Ο Σάμιουελ Μπέκετ, συγγραφέας-ορόσημο του Μεταμοντερνισμού στη λογοτεχνία και στο θέατρο, μέσα από τη χαρακτηριστική του υπαρξιακή ανησυχία, τους επαναληπτικούς διαλόγους, και την ρυθμική οργάνωση των υπάρξεων επάνω στη σκηνή, αντιμετώπιζε την ιστορία, όχι ως μια χρονολογική σειρά γεγονότων, αλλά ως συναισθήματα, δομημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να αφηγούνται κάτι.

Αυτό συμβαίνει και όταν ο, πλέον τριανταδιάχρονος, Βιετναμέζος ποιητής και συγγραφέας Ocean Vuong αποφασίζει να γράψει ένα γράμμα στην αναλφάβητη μητέρα του. Ένα γράμμα τρυφερότητας, πόνου, απώλειας, και βίας συνάμα. Με έναν γνήσια μεταμοντέρνο τρόπο, ο Vuong καταρρίπτει τα όρια που διαχωρίζουν την ποίηση από την πεζογραφία, τη συλλογική ιστορία από την προσωπική εμπειρία, το ανθρώπινο από το ζωώδες. Για τον Vuong, η ιστορία δεν είναι παρά μια προσπάθεια καταγραφής της ομορφιάς και «η ομορφιά στην ιστορική της διαδρομή έχει απαιτήσει αντίγραφα.» Έτσι κι αυτός, μέσα από το γράμμα της ζωής του, καταγράφει την ομορφιά της περιπλοκότητας του να γεννιέσαι σε πόλεμο, της βίας που δεν έχει καταφέρει να καταστρέψει τον καρπό του. Της μητρικής στοργής, της διαφορετικότητας, και του έρωτα. 

«Το γεγονός ότι είμαστε ζωντανοί έχει τόση ομορφιά που αξίζει να αντιγραφεί.»

Όμως, «τα πιο αληθινά ερείπια δεν καταγράφονται.»

Τα γεγονότα της αφήγησης δεν ακολουθούν χρονολογική σειρά, καθώς ο Vuong αναπηδά από τη μια ανάμνηση στην άλλη, αποκαλύπτοντας τραύματα και απόκρυφες σκέψεις του. Η περίπλοκη σχέση με τη μητέρα του, το στήριγμα της γιαγιάς του που αμφιταλαντευόταν μεταξύ της πραγματικότητας και του δικού της μυαλού, ο ρατσισμός στο σχολείο, ο έντονος έρωτας με τραγική κατάληξη, αποτελούν πυλώνες της αναδρομής του συγγραφέα: αποκαλύψεις που απευθύνει στη μητέρα του, απελευθερωμένος να ομολογήσει, μιας και ποτέ της δεν έμαθε να διαβάζει.

Η οπτική γωνία από την οποία ο Vuong εξιστορεί τις αναμνήσεις του φανερώνει μια αίσθηση αποδοχής των πεπραγμένων, χωρίς όμως αυτό να αναιρεί την συνεχή διαδικασία αναζήτησης της ταυτότητάς του μέσω των ανθρώπων και των πραγμάτων που έζησε, έχασε, ή απέκτησε.

«Καταλαβαίνεις; Το μόνο που μου δόθηκε ήταν ένα τραπέζι. Ένα τραπέζι αντί για σπίτι. Ένα τραπέζι αντί για ιστορία.»

Όπως ο ίδιος παραδέχεται, το Στη Γη Είμαστε Πρόσκαιρα Υπέροχοι είναι ο τρόπος του να τυλίξει τον εαυτό του γύρω από τα εμπόδια της ζωής του, μια «σύνταξη για την αμεσότητα» που διδάχθηκε από τον άνεμο. Η αφήγησή του μοιάζει σαν ακόμα μία από τις νυχτερινές περιπλανήσεις του, αναζητώντας τον λόγο για τον οποίον ένιωθε την ανάγκη να προσευχηθεί. Ίσως τελικά να είναι και η ίδια η προσευχή του, σε μορφή ενθύμησης όλων των πραγμάτων που τον έκαναν αυτόν που είναι: το κουβάρι μέσα στο οποίο κατήλθε.

Ο Ocean Vuong, στο γράμμα της ζωής του προς την αναλφάβητη μητέρα του, δεν μας αφηγείται μια ιστορία: «πρόκειται περισσότερο για ένα ναυάγιο – τα κομμάτια επιπλέουν, επιτέλους ευανάγνωστα.»