“Χρόνια πολλά μαμά”, από την συντακτική ομάδα του I Travel Poetry

‘Βίκυ Μενεγάκη – ‘Η πρώτη λέξη”, αφιερωμένο στη μητέρα μου Σοφία.

Μαμά μου, παντοτινή μου Ιθάκη. 

Η σκάλα σου μ’ οδήγησε στον έναστρο ουρανό σου,

στο φωτεινό παράθυρο που μου ‘δειχνε το δρόμο.

Μαμά μου, του κόσμου όλου η ομορφιά στη μορφή σου,

οι γραμμές των χεριών σου φάρος κι ελπίδα μου.

Μαμά μου, της ευτυχίας μουσική το τραγούδι σου,

στα τσακισμένα φτερά μου απόθεσες ελευθερία.

Μαμά μου, κάθε σου δάκρυ ξεδίψασε το δέντρο μου 

κι εκείνο το λουλούδι στη άκρη του κήπου. 

Μαμά μου, τα μάτια σου φανέρωσαν το δρόμο της επιστροφής,

σαν στις ρωγμές σου ταξίδεψα για να βγω στην Ιθάκη.

Ρωξάνη Τσώνη

Όπως είχε πει ο διάσημος Γάλλος ψυχίατρος Jacques Lacan, αγάπη είναι να δίνεις κάτι που δεν έχεις, σε κάποιον που δεν το θέλει. Η μητέρα, είναι το πρώτο άτομο στην ζωή μας, το οποίο μας προσφέρει την αγάπη αυτή. Πάντα μας έδινε όχι από το περίσσευμά της, αλλά από το στέρημά της. Πάντα μας έδινε αυτό που δεν είχε. Πάντα μας έδινε παραπάνω από όσα χρειαζόμασταν, παραπάνω από τα βασικά. Η μητέρα τελικά κατάλαβε τον ορισμό της αγάπης, μίας αγάπης που δεν έχει ανάγκη από ανταλλάγματα, μίας αγάπης περήφανης, που δεν ζητάει τίποτα, μόνο δίνει.

Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες, στις γυναίκες που μας φέρανε στον κόσμο και μας αγάπησαν όσο κανείς άλλος.

Ευαγγελία Μάνου – “Το γιατρικό της αγάπης“

Κάθομαι κι αναζητώ τι στη ζωή δίνει σκοπό.

Κι έπειτα βλέπω δυο παιδιά, σε φρίκης πολέμου ερημιά.

Η λέξη ΜΑΝΑ να μην ήταν μια λέξη μοναχά.

Της εξουσίας να  ‘ταν η έμπνευση.

Των διψασμένων από ζωή ανθρώπων η παρηγοριά.

Να ‘ταν του κόσμου η αγκαλιά.

Της Φύσης να ‘ταν ο Κιρκάδιος ρυθμός, 

Του κρύου χειμώνα η ζεστασιά και των αρρώστων η γιατρειά.

Να ΄ταν η ΜΑΝΑ, αγάπη, για όλα τα παιδιά. 

Αλίνα Τριανταφύλλου – “Σύμβαση για ζωή”

Εντολή 

του Homo factor

για ζωή

δοσμένη με σύμβαση

Και τα συμφωνηθέντα

πρέπει να τηρούνται

Αρχή θεμελιώδης

της ελευθερίας

Μόνο βοήθημα ο νόμος

σταθερός κι ακλόνητος

σα βράχος γαντζωμένος 

στου γκρεμού την άκρη

Αν έχεις ερωτήματα λοιπόν

τις απαντήσεις αναζήτησε

στου αστικού κώδικα

τις λέξεις

[ΑΚ 1458: Η μεταφορά στο σώμα άλλης γυναίκας γονιμοποιημένων ωαρίων, ξένων προς την ίδια, και η κυοφορία από αυτήν επιτρέπεται με δικαστική άδεια που παρέχεται πριν από την μεταφορά, εφόσον υπάρχει έγγραφη και χωρίς αντάλλαγμα συμφωνία των προσώπων που επιδιώκουν να αποκτήσουν τέκνο και της γυναίκας που θα κυοφορήσει.

ΑΚ 1464: Σε περίπτωση τεχνητής γονιμοποίησης, αν η κυοφορία έγινε από άλλη γυναίκα, μητέρα του τέκνου τεκμαίρεται η γυναίκα στην οποία δόθηκε δικαστική άδεια.]

