Περπατάω και η μέρα γίνεται μικρή στο πέρασμά μου και οι εικόνες γύρω μου θολές. Θα ήθελα να περπατώ και για λίγο ησυχία να υπάρχει στον κόσμο μου. Ζητάω αρμονία, με εικόνες ζωντανές, να τις βλέπω καθαρά, χωρίς να προσπαθώ. Θα ήθελα να ξυπνήσω με χαμόγελο και ο καφές μου να χαρεί και αυτός που θα εξυπηρετήσει τον σκοπό του, να του δώσω την αξία που του αρμόζει, και γουλιά γουλιά να τον ευχαριστηθώ. Το πρωινό μου να το απολαύσω αβίαστα, να μη ζοριστώ για να πάρω τη δύναμή μου, και μπουκιά μπουκιά να το απολαύσω.

Η βόλτα μου στη γειτονιά να είναι ωραία και απερίσπαστη. Να κοιτάξω τριγύρω και να πορευτώ με αυτά που έχω. Να θαυμάσω ό,τι δέντρο και λουλούδι στολίζει τις πολυκατοικίες και να νιώσω ευγνώμων που στην εποχή μας σε κάποιες γειτονιές, υπάρχει κηπουρός και πως οι περισσότεροι έχουμε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας.

Το μεσημεριανό μου φαγητό να είναι και αυτό εύκολο και μυρωδάτο. Όλο το σπίτι να μυρίσει και να χορτάσω χωρίς να φάω. Οι γάτες του σπιτιού να κοιμούνται χορτασμένες και αυτές, και να μη παραπονιούνται πονηρά για λιχουδιές, σαν νηστικές, και να με αγαπάνε. Και στη σκέψη της μεσημεριανής λήθης, να ονειρεύομαι τη νύχτα που έρχεται και να χαίρομαι. Να την περιμένω με λαχτάρα και όχι φοβισμένη. Να εστιάσω στο γεγονός πως τη νύχτα όλοι κοιμούνται. Τα άστρα, ο μαύρος ουρανός και το φεγγάρι πάντα θα είναι εκεί, και ότι το πάντα έχει βρει και αυτό τη θέση του σε αυτό τον κόσμο και ότι η επόμενη μέρα θα είναι και αυτή πάντα κοντά.

Ζωγραφικός Πίνακας: The Starry Night, Vincent van Gogh

Λεμονιά Καψάλη