Κοίτα η ζωή πως ξεγλιστρά και φεύγει.
Οι δείκτες δεν δείχνουν πια ηλικία.
Ούτε εκείνη η χαμογελαστή σου φωτογραφία.
Ο χρόνος πάγωσε πάνω στο στέρνο σου αντίο.
Σε εκείνο που δεν ειπώθηκε ποτέ με λέξεις.
Γιατί βλέπεις οι λέξεις
αν δεν συναρμολογηθούν σωστά
μπορούν και πληγώνουν βαθιά.
Για αυτό το αντίο εσύ ποτέ να μην το πεις,
όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Άσε μια λεπτή κόκκινη κλωστή
έμας τους δύο να ενώνει
κι αν κάποτε τύχει και κοπεί
το νήμα μην τραβήξεις,
ίσως κάποιος κάποτε το βρεί
και σφιχτά το δέσει
και τότε όπως μου είχες υποσχεθεί…
θα ζήσουμε εγώ και εσύ
μια αιωνιότητα μαζί!