200 χρόνια από την γέννηση του Σαρλ Μπωτλαίρ, του δάνδη των «Άνθεων του Κακού»
Βιογραφικά Στοιχεία:
Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire), γεννημένος στο Παρίσι στις 9 Απριλίου του 1821,ήταν Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής λογοτεχνίας.
Το πιο διάσημο έργο του είναι η ποιητική συλλογή «Τα άνθη του κακού», το οποίο προκάλεσε σάλο όταν εκδόθηκε με την κατηγορία ότι προσβάλει την ανθρώπινη ηθική αλλά και την θρησκεία.
Κατά τη διάρκεια της ζωής του ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και τη θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν.
Σήμερα πλέον αναγνωρίζεται ως σημαντικός ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών.
Το δυστύχημα της απώλειας του πατέρα του σε μικρή ηλικία του στοίχισε αρκετά και η μετέπειτα απόφαση της μητέρας του να ξαναπαντρευτεί, τον πλήγωσε ανεπανόρθωτα.
Πολλοί και δικαιολογημένα έχουν χαρακτηρήσει το συγκεκριμένο συμβάν σαν ένα άλυτα μπλεγμένο «Οιδιπόδειο Σύμπλεγμα», του οποίου το ψυχολογικό τραύμα κουβαλούσε σε όλη την υπόλοιπή του ζωή.
O Μπωτλαίρ μη μπορώντας να « γεφυρώσει την άβυσσο της ανθρώπινης ανεπικοινωνίας», ονειρεύεται έναν Ανώτερο άνθρωπο.
Αυτός, έχει την τάση να υποφέρει από την χυδαιότητα της κοινωνίας που τον περιβάλλει και έτσι σαν μέθοδο λύτρωσης στρέφεται στην αιώνια αναζήτηση του Μεγαλείου, για τον εαυτό του και μόνο.
Έτσι, η ζωή του κρατήθηκε έξω από την πραγματική ροή του Καλού και του Κακού.
Ο ίδιος βέβαια βλάφτηκε από την εφαρμογή της ιδιαίτερης και ακατανόητης για τους άλλους λογικής, που άγγιζε την προσήλωση θρησκευόμενου.
«Πρώτα απ’όλα να είσαι ένας ήρωας και ένας άγιος για τον εαυτό σου.»
Χαρακτηριστικά της Ποίησης του Μπωτλαίρ:
Η περιφρόνηση του πλήθους
Η αποστροφή του σε κάθε τι φυσικό.
Η λατρεία του Υπερφυσικού και της μαγείας, μιας και κάθε άλλη πίστη είχε χαθεί.
Η ιδιόρρυθμη θρησκευτικότητά του, ένα είδος ατομικού μυστικισμού.
Η καταδίκη της τεχνικής προόδου, αφού όχι μόνο δεν θα βοηθήσει στην εσωτερική καλλιέργεια, αλλά θα εξαχρειώνει ακόμη πιο βαθειά την ανθρώπινη φύση.
Βασική πάντοτε αξία της ζωής η Μεγαλοφυία του ατόμου.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ
Φοβάμαι σας, δάση τρανά, σαν τις µητρόπολές μας: βογκάτε σαν τ αρμόνιο’ µες στις πικρές καρδιές μας,
κἀµαρες πένθους ἀσωστου που αρχαίοι ρόγχοι ηχούνε ξανά των de profundis σας οι αντίλαλοι απαντούνε,
Και σένα, Ωκεανέ, µισώ’ τον βουερό σου σάλο
τον ξαναβρίσκω µέσα µου. Το πικρό γέλιο εκείνο
του νικηµένου τ’ άνθρωπου, τις βλαστημιές, το θρήνο,
τ’ ακούω πάνω στης θάλασσας το γέλιο το µεγάλο.
Ποσο θα μ’ άρεσες, Νυχτιά, δίχως αυτά σου τ’ άστρα, οπού το φως τους µας μιλεί µε µίλημα γνωστό!
Εγω το σκότος, το κενό, την ερηµιά ζητώ!
Γιατι έχουν τα σκοτάδια αυτά χάρη για µένα πλάστρα’ νουν χιλιάδες ζωντανά στα µάτια µου µπροστά,
τα βλέμματα τα γνώριµα που δεν υπάρχουν πια.
«Το ξέφρενο πάθος για την Τέχνη είναι μια γάγγραινα που καταβροχθίζει όλα τα άλλα.»
«Υπάρχουν μόνο τρία πλάσματα άξια σεβασμού: ο ιερέας, ο πολεμιστής, ο ποιητής. Να γνωρίζεις, να σκοτώνεις, να δημιουργείς.»
«Η μελέτη της ομορφιάς είναι μια μονομαχία στην οποία ο καλλιτέχνης βγάζει μια κραυγή τρόμου πριν νικηθεί.»
«Δεν μπορώ να συλλάβω κάποιο τύπο ομορφιάς, στον οποίο δεν υπάρχει μελαγχολία.»
«Αγάπη: η ανάγκη να φύγεις από τον εαυτό σου.»
