Ευχαριστούμε τον αναγνώστη μας Αλέξανδρο Μενεγάκη που μοιράστηκε το κείμενό του!

Καταφέρνω και ανοίγω τα μάτια μου για μερικά δευτερόλεπτα. Βλέπω θολά. Η ζωή έχει αρχίσει να ξεγλιστράει αθόρυβα από μέσα μου. Κοιτάζω άγνωστα πρόσωπα μέσα σε λευκά ρούχα, με μάτια ορθάνοιχτα από ανησυχία, αδρεναλίνη και καθήκον. Άσπροι τοίχοι και δυνατά άσπρα φώτα δημιουργούν ένα λυτρωτικό μονοπάτι μπροστά μου. Μυρίζω τον κίνδυνο μέσα από ιδρώτα και αίμα, μυρωδιές απολαυστικά ανθρώπινες. Μακάρι να μπορούσα να χαμογελάσω έστω και για μερικά δευτερόλεπτα. Νιώθω έναν δυνατό παλμό στο χέρι μου, που προσπαθεί να βοηθήσει τον δικό μου αδύναμο. Καταλαβαίνω ότι ο φύλακας άγγελος μου είναι εκεί, όπως ήταν πάντα, από πολύ παλιά, προτού παγιδευτώ μέσα σε αυτό το άχαρο σώμα. Χάνω για λίγο τις αισθήσεις μου. Όταν τις ξαναβρίσκω, έντονα και απειλητικά με κοιτάζει ένα δυνατό φως και ένα μυστηριώδες αέριο εισέρχεται στο κλουβί της ύπαρξης μου. Σκέφτομαι ευτυχισμένος ότι μακάρι όλοι να γνώριζαν ή να προσπαθούσαν να καταλάβουν πόση ύπαρξη κρύβει μέσα της η ανυπαρξία. Τα χείλη μου προσπαθούν να διατυπώσουν την μεγαλύτερη αλήθεια, αλλά σύντομα μια γλυκειά, λυτρωτική σιωπή με αγκαλιάζει και παραδίνομαι στο πιο φωτεινό σκοτάδι, στο πιο θαυματουργό τώρα, όπου όλα είναι δυνατά και το τίποτα δεν φαντάζει πια απόκοσμο, αλλά ότι περισσότερο θα μπορούσε κανείς να διεκδικήσει.

Και να μαι πάλι εδώ, όπου ο χρόνος δεν υπάρχει καν ή που τίποτα δεν ασχολείται μαζί του. Τα πάντα γύρω μου είναι μια σκοτεινή αλήθεια με φωτεινά στίγματα, διάσπαρτα απλωμένα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Είμαι παντού και πουθενά ταυτόχρονα. Αλληλεπιδρώ με τα πάντα στο πέρασμά μου. Η αόρατη αύρα μου, η άοσμη πνοή μου, η ανύπαρκτη αφή μου, σαν φλόγα δυνατή που σε καίει χωρίς να το καταλαβαίνεις. Είμαι μέσα στον πυρήνα του σύμπαντος, είμαι το ίδιο το σύμπαν, είμαι τα πάντα και το τίποτα ταυτόχρονα. Είμαι. Εδώ το είμαι δεν έχει σχέση με αισθήσεις, αλλά σημαίνει νιώθω απόλυτα και με πάθος. Βρίσκομαι παντού την ίδια στιγμή ανάλογα με το τι με έλκει και προς τα που. Είναι μια ασταμάτητη διαδικασία σαν τη φλόγα που τρεμοπαίζει πάνω σε ένα κέρι, αλλά ποτέ δεν σβήνει. Ποτέ δεν λειτουργώ αυθαίρετα και εγωιστικά, είμαι σαν θεός, εισέρχομαι μέσα στα πάντα και παραδίνομαι στις διαταγές τους. Είμαι ένα απειροελάχιστο κομμάτι της συνολικής ενέργειας του σύμπαντος, κι όμως, τα

”αγγίγματά” μου μοιάζουν με πυρηνικές εκρήξεις. Αυτά που δεν φαίνονται είναι τα σημαντικότερα, οι αισθήσεις είναι οι δεσμοφύλακες της ύλης μέσα στην σωματική φυλακή μας. Ο θάνατος είναι μονάχα μια λέξη, δεν υφίσταται στην πραγματικότητα. Τα πάντα είναι αιώνια, συνεχόμενα, ασταμάτητα. Ενέργεια. Αν δεν μπορείς να νιώσεις κάτι, παρά μόνο να το αντιληφθείς με τις αισθήσεις σου, αυτό είναι ύλη. Ενέργεια δηλαδή παγιδευμένη σε ένα καλούπι που καλείται να μάθει να την χειρίζεται, να την γνωρίσει, να την τιθασεύσει, να παραδοθεί σε αυτήν χωρίς όρους. Ό,τι μπορείς να αντιληφθείς με τις αισθήσεις σου υπάρχει μόνο εκείνη τη στιγμή. Ό,τι μπορείς να νιώσεις υπάρχει αιώνια και η υλική του υπόσταση σε περιορίζει από το να συναντήσεις το αληθινό του μεγαλείο. Ο μόνος τρόπος για να βγεις νικητής είναι να καταφέρεις να ”σκοτώσεις” την ύλη σου.

