Ο ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ

Αυτός με τα καρφωμένα χέρια
έλεγε πως έχασε τη ζωή του
για τις επαναστατικές του ιδέες
Οι άλλοι ήταν απασχολημένοι
με το πλιάτσικο των σπιτιών του εχθρού
Άλλοι με το γυάλισμα των αρμάτων τους
Κανείς δεν είχε διάθεση για κουβέντα
Ο αναστάς εκ νεκρών καθόταν θλιμμένος
Έβγαζε τα καρφιά απ’τα πόδια του
τα περιεργάζονταν με προσοχή
Τη νύχτα έπαιρνε το βράχο
που έφερε απ’τον τάφο του στην
Ιερουσαλήμ και καθόταν επάνω
στην καρδιά της νύχτας
Οι άλλοι οι κλέφτες και οι αρματολοί
έπλεναν τα πόδια τους στα νερά του ποταμού,
έπαιζαν τάβλι με πιόνια τα όνειρά τους

και σούβλιζαν υπάκουα αρνιά
Απ’τη μεριά των γυναικών
ακούγονταν υπόκωφοι λυγμοί
Έκλαιγαν για τον αναστάντα εκ νεκρών
Έτσι έκαναν πάντα, ταράζοντάς τον
Δεν ήξεραν πως αυτός
με τα δακρυσμένα μάτια
και τα καρφωμένα χέρια
ξόδεψε τη ζωή του, λέγοντας
πως δε γυρεύει τίποτε άλλο
απ’το αναποδογύρισμα
του κόσμου και της ιστορίας

ΠΟΘΟΙ ΞΑΝΑ

Οι προφητείες έλεγαν
πως θα έρθει και πάλι η Άνοιξη
πως τα χέρια θα ξεπάγωναν
απ’την παγωνιά του μακρόσυρτου χειμώνα
πως οι ψυχές των προγόνων
θα ζεσταίνονταν ξανά απ’τη θαλπωρή
της ελευθερίας
Οι λεπτοδείκτες της ιστορίας
θα σταματούσαν πια να δείχνουν μεσάνυχτα
Που είναι οι Δέκα Εντολές
να μας ξυπνήσουν το σεβασμό
για το Θεό, τους γονείς και την τιμή μας;
Δε μπόρεσε να τις σβήσει το σκοτάδι,
ο άνεμος, ο χρόνος, η καταιγίδα
Ανάβω τους δαυλούς
Παρατηρώ το πρόσωπο των συμπολεμιστών μου
αναψοκοκκινισμένο απ’τον πόθο του ξεσηκωμού

Χαμογελώ
Η Ελλάδα δε μπορεί ποτέ να πεθάνει

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Κατεβαίνεις στους δρόμους
Χώνεσαι μέσα στο πλήθος
Χαμογελάς σε όποιους αντιστέκονται
στο κρύψιμο της συνείδησής τους,
στον πυορροούντα φόβο τους
Ύστερα χαιρετάς
όσους ανεβαίνουν επάνω στα δέντρα
για να δουν με τα μάτια τους το Χριστό
που αγκαλιάζει τρυφερά την Ελευθερία
Χαΐδεύεις στοργικά τα πουλιά
που δε φοβούνται να πετάξουν
επάνω απ’τα μοιρολόγια των ανθρώπων
Κλείνεις για λίγο τα βλέφαρα
Συλλογιέσαι, αναπολείς
πλατείες παρωχημένης δόξας,
σάλπιγγες να ηχούν εμβατήρια
μπροστά στον ανελέητο χρόνο

και το εξεγερμένο πρόσωπο της ιστορίας

Λίγα λόγια για τον ποιητή

Ο Χρήστος Ντικμπασάνης είναι καθηγητής, ποιητής, συγγραφέας και μελετητής των
θρησκειών. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1961, όπου και τελείωσε τη Θεολογική
Σχολή του ΑΠΘ. Είναι κάτοχος του διπλώματος Μεταπτυχιακών Σπουδών (MASTER)
της Θεολογικής Σχολής με ειδίκευση στη Θρησκειολογία και υποψήφιος διδάκτορας του
Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας. Έχει συνεργαστεί με πολλά περιοδικά ειδικού
τύπου. Γράφει ποίηση, δοκίμια, μελέτες, διηγήματα και μυθιστορήματα. Ποιήματά του
έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Επίσης, έχει συμπεριληφθεί στη
«ΜΕΓΑΛΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ» των
εκδόσεων ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ και στο WHO’S WHO των δημοσιογράφων. Έχει
συμμετάσχει με κείμενά του σε πολλά συλλογικά έργα. Είναι μέλος της Εταιρείας
Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.) με έδρα την Αθήνα και της Εταιρείας Λογοτεχνών
Θεσσαλονίκης (Ε.Λ.ΘΕ.). Η ζωή και το έργο του εμπνέονται πάντα από τη μεγάλη αγάπη
του προς τον άνθρωπο, τη Φύση, την εθνολογία, τη μυθολογία και ιδιαίτερα την έρευνα
της ιστορίας των θρησκειών και των άλλων κλάδων της θρησκειολογίας. Επιπλέον έχει
τιμηθεί με σημαντικά πανελλήνια και παγκόσμια βραβεία για το ποιητικό έργο του.