Γράφει η Ιωάννα Πανούτσου

Είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα αριστουργήματα της ελληνικής δισκογραφίας. Ένα τραγούδι που δεν χρειάζεται συστάσεις, από εκείνα που δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις και να μην κουνήσεις έστω και ένα μέλος του σώματός σου στο ρυθμό του. Το τραγούδι αυτό είναι ίσως μια κορυφαία συνάντηση στίχου και μουσικής, καθώς και τα δύο είναι εξίσου δυνατά. Πρόκειται για την συνάντηση του στίχου της ποιήτριας Λένας Παππά και της μουσικής των Κατσιμιχαίων, μια συνάντηση που όπως έχει αναφέρει η ίδια η Λένα Παππά «ήταν γραφτό να γίνει!».

Είναι Φεβρουάριος του 1991, η τελευταία παράσταση των αδελφών Κατσιμίχα στο Μετρό στου Γκύζη. Η κόρη της Λένας Παππά, φανατική θαυμάστρια τους βρίσκεται σ’ αυτήν την παράσταση, μαζί με το βιβλίο της μητέρας της, «Αρτεσιανά». Η Λένα Παππά, επίσης θαυμάστριά τους, ήθελε να τους δώσει στίχους της να μελοποιήσουν, για αυτό και έστειλε το βιβλίο της με την κόρη της. Εκείνη, πράγματι, το παρέδωσε σε έναν συνεργάτη τους, αλλά το βιβλίο δεν έφτασε ποτέ στα χέρια τους. Τρία χρόνια αργότερα, τον Οκτώβριο του 1994, η Λένα Παππά έλαβε ένα γράμμα από τους αδελφούς Κατσιμίχα. Στο γράμμα αυτό την πληροφορούσαν πως ο Χάρης είχε βάλει μουσική σε τέσσερα ποιήματά από το βιβλίο της «Αρτεσιανά» και της ζητούσαν, εφόσον συμφωνεί να τα γυρίσουν σε δίσκο.

Όπως προαναφέραμε, το βιβλίο δεν έφτασε ποτέ στα χέρια των αδελφών Κατσιμίχα μέσω της κόρης της Λένας Παππά. Ωστόσο, κατά μία καταπληκτικά διαβολική ή αγγελική σύμπτωση, ο Χάρης είχε βρει τυχαία στη βιβλιοθήκη ενός φίλου τους το εν λόγω βιβλίο -την ίδια περίοδο των παραστάσεων στο Μετρό!- το διάβασε, και περίπου δύο χρόνια μετά έγραψε τη μουσική και την άφησε στο συρτάρι. Έπειτα από λίγο καιρό, όταν την ξανάκουσε, διασκεύασε τα κείμενα, τα ηχογράφησε και τα έστειλε σε μία κασέτα στην κυρία Παππά μαζί με το γράμμα. Η ίδια αισθάνθηκε ότι «η φωνή της βρήκε ευήκοον ούς», όπως χαρακτηριστικά έχει αναφέρει, και έδωσε αμέσως τη συγκατάθεσή της.

Κάπως έτσι, γεννήθηκε η πιο συγκλονιστική ηπειρώτικη ροκιά, που συνδυάζει έναν συγκινητικό και επαναστατικό στίχο, με μια εξίσου μοναδική επαναστατική μελωδία σε πολυφωνία που ξεκινάει συγκινητικά από μπαλάντα-πιάνο, συνεχίζει ξεσηκωτικά με ηλεκτρική κιθάρα και κορυφώνεται με ένα ανατριχιαστικό κλαρίνο. Αϊ της αγάπης μαχαιριά!

Στίχοι από το πρωτότυπο ποίημα της Λένας Παππά:

Αϊ σκοτεινό φως

τρεμάμενο αίμα του Έρωτα

μες στη γητειά σου απολησμόνησα

τους φονιάδες καιρούς

γέννησα ρόδινα μωρά

σε αστερωμένο μέλλον.  

Αϊ της αγάπης μαχαιριά

στης νιότης το κρουστό κορμί

πληγή που ανάβλυζε ευωδιές φιλιών

και μουσική

ντύνοντας το γυμνό έρημο κόσμο.  

Απόψε 

μέσα στης μνήμης τα βαθιά βελούδα

κυλιέμαι και σε καλώ

με τη φωνή την απερίγραπτη

των απαρηγόρητων

τη γυάλινη, χλωμή φωνή

διψασμένων που αγαπούν τη δίψα τους

κι ας ξέρουν πως

όλες τις θάλασσες και τα ποτάμια κι αν θα πιούν

ποτέ τους δε θα ξεδιψάσουν.