Χειμώνας 2018, πρώτος έτος σπουδών στην Θεσσαλονίκη. Μια φοιτήτρια Ψυχολογίας μόλις ξεκινά την ζωή της μακριά από το σπίτι των γονιών της σε μια νέα πόλη γεμάτη αγνώστους και ανεξερεύνητα μέρη. Ακόμη θυμάμαι το ακαταμάχητο αυτό κράμα συναισθημάτων! Ενθουσιασμός, πανικός, πώς θα γνωρίσω άτομα, πώς θα βρω τι μου αρέσει μέσα σε τόσες επιλογές, πώς θα δικτυωθώ.. Η πρώτη ανακοίνωση που διάβασα για ομαδικές συνεδρίες Ψυχοδράματος εμφανίστηκε μπροστά μου ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. “Μου αρέσει η ψυχολογία, το θέατρο και η ομαδική δουλειά. Γιατί όχι;”, σκέφτηκα. Και κάπως έτσι, αυθόρμητα και χωρίς να γνωρίζω ουσιαστικά τίποτα για το τι επρόκειτο να συναντήσω, ξεκίνησε αυτό το όμορφο εσωτερικό ταξίδι που τόσο χρειαζόμουν..

Οι ομαδικές μας συνεδρίες γίνονταν μια φορά την εβδομάδα για δυόμιση ώρες σε έναν ζεστό χώρο στην καρδιά της πόλης. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα ότι η ενσωμάτωση των θεατρικών στοιχείων μέσα στην θεραπευτική διαδικασία ήταν περισσότερο απαιτητική απ’ ό,τι φανταζόμουν. Για πρώτη φορά βρισκόμουν στο επίκεντρο της προσοχής ξεδιπλώνοντας όσα με απασχολούν όχι απλώς λεκτικά αλλά ταυτόχρονα παραστατικά μέσα από κινήσεις, αντικείμενα, σιωπές, παιχνίδια και φιγούρες.. Υπήρχαν μέρες που η δημιουργικότητά μου με συνόδευε σε κάθε μου έκφραση και μέρες όπου έπρεπε να υπάρχω παρούσα στην ομάδα ακόμα και αν η έμπνευσή μου είχε στερέψει. Το σημαντικότερο, όμως, και ίσως αυτό που με άλλαξε περισσότερο, ήταν η ανάγκη να βρίσκομαι εκεί, συναισθηματικά ενεργή και διαθέσιμη για να αφουγκραστώ, να παρατηρήσω και να συναισθανθώ τα υπόλοιπα μέλη. Η ταύτιση με τις καθημερινές ιστορίες και εκδραματίσεις τους ήταν εντυπωσιακή και πάντοτε συγκινητική. Μέσα σε αυτή τη φωλιά, μαζί με άτομα που ήξερα ελάχιστα και ταυτόχρονα τόσο καλά, ένιωθα πως δεν ήμουν μόνη. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το πόσο ολοκληρωμένη αισθάνθηκα με το πέρας των συνεδριών συνειδητοποιώντας ότι μεγάλωσα μέσα μου περισσότερο παρατηρώντας τους υπόλοιπους να αλλάζουν, παρά τον ίδιο μου τον εαυτό. Είδα άτομα να έρχονται στην πρώτη συνεδρία με τον φόβο και το άγχος της έκθεσης και να φεύγουν στο τέλος τολμηρά και αποφασισμένα να πάρουν τις καταστάσεις στα χέρια τους. Είδα ανθρώπους να μοιράζονται το φως και το σκοτάδι τους (και τα δύο πάντοτε καλοδεχούμενα) και, εντέλει, να συμφιλιώνονται μαζί τους, άλλοτε με γέλιο, με κλάμα, με παιχνίδι ή με σιωπή. Είδα εμένα να μπαίνω στον χώρο πρώτη φορά αποδιοργανωμένη και γεμάτη ερωτηματικά και στο τέλος να βγαίνω γνωρίζοντας έστω δύο στοιχεία για τον εαυτό μου λίγο βαθύτερα, λίγο πιο καθαρά.
Κάπως έτσι το πρώτο έτος τελείωσε γεμάτο χρώματα, συγκινήσεις και συναισθήματα. Είχα πια συνειδητοποιήσει πως “οι άλλοι” είναι ο καθρέφτης μου κι εγώ ο δικός τους. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν μια “ψυχοδραματική” ώθηση για να ανταλλάξουμε τους ρόλους μας, έστω για λίγο.

Η ανάγκη να γράψω τώρα για το Ψυχόδραμα μετά από τόσο καιρό είναι αξιοπερίεργη. Πιθανότατα ευθύνεται η πολύμηνη στέρηση αυτής της βαθιάς και ακατέργαστης ανθρώπινης συνάντησης..
Στην αρχή είχα σχεδιάσει να μοιραστώ την αγάπη μου για το Ψυχόδραμα μέσα από ιστορικά και θεωρητικά στοιχεία μαζί με διάφορες μεθόδους και τεχνικές που χρησιμοποιούνται συνήθως. Τελικά αποφάσισα να εξιστορήσω την προσωπική μου εμπειρία, που ίσως αγγίξει περισσότερο τους αναγνώστες σε σχέση με μια απλή παράθεση πληροφοριών..Και ποιος ξέρει; Ίσως κάποι@ εμπνευστεί και θελήσει να ξεκινήσει αυτό το πολύχρωμο ταξίδι προς το μέσα του και προς τον κόσμο!

Παρ’ όλα αυτά, αν υπάρχει η ανάγκη να διαβάσετε περισσότερα και πιο συγκεκριμένα στοιχεία για το τι ακριβώς είναι το Ψυχόδραμα και ποιοι εκπαιδευτικοί φορείς δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, μπορείτε να συμβουλευτείτε την ιστοσελίδα: psychodramathes.gr



Από την Μαρίλια Φωτοπούλου



*Η εικόνα προεπισκόπησης του άρθρου καθώς και οι δύο μικρότερες εικόνες του κολάζ είναι πρωτότυπες και τραβηγμένες από την συντάκτρια.