Συνέντευξη με τη Νάνσυ Γιοβάνογλου.
Η Νάνσυ Γιοβάνογλου γεννήθηκε στα Χανιά το 1991. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (Ρέθυμνο), ενώ στη συνέχεια εξειδικεύτηκε πάνω στην ειδική αγωγή και τις μαθησιακές δυσκολίες. Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια, έχει αρθρογραφήσει σ’ ορισμένα sites (όπως pancreta, pillowfights), ενώ έχει αποσπάσει τιμητικές διακρίσεις και βραβεία σε διάφορους πανελλαδικούς ποιητικούς διαγωνισμούς. Η ενασχόλησή της με τη συγγραφή ποιημάτων ξεκίνησε σε ηλικία δεκαοχτώ χρονών κι η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “Ατροφικές Συνειδήσεις” κυκλοφόρησε από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή, τον Αύγουστο του 2017.
Η πρώτη σου ποιητική συλλογή τιτλοφορείται «Ατροφικές Συνειδήσεις». Τι σε κάνει να νιώθεις ότι κάποιες συνειδήσεις είναι ατροφικές;
Θεωρώ πως αρκετοί άνθρωποι στις μέρες μας δεν καλλιεργούν τη σκέψη τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη φιλτράρουν τα γεγονότα και την πραγματικότητα που ζούμε, να μην κάνουν αυτοκριτική και, γενικότερα, να μην τρέφουν τις συνειδήσεις τους με «σωστές» αξίες.
Ήταν, λοιπόν, αυτοί οι προβληματισμοί που σε ώθησαν να καταθέσεις τις σκέψεις σου στο χαρτί;
Ναι αυτοί οι προβληματισμοί – όπως και πολλοί άλλοι – με ώθησαν να γράψω. Κυρίως, όμως, ορμώμενη από καταστάσεις που είχα βιώσει αλλά κι από ιστορίες τρίτων. Φυσικά υπάρχουν ποιήματα που είναι εμπνεύσεις της στιγμής, καθώς τα πάντα μπορούν να αποτελέσουν ερεθίσματα για συγγραφή.
Ο Γ. Παυλόπουλος είπε: «Η ποίηση είναι μία πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε». Ωστόσο εσένα το μάτι σου κάτι άρπαξε. Τι σημαίνει για εσένα η Ποίηση;
Για μένα η Ποίηση είναι ένα καταφύγιο ψυχής. Μέσω αυτής, μπορεί κάποιος να εκφράσει τόνους συναισθημάτων μέσα σε λίγες μόνο σειρές, κι αυτό από μόνο του είναι κάτι συναρπαστικό. Έτσι κι εγώ, κάθε φορά που γράφω, προσπαθώ να επικοινωνήσω και να εξωτερικεύσω όσα νιώθω κι αυτή η δημιουργία με γεμίζει αδρεναλίνη ενώ ταυτόχρονα με ηρεμεί.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η θέση της ποίησης -και της τέχνης, γενικότερα- στη δική μας εποχή;
Ειλικρινά, αν δεν υπήρχε η τέχνη στη ζωή μου αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, δεν ξέρω πως θα επιβίωνα. Σίγουρα θα ήταν όλα πολύ πιο… «σκοτεινά». Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι, πως πολλά άτομα της γενιάς μου αλλά και μικρότερης ηλικίας, έχουν στραφεί στην ποίηση. Την έχουν αγκαλιάσει, κι αυτό είναι κάτι πραγματικά συγκινητικό κι ελπιδοφόρο.
«Έρωτας εκ παραδρομής». Τίποτα ας μην προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε περί.. έρωτος. Μονάχα, πες μου το ποίημα, που περισσότερο εκφράζει, τη δική σου αντίληψη για τον έρωτα.
[…..]
Νιώθω ένα κενό, όποτε δε σ’ έχω δίπλα μου.
Ώρες ατέλειωτες κάνω πρόβα
αυτά που θέλω να σου εκμυστηρευτώ.
Μην αργείς·
δεν υπάρχει ο έρωτας χωρίς εσένα.
Αν ήμουν ένα επίθετο, θα ήμουν το κτητικό,
γιατί θα σε ήθελα μόνο για μένα
κι αν η έλξη ήταν λέξη, μη ρωτάς ποιό όνομα θα της έδινα·
το δικό σου, ποιό άλλο;
Απόσπασμα από το ποίημα «Αν η έλξη, ήταν λέξη».
Καθώς μιλάμε η νέα σου ποιητική συλλογή «Σκέψεις εντός ελέγχου», έχει κυκλοφορήσει. Πες μας λίγα λόγια γι’ αυτήν.
Τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή, ξεκίνησα να τη γράφω κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας και την ολοκλήρωσα το Δεκέμβριο του 2020. Προφανώς επηρεασμένη απ’ όλη αυτήν την πρωτόγνωρη κατάσταση που βιώνουμε, έγραψα αυτή τη φορά λίγο πιο αιχμηρά, λίγο πιο ελεύθερα αν θες, γιατί κάπως έπρεπε να εξωτερικεύσω αυτό το συναίσθημα του ‘εγκλωβισμού’. Σε πολλά σημεία, γίνομαι αρκετά ειρωνική με τον εαυτό μου κυρίως. Επίκεντρο, όμως, κι αυτής της καλλιτεχνικής μου δημιουργίας παραμένει ο έρωτας. Πάντα δημιουργώ χώρο για ρομαντισμό κι αυτή η έκρηξη κι η αρμονία που παράγει ένας έρωτας -όπως ξεκινάει κι όπως τελειώνει- πάντα υπάρχει στα ποιήματά μου.
Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η έκδοση της νέας σου ποιητικής συλλογής, δεδομένων των νέων συνθηκών;
Το νέο μου βιβλίο, είναι προϊόν αυτοέκδοσης καθώς ήθελα να τρέξω και να συντονίσω μόνη μου το όλο εγχείρημα. Είχα, φυσικά, την πολύτιμη βοήθεια της αδερφής μου Ρωξάνης, που δημιούργησε το εξώφυλλο κι αυτής της ποιητικής συλλογής, όπως και όλων των προηγούμενων βιβλίων μου.
Για το μέλλον τι μας επιφυλάσσεις; Έχεις σκεφτεί το επόμενο βήμα σου;
Δε μου αρέσει να κάνω σχέδια για το μέλλον, όμως σίγουρα η συγγραφή θα συνεχίσει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου!
Κι επειδή… ITravelPoetry, θα ήθελα να μου πεις έναν αγαπημένο προορισμό κι ένα αγαπημένο ποίημα.
Αγαπημένος μου προορισμός είναι η Θεσσαλονίκη και αγαπημένο ποίημα το «Όσο μπορείς» του Κ.Π. Καβάφη.
Παρακάτω θα βρείτε τα τρία αγαπημένα ποιήματα της Νάνσυ, ένα από κάθε της ποιητική συλλογή.
Επ’ άπειρον
Πέρασαν τόσες μέρες χωρίς να σ’ έχω αντικρίσει·
θαρρώ η μορφή σου ξεθωριάζει στη μνήμη μου
και δε σε θυμούμαι καλά.
Ο χρόνος μακριά σου μου γέμισε την καρδιά με γιασεμιά
κι έπαψα πλέον να ζω για σένα
–υποθέτω αυτό επιδίωκα μανιωδώς.
Σ’ έχω θάψει βαθιά μέσα μου
γι’ αυτό μη γυρίσεις ποτέ σου να με κοιτάξεις.
Χάσου! Εξαφανίσου.
Δεν ακούς; Πάρε τα μάτια σου από πάνω μου.
Θα ξυπνήσεις την καρδιά μου
και θ’ αρχίσει να χτυπάει για σένα και πάλι.
Μη γυρίσεις –έλα.
Από την ποιητική συλλογή «Ατροφικές Συνειδήσεις».
Μηδέν
Μέσα στα όνειρα, ο χρόνος πολλαπλασιάζεται.
Οι κερκίδες γεμίζουν με παιδιά
και κάθε μαύρη σκέψη, εξαφανίζεται ως διά μαγείας.
Βάζω τις λέξεις μου εσώκλειστες σε κύβους,
τους παραδίδω στον Ηράκλειτο
κι εύχομαι, καθώς ταξιδεύουν στο ποτάμι,
ν’ αναγεννηθούν, μέσω της φωτιάς μου.
Αυτή η έννοια της αυτοσυντήρησης,
μού επιτρέπει, κάθε φορά που φτάνω στο μηδέν
κι αρχίζω να μυρίζω τη φθορά μου,
να δημιουργώ ένα εξ’ ολοκλήρου,
κατάδικό μου, σύμπαν.
Από την ποιητική συλλογή «Έρωτας εκ παραδρομής».
Ένα θέλω να ξέρεις
Επειδή
το
σώμα σου
απέκτησε μορφή
με τ’ άγγιγμά μου,
γι’ αυτό και μόνο
επιδέξια κι αποφασιστικά,
κόψε μου τα δάχτυλα.
Από την ποιητική συλλογή «Σκέψεις εντός ελέγχου».
Τα βιβλία της Νάνσυ μπορείτε να τα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:
One thought on “Συνέντευξη με τη Νάνσυ Γιοβάνογλου.”