«οι ματιές τους
εκεί με βλέπω
στην λάμψη και στην θάμπωσή τους
Τα δικά μου άραγε πως να ναι
όμορφα ,σπινθυρά η μήπως σαν το τζάμι μιας βροχερής ημέρας
Χτυπώ κόντρα σε άπειρα κορμιά
Σε κύμα που στα βράχια με πετά
Η ορμή του μου ξεφλουδίζει την ψυχή
Απο το σοκ βλέπω επιτέλους καθαρά
τα μάτια μου είναι πρασινοκόκκινα με μια δόση λεβάντας
με λίγο μυρωδιά καλοκαιρού και θυμίζουν άστατο ποτάμι
τώρα δεν τρέμω τις ματιές
θέλω μονάχα να με κοιτάξουν από άλλη μεριά
λίγο πιο προσεκτικά
πιο καρτερικά
εξάλλου τον εαυτό τους θα δουν στην αντανάκλαση»

«ενα τέλειο χάος
αυτό είδα στα μάτια σου
για λίγο μπέρδεψε το καστανό τους
και εμφανισε πλανητες
και νεφελωματα στις σκιες της ιριδας σου
αστρα και αστρα
πολύπλοκα τοποθετημενα
σαν απο χέρι Θεού
εάν αυτος ήταν παιδί που έπεζε στην άμμο
δεν θα τελείωνε ποτέ το θέαμα ετούτο
και εστρεψα το βλεμμα μου στον ουρανο»

.

«Στην κερκίδα των νεκρών,
θεατές του παλόμμενου αγώνος,
μιας γης που στο πέρασμα του ποταμού της
δεν αφήνει να λογαριαστούν το αγριμι και ο κρινος
προς τιμην της λησμονιας
ενος χώματος βρεγμένου
οπου εκεί σωριάζονται
ο γλυκος ο πόνος και η ελπίδα μιας ύπαρξης αιθέριας.
Μαρμαρωμένοι,
παρόλα αυτα δονούνται και αυτοι
στο πανέξυπνο πέταγμα της πεταλούδας
ομως στην θεα του χαμενου αγώνα
ουτε δακρυ,ουτε κραυγη,ουτε επιφωνημα αναφωνουν
παρα με αγαθη υπομονη υπομενουν
το απαλο χαδι αερα φιλικου
που το αιματινο σπερμα
το πετα ανα το συμπαν
σαμπως και η μυρωδια του τον ξυπνησει…
τον μαρμαρωμενο βασιλια τους.»