φυσικά ήταν αρκετό για να χαρακτηρίσει τον Σαλβαδόρ ως υποστηρικτή του φασιστικού καθεστώτος, παρά το ελαφρά αναρχικό και κομμουνιστικό του παρελθόν.

 

Ο Νταλί είχε επίσης συνεργαστεί με τον γνωστό δημιουργό κινουμένων σχεδίων, Ουόλτ Ντίσνεϊ, για μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους. Καθώς το έργο είχε μείνει ανολοκλήρωτο για πολλά χρόνια, παρέμεινε αδημοσίευτο και κρυφό.

 Νταλί και Ντίσνεϊ

Η ταινία γνωστοποιήθηκε το 1999, όταν το ανακάλυψε ο ανιψιός του Ντίσνεϊ. Το έργο λεγόταν “Destino” και πραγματευόταν  τον ανεκπλήρωτο έρωτα και την ύπαρξη του πεπρωμένου. Το animation προφανώς, έμοιαζε με πίνακες του Σαλβαδόρ.

 


Το 1982, η γυναίκα του ζωγράφου, Ελένα, πεθαίνει, γεγονός που οδηγεί τον Νταλί μέχρι και σε απόπειρα αυτοκτονίας, λόγω της θλίψης που του προκάλεσε η απώλεια.

Ο Σαλβαδόρ τελικά αφήνει την τελευταία του πνοή του 1989, στις 23 Ιανουαρίου, λόγω καρδιακής προσβολής.

 

Ο Νταλί και η σύζυγος του, Ελένα