Νομίζω αποκρίθηκε

σε όλες σου τις σκέψεις

για τις μανάδες που

υπέγραψαν να δώσουν

τα παιδιά τους

κι ο δικαστής το πρόσταξε

χωρίς ενδοιασμό

ΥΓ. Τελικά, εσείς καταλάβατε ποια είναι η μαμά μου;

Γιατί αν δεν είναι αυτή που με γέννησε, τότε είναι αυτή που με μεγάλωσε.

Κι αν αυτή που με μεγάλωσε, δεν με γέννησε, τότε γιατί εγώ σκέφτομαι αυτή που με γέννησε;

Μα δεν ξέρεις, λένε, ποια σε είχε εννιά μήνες στην κοιλιά της.

Οπότε, μην το σκέφτεσαι.

Έτσι λένε.

Εσείς;

Έφη Δρακάκη

Η γιορτή της μητέρας καθιερώθηκε για να γιορτάζεται η μητέρα σαν έννοια, πλέον συνηθίζεται να αποτελεί αφορμή για να δείξει κανείς την αγάπη του για την δική του μητέρα. Για να τιμήσω την συγκεκριμένη ημέρα, σε αυτό το αφιέρωμα, επέλεξα να είναι ένα πολύ σύντομο κείμενο μου. Η ομοιοκαταληξία απλά έτυχε, δεν θέλησα να γράψω ποίημα, ωστόσο δεν το άλλαξα καθώς ένιωσα ότι αποτυπώθηκαν όλα όσα είχα στο μυαλό εκείνη την στιγμή. 

Είναι πάντα εκεί. 

Δεν επιδίωξε να είναι τέλεια σε οποιαδήποτε μορφή. 

Ο κόσμος μητέρα την προσφωνεί, αλλά η ίδια ότι είναι άνθρωπος και γυναίκα προτάσσει με κάθε αφορμή. Στο ρόλο της μητέρας δεν μπόρεσε ποτέ να υποταχθεί. 

Δυναμική, ανεξάρτητη, μόνη της ορίζει τη ζωή. Γεμίζει τον κόσμο μας με πρέπει και μη. Ενώ σπαράζει η καρδιά της σε κάθε δική μας ψυχική ρωγμή.

 Ή έστω αυτό υπάρχει στη θύμηση για το τι θα πει μητρική μορφή. Το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε στη ζωή: να μπορώ να ζω μόνη μου δίχως αυτή. 

Συμβουλή για να το κατορθώσω ως μητέρα και γω, δεν έχει παρά μία μόνο να δώσει: «Κάθε δαίμονα σου να νικήσεις και μέσα από τη ζωή των παιδιών σου ποτέ να μην προσπαθήσεις να ζήσεις.»

Δεν χρειάστηκε τίποτα να πω, απλά πριν απομακρυνθώ ακούστηκε ένα μακρινό «Ό, τι χρειαστείς θα είμαι εδώ».

Μιχάκη Κωνσταντίνα – “Η Ψυχομάνα” Νικόλαος Γύζης

“Η γιορτή της μητέρας αφορά όλες τις γυναίκες που τιμούν τη λέξη “μητέρα” με την αγάπη και τη φροντίδα τους προς τα παιδιά που μεγαλώνουν, είτε πρόκειται για τα δικά τους παιδιά, είτε όχι. Μπορεί να είναι εγγόνια τους ή ανίψια τους, μπορεί ακόμη να είναι παιδιά που έχουν βαφτίσει ή έχουν υιοθετήσει. Σε κάθε περίπτωση, και ειδικότερα, όταν η φυσική μητέρα απουσιάζει σωματικά ή/και ψυχικά, εκείνες αισθάνονται διπλό το ρόλο με τον οποίο τις προίκισε η φύση.    

Ιωάννα Πανούτσου – “Χρόνια πολλά Μαμά μέσα από τραγούδια”

(*Τραγούδια με σειρά εμφάνισης: Μαμά – Β. Παπακωνσταντίνου, Μάτια Δίχως Λογική – Λ. Μαχαιρίτσας, Να με λένε Μαρία – Χ. Αλεξίου, Πεχλιβάνης – Θ. Παπακωνσταντίνου, Αύρα – Δ. Παναγόπουλος, Πριγκηπέσσα – Σ. Μάλαμας, Συναυλία – Χ. Αλεξίου, Μαμά Γερνάω – Τ. Τσανακλίδου, Κλόουν – Μ. Πασχαλίδης)

