Είναι ιδιαίτερη χαρά μας να σας παρουσιάζουμε τους καρπούς του Master class συγγραφής με τον Κώστα Κρομμύδα, που δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από όμορφες ιστορίες!

Συγκεκριμένα στο πλαίσιο του μαθήματος οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αναπτύξουν ελεύθερα μία μικρή ιστορία που να τελειώνει με την αινιγματική φράση: “Κοιτάχτηκαν στα μάτια και εκείνος ακούμπησε το ματωμένο μαχαίρι πάνω στην άμμο”. Στην πορεία, μετά τις συνεδρίες με τον συγγραφέα, οι ιστορίες αυτές εμπλουτίστηκαν και θα μπορείτε να τις βρείτε στην κατηγορία “Λογοτεχνία” του itravelpoetry.com.

Οι εγγραφές στο Master Class συνεχίζονται!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Παρακάτω η ιστορία της Σοφίας Ζωγράφου

Κατηφόρισα ξυπόλυτος τον βράχο, μ’ ένα συναίσθημα αλλόκοτο, μπερδεμένο με αγωνία. Η ανάγλυφη πέτρα έκαιγε τα πέλματά μου. Ήταν αργά το απόγευμα και στο όμορφο κολπίσκο, που τον έκρυβε ο όγκος της μαύρης πέτρας, επικρατούσε μια απόκοσμη ησυχία. Φτάνοντας στην άκρη της θάλασσας έσυρα τα πόδια πάνω στη βρεγμένη άμμο. Με τύλιγε μια σιωπή, που μου ταίριαζε. «Άραγε θα έρθεις;» , αναρωτήθηκα. Θα έφτανα στην άκρη του κόσμου αρκεί να σε συναντούσα. Βαθιά μέσα μου προσευχόμουν να μην κάνεις πίσω και να βρεθείς απέναντι. Να με αφήσεις να σου εξηγήσω. Επτακόσιες εξήντα έξι ημέρες, απόλυτης ευτυχίας ,που άκουγαν στο όνομά σου. Επτακόσιες εξήντα έξι ημέρες, τόσες χρειάστηκαν προσπαθώντας να κατευνάσω την αδυναμία μου να σου μιλήσω για την καταγωγή μου. Και πριν προλάβω, έπεσε στα χέρια σου εκείνο το καταραμένο χαρτί, που μου κόστισε την απουσία σου. Και όσο εσύ αργούσες, σκεφτόμουν πόσο δειλός στάθηκα μαζί σου Με λύγισε η σκέψη σου. Έβγαλα το μαχαίρι που είχα φυλαγμένο στην τσέπη μου. Έσυρα τη λεπίδα σαν χάδι, στα όρια του τατουάζ, που μου θύμιζε εκείνο το μεθυσμένο ξημέρωμα, σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο, τότε που δώσαμε μια υπόσχεση μαζί!
Ορίσαμε το στίγμα της αγάπης μας, θέλοντας να μείνει ανεξίτηλο στην φθορά του χρόνου. Με μια κοφτή κίνηση έκοψα το δέρμα και λίγες κόκκινες σταγόνες κύλησαν στον καρπό μου. Δεν μπορούσα να συνεχίσω. Ανατρίχιασα. Θόλωνε η μνήμη από τα δάκρυα και την αλμύρα. Ο πόνος κατάφερε να αμβλύνει τις αιχμές της κοσμοθεωρίας μου.
Κατάλαβα πως δεν ξεθωριάζει έτσι η αγάπη. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο, αυτό δεν σηματοδοτεί και το τέλος της σχέσης. Αιωρείται και υπάρχει ώσπου να ησυχάσει το μέσα σου Κι ύστερα, ένιωσα ντροπή. Ίσως γιατί δεν είχα τίποτα να νικήσω. Παραιτήθηκα. Κρατούσα το μαχαίρι βυθισμένος στην απελπισία. Ο αέρας ανακάτευε τον ουρανό σκορπίζοντας τα σύννεφα. Πλησίαζε η ώρα που έπεφτε ο ήλιος, ρίχνοντας σκιές παντού, σβήνοντας αργά τα χρώματα του ορίζοντα. Ένα άρωμα, μια δροσερή αύρα μπλεγμένη με το μπλε της θάλασσας, γαργάλησε τις αισθήσεις μου. «Το άρωμά της..», μουρμούρησα, κρύβοντας την ταραχή μου. Ένιωθα τον φόβο της αμφιβολίας να με κυκλώνει.. Ένα άγγιγμα στον ώμο , κόμπιασε τη γλώσσα μου. Άκουσα το βραχνό ψίθυρο της φωνής σου «Μη βιάζεσαι να σβήσεις την αγάπη…Τα μυστικά ξεχνιούνται στα ακρογιάλια Θυμάσαι;», μου είπες.

Και τότε …κοιτάχτηκαν στα μάτια ,και εκείνος ακούμπησε το ματωμένο
μαχαίρι πάνω στην άμμο.

Συντονιστείτε με την Σοφία Ζωγράφου στο Facebook