Είναι ιδιαίτερη χαρά μας να σας παρουσιάζουμε τους καρπούς του Master class συγγραφής με τον Κώστα Κρομμύδα, που δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από όμορφες ιστορίες!

Συγκεκριμένα στο πλαίσιο του μαθήματος οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αναπτύξουν ελεύθερα μία μικρή ιστορία που να τελειώνει με την αινιγματική φράση: “Κοιτάχτηκαν στα μάτια και εκείνος ακούμπησε το ματωμένο μαχαίρι πάνω στην άμμο”. Στην πορεία, μετά τις συνεδρίες με τον συγγραφέα, οι ιστορίες αυτές εμπλουτίστηκαν και θα μπορείτε να τις βρείτε στην κατηγορία “Λογοτεχνία” του itravelpoetry.com.

Οι εγγραφές στο Master Class συνεχίζονται!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Παρακάτω η ιστορία του Άρη Αποστολάκη

Μόλις ικανοποιήθηκαν από το βάθος του λάκκου που έσκαψαν, σηκώθηκαν για να τον δουν στην πραγματική διάστασή του. Αρχικά έριξαν μέσα του τις αναμνήσεις, τους εφιάλτες και τις μέρες της ζωής που χάθηκαν ανεπιστρεπτί… Πλέον όλα έμοιαζαν τόσο ανούσια και ασήμαντα και οι αστραπές έφεγγαν στο βάθος σαν ασταμάτητα φλας ενός ενοχλητικού ρεπόρτερ που τρύπωνε σε μερίδιο ζωής που δεν του ανήκε. Καταδικάστε τους σε ισόβια…Είναι ένοχοι! Ο όχλος δεν κόπαζε από τα αυτιά της Δανάης και απορούσε τί αίμα άραγε να κυλούσε στις φλέβες του ανθρώπου δίπλα της, που έδειχνε αλύγιστος και άτρωτος στη φρέσκια μυρωδιά του θανάτου.


Δεν μιλούσαν. Μόνο τα σώματα τους έλεγαν τα ανείπωτα λόγια. Απόψε είχαν αποφασίσει πως θα τελείωναν όλα, αφού η δικαιοσύνη αργούσε. Ξαφνικά το κρώξιμο μιας κουκουβάγιας που αντιλαλούσε ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων τούς ακινητοποίησε. «Πώς πήραμε τέτοιο κρίμα επάνω μας Παύλο;» Τα μάτια της Δανάης γυάλιζαν από τις αντανακλάσεις του φακού μόλις η αναπνοή της βρήκε ένα ρυθμό. «Το οφείλαμε στα όνειρά μας, στον παλιό εαυτό μας, αλλά και στον τωρινό. Μήπως και ζήσουμε… Θες να μου πεις πως ξέχασες ή μήπως ξεπέρασες όσα μας έκανε αυτό το κτήνος;» την ρώτησε σφυρίζοντας τις λέξεις μέσα από το στόμα για να μην τύχει και
ακουστούν.


Πώς ήταν δυνατόν να ξεχάσει; Με τον Παύλο μεγάλωσαν μαζί σαν αδέρφια, όταν η ορφάνια ήρθε και φώλιασε για τα καλά στη ψυχή τους. Και δεν ήταν δύσκολα τα χρόνια από μόνα τους. Αυτός ο άνθρωπος, που πριν λίγο είχαν πετάξει μέσα στο πηγάδι, τα είχε κάνει εφιαλτικά με τα πιο ανίερα χέρια που θα μπορούσαν να αγγίξουν ένα παιδικό κορμί. Ένας δαίμονας που έμενε ατιμώρητος ανάμεσα σε τιμωρημένες παιδικές ψυχές που φρόντιζε να δαμάσει κάθε φορά που του έφερναν αντιρρήσεις.

Υποσχέθηκαν να προχωρήσουν παρακάτω. Είχαν ήδη απ’ το παρελθόν σιγουρευτεί πως η κόλαση περπατιέται στο τέλος μόνη και γι’ αυτό πριν πάρουν για δεύτερη φορά ξεχωριστούς δρόμους, σήκωσαν το βλέμμα τους σε ένα τελικό αποχαιρετισμό. Κοιτάχτηκαν στα μάτια και εκείνος ακούμπησε το ματωμένο μαχαίρι πάνω στην άμμο.

Συντονιστείτε με τον Άρη Αποστολάκη σε Facebook και Instagram