Δεν φταίς


Στα ατσάλινα πλέγματα
Που χωρίζουν τους κόσμους
Που ήχοι της χαράς
Σβήνουν τις φωνές
Μικρέ μου δεν φταις
Ποτέ δεν έφταιξες
Ήσουν εκεί που σε οδηγούσε
Το παιχνίδι
Είπες να ακολουθήσεις τον πατέρα σου
Να δεις το φως
Χωρίς τον φόβο του όπλου
Χωρίς τον φόβο μιας ματωμένης μέρας
Μα γνώρισες τον φόβο του άλλου
Αυτού πού προστάζει να μην έχει αξία
Ο άλλος
Ο διαφορετικός
Αυτός που τον τρομάζει
Γιατί ξέρει
Μικρέ μου δεν φταις
Είσαι ο μόνος που δεν φταίει
Και τώρα το σώμα σου
Σε μια ακτή
Όχι να παίζει
Όχι να γελάει
Κάτω από το παιχνίδι του ήλιου
Μα να σωπαίνει
Ακίνητο
Αυτή η εικόνα θα στοιχειώσει
Την ζωή μας
Γιατί δεν φταις
Ήσουν το θύμα
Μιας ακμάζουσας οικονομίας
Που κλαίει γοερά μόνο για τα ταμεία της
Η εικόνα σου
Είναι η ντροπή ενός πολιτισμού
Που ξεφτίζει
Και προσπαθεί να κρατηθεί
Με νύχια
Σε αξίες αλλότριες
Συγγνώμη μικρέ
Τα κλάματα μας είναι μόνο για τις οθόνες

Οι άνθρωποι
Δεν έχουν τυπωμένες τιμές

Γυάλινη ουτοπία


Με μια υποδόρια ανατριχίλα
Ζω σε αυτή την αποτεφρωμένη κοινωνία
Με μια χιμαιρική ονείρωξη
Του εκκωφαντικού θορύβου
Καθώς σπάει το γυαλί

Της κοινωνικής βιτρίνας
Κόβουν τα κομμάτια της
Τα χέρια που θυσιάζουν την ύπαρξη τούς
Για να την συγκρατήσουν
Και ενώ γεννιούνται όνειρα
Από τα θραύσματα
Της γυάλινης ουτοπίας
Κάθε κομμάτι
Και μια ανάσα
Ενός περιθωριοποιημένου
Μπροστά στα γοερά κλάματα
Μιας άχρωμης και ρυτιδιασμένης
Ολότητας
Με τον μανδύα του καθωσπρεπισμού
Τυλίγει σαν σάβανο το νεκρό σώμα
Της κανονικότητας