Η συζήτηση περί λογοκρισίας ξέσπασε και πάλι έντονα τις τελευταίες μέρες μετά τον ψηφιακό αποκλεισμό που επέβαλε το Facebook για 30 ημέρες στην Έλενα Ακρίτα. Με πρόφαση τους όρους προστασίας και πολιτικής του εκάστοτε μέσου βλέπουμε ολοένα και συχνότερα ψηφιακές αποκλείσεις δημοσίων και μη προσώπων, σημάνσεις περιεχομένου ως ευαίσθητο με αποτέλεσμα την απόκρυψή τους, αλλά και “κατέβασμα” πολλές φορές ολόκληρου του λογαριασμού ή μέρος των φωτογραφιών/δημοσιεύσεων.  Στο στόχαστρο βρίσκονται φυσικά λογαριασμοί και πρόσωπα που εκφράζουν κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, που θίγουν δημόσια θέματα, που προβαίνουν σε αποκαλύψεις.  

Ταυτόχρονα, βλέπουμε σελίδες με φανερά ρατσιστικό, σεξιστικό ή ακόμα και επικίνδυνο ή βίαιο περιεχόμενο να ξεπετάγονται συνεχώς και να δρουν πρακτικά ανενόχλητες, αφού οι όροι πολιτικής δεν φαίνεται να παραβιάζονται και τα μέσα δεν έχουν την δύναμη να διαγράψουν την εκάστοτε σελίδα. Ακόμα και αν πρόκειται για σελίδα με φωτογραφίες από ανήλικα παιδιά. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.  

Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης δεν είναι η πρώτη φορά που απειλείται, αφού δεν πέρασαν λίγοι μόνο μήνες από το νομοσχέδιο που προσπάθησαν να περάσουν περί λογοκρισίας της μουσικής. Η αντίδραση ήταν τεράστια και το νομοσχέδιο τελικά δεν εγκρίθηκε. Μας άφησε όμως με μια απορία• προστατεύεται τελικά το δικαίωμά μας στην ελευθερία της έκφρασης; Και κατά πόσο είμαστε ελεύθεροι τελικά;  

Τα social media φέτος έκαναν περισσότερο από ποτέ αισθητή την παρουσία τους και την δύναμή τους, ειδικά όσον αφορά τα κοινωνικοπολιτικά θέματα. Τα social media ήταν εκείνα που αποκάλυψαν περιστατικά αστυνομικής βίας, το τροχαίο του Ιάσονα, τα περί Λιγνάδη. Εκείνα ήταν που κατάφεραν να συσπειρώσουν τους ανθρώπους, που τους κάλεσαν να αντιδράσουν. Που έστησαν τους υπεύθυνους στον τοίχο και τους έκαναν να αναλάβουν την ευθύνη της. Η δύναμή τους είναι τεράστια. Και είναι αναμφισβήτητα ένα μέσο και ένα όπλο. Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά του.  

Τα social media είναι ένας χώρος ελεύθερος, όπου ο καθένας εκφράζει τις απόψεις του, μοιράζεται τις στιγμές του, προωθεί την δουλειά του. Είναι ένας χώρος αχανής. Άλλοτε βοηθά. Και άλλοτε δείχνει το άσχημό του πρόσωπο. Παρόλα αυτά όμως οφείλει να παραμείνει ελεύθερος. Ένας χώρος διαλόγου και ανταλλαγής απόψεων. Με όρους προστασίας και πολιτικής που να εφαρμόζονται εκεί που πραγματικά χρειάζεται.  

Και όπως είπε και η Ακρίτα, μέσα από το προφίλ της μητέρας της: Δεν θα αλλάξω τίποτα, δεν θα ‘μαζέψω’ τίποτα, δεν θα λειάνω τίποτα. Θα είμαι αυτή που είμαι κι αν δεν τους αρέσω ας με μπλοκάρουν δια βίου….Στο μεταξύ θέματα τρέχουν και πάνε να τα κουκουλώσουν. Μην τους κάνουμε το χατίρι! 

Δέσποινα Γεώργα.