Χρόνια πολλά μαμά που έβαζες ψεύτικες φωνές, γελούσες κι έκανες πως κλαις. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά που οδηγούν σ’ ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα, έκανες πώς σε λένε Μαρία, είχες μια φιλενάδα κόκκινη αλεπού και μιλούσες με τους γλάρους και τα μαραμπού. Και καθώς ερχόταν από μακριά αέρας Πεχλιβάνης, γινόσουν αύρα εσπερινή και το φως σου και το φως χόρευαν γύρω μας. Έτσι, τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα μας έτρωγαν όλα μας τα χρήματα, αλλά μας έμενε η ροκιά. Τώρα, τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω τα βάζω στη σακούλα και στα φέρνω, αλλά τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα, να ξέρεις πως σου τα ‘χω φυλαγμένα. Και ενώ τρέμω να ‘μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς, μου λες τα μάτια σου να μη τα αγαπώ και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου. Κι όμως, για τα μάτια που όσο βαθιά κι αν τα κοιτάξω μ’ αγαπούνε, αν κάτι δεν πάει καλά εγώ είμαι εδώ και μη μου σκάς, κλοούν θα γίνω να γελάς. Γιατί κοίτα ένα μυστήριο του κόσμου το κριτήριο πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες. Χρόνια πολλά Μαμά!

Ευαγγελία Μάγγου-“Μια ζωγραφιά”

Γιατί καμιά άλλη τουλίπα του κόσμου δεν είναι φτιαγμένη από το σχήμα της παλάμης του!!!Φαντάστηκα την προσπάθειά του να κόψει όσο γίνεται καλύτερα το περίγραμμα ώστε να το κάνει τέλειο.. Φαντάστηκα την ανυπομονησία του να κολλήσει το χαρτί γρήγορα.. Πού να ήξερε ότι, όπως και να το έκανε, για μένα θα ήταν – και είναι- το πιο όμορφο λουλούδι που μου έχουν χαρίσει! Έχει την αγάπη του και μυρίζει αγνότητα, παιδικότητα και ανεμελιά…Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!

Χριστίνα Γιαβάσογλου– “Η δική μας γλώσσα”

Η δική μας γλώσσα ξεκίνησε να φτιάχνετε το μαγευτικό μισάωρο πριν τον ύπνο, τότε που το δωμάτιο γινόταν κάστρο, και λιβάδι, και λίμνη μέσα απ΄τις λέξεις που μου διάβαζε ή τραγούδαγε για να κοιμηθώ. Κάποια στιγμή εν είδει νανουρίσματος, άρχισε να ψιθυρίζει το “Παπάκι” του Άσιμου και της Αλεξίου και αυτό έγινε συνήθεια, κάθε βράδυ το ζητούσα, κάθε βράδυ συγκινιόταν χωρίς να καταλαβαίνω γιατί. Και με τον καιρό ξεκίνησε μια επικοινωνία μέσα από τραγούδια της… Χαρούλας! Ήξερα ότι αν ακούσω απ΄τη κουζίνα να τραγουδάει το “Για ένα ταγκό” είναι χαρούμενη, αν ακουγόταν απ΄το γραφείο το CD με το “Κύμα”, σκούρα τα πράγματα! Η μη-λεκτική μας γλώσσα έμπαινε σε νότες, αγγίγματα, χάδια, αγκαλιές, κοιτάγματα, που μόνο εμείς ξέραμε να αποκρυπτογραφούμε η μία για την άλλη. Κι ύστερα μεγαλώνοντας, με έκανε και μένα λεξιπλάστη και φτιάχναμε λέξεις που στους άλλους ακούγονταν ακαταλαβίστικα, μα εμείς συνεννοούμασταν άψογα! Γιατί υπάρχει μία μαγνητική δύναμη γύρω απ’τα παιδιά και της μαμάδες, που δημιουργεί τέτοιες άτυπες νέες γλώσσες, φτιαγμένες με αγάπη, φροντίδα, κατανόηση και νοιάξιμο, κι όσο γνωρίζεις καλύτερα αυτό το πλάσμα που ονόμασαν “μαμά”, τόσο πλουτίζει η γλώσσα σας και φτάνετε να μιλάτε με τα μάτια και τα χέρια, τα πρώτα χέρια, τα μόνα χέρια…Χρόνια πολλά μαμάδες!

«Και πριν να φύγεις σου ζητώ
μια τελευταία χάρη
Κάνε μου εσύ το ξωτικό
να κάνω το λιοντάρι
Έλα μια νύχτα όπως παλιά
να ξεχαστεί η ψυχή μας
Δως μου και μία αγκαλιά
μια αγκαλιά δική μας»