Ταξιδεύω στο σύμπαν με ταχύτητα αδύνατον να προσδιοριστεί. Τη μια στιγμή είμαι εδώ και την άλλη έτη φωτός μακριά. Δεν έχω ταυτότητα, όμως επηρεάζω τα πάντα στο πέρασμα μου. Όλα τα αποτελέσματα της παντοδυναμίας μου είναι πιθανά. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα βρίσκομαι σε έναν πλανήτη δημιουργώντας μια τεράστια έκρηξη που σκορπάει παντού τριγύρω λάμψη, θόρυβο, έκσταση. Όλα αλλάζουν, αλλά ”φαίνονται” ανεπηρέαστα από αυτό. Είμαι μέρος του όλου κι αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω αυτόβουλα, επηρεάζομαι από αυτό γιατί ανήκω σε αυτό. Σιγά σιγά βρίσκομαι αντιμέτωπος με διαδοχικές εκρήξεις, γεμάτες χρώματα, εκστατικά παραδομένες στην παντοδυναμία του όλου. Αν είχα ανάσα θα μου κοβόταν, αν είχα μάτια θα δάκρυζαν, αν είχα σώμα θα έτρεμε από συγκίνηση μπροστά στο μεγαλείο της ασημαντότητας μου. Απαλλαγμένος όμως από κάθε μορφή υλικής αλυσίδας, βουτάω στο κενό και γίνομαι μέρος των συνεχόμενων εκρήξεων, κάνοντας τες ακόμα μεγαλύτερες. Είναι θαύμα να συνειδητοποιείς ότι είσαι ανίκανος να προβλέψεις το μετά, αλλά και παντοδύναμος να το επηρεάσεις. Στροβιλίζομαι σε διαδοχικές ενεργειακές δίνες, αποκτώντας περισσότερη δύναμη και χάνοντας την αμέσως μετά. Συνεχόμενη, ασταμάτητη, τυχαία ροή. Καταλαβαίνω ότι σε κανένα μετά όποιο κι αν είναι αυτό δεν γίνεται να βρεθώ μόνος μου. Το όλο είναι ένα σύνολο που δεν διαχωρίζεται, τα πάντα προχωράνε στον χρόνο ενωμένα και αχώριστα σαν πολυαγαπημένοι συγγενείς της οικογένειας του όλου. Μην νιώσεις ποτέ μόνος επειδή η ύλη σε φυλακίζει γιατί δεν μπορείς να

καταλάβεις πολλά εγκλωβισμένος σε αυτήν. Κλείσε τα μάτια και νιώσε ότι αυτή τη στιγμή σε αυτό το χώρο , το όλο είναι μέσα σου και το αντίστροφο. Δεν θα μπορούσες να προχωρήσεις μόνος σου αν δεν το είχες μαζί σου και το αντίστροφο.

Στροβιλίζομαι αδιάκοπα, διανύω το άπειρο και γνωρίζω ότι θα ζω αιώνια και ότι αν κάποια στιγμή πάρω μορφή θα φοβάμαι το τέλος. Νιώθω έκσταση καθώς διαλύω ή συνθέτω τα πάντα στο πέρασμά μου. Προκαλώ εκρήξεις, απόλυτη ηρεμία, κάθε είδους χρώματα, απόλυτο σκοτάδι, λευκές δημιουργίες και μαύρες καταστροφές. Απολαμβάνω ένα σκοτεινό μπλε, ανακατεμένο με ένα λυτρωτικό γαλάζιο, στολισμένα με πολύχρωμα φωτεινά στίγματα. Ξαφνικά η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη μαζί της γιατί ενώ έχουμε αντιληφθεί το τι θα συμβεί κανείς μας δεν μετριάζει την ταχύτητα του. Την φωτεινή λάμψη που προκύπτει κάποιος την αντιλαμβάνεται από μακριά και αποφασίζει να θυσιάσει την υλική του υπόσταση για να γίνει μέρος αυτής της ποικιλόχρωμης πανδαισίας αλήθειας. Αληθινής ύπαρξης.

Φωνές ανήσυχες, βήματα αναστατωμένα προσπαθούν να επηρεάσουν την ευτυχία της ανακάλυψής μου. Ήχοι πανικού με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Νιώθω την ανησυχία της ελάχιστες πόρτες μακριά μου. Αισθάνομαι το χτυποκάρδι της, τα καυτά δάκρυα στα μάγουλά της, το όχι που ουρλιάζει η ψυχή της. Την νιώθω τόσο έντονα όπως και όταν την πρωτοσυνάντησα, σε μια άλλη μορφή, σε άλλες συνθήκες και η σύγκρουσή μας προκάλεσε έναν καινούριο κόσμο. Μην κλαις, ψιθυρίζω, δεν υπάρχει κάτι να μας χωρίσει, είναι αδύνατον. Δισεκατομμύρια χρόνια δεν τα κατάφεραν να μας αγγίξουν.

Νιώθω κάτι καυτό να διαπερνάει την ύλη μου στην περιοχή του στήθους και να διασκορπίζεται βίαια στη σωματική φυλακή μου, προσπαθώντας να την κρατήσει ζωντανή. Παίρω μια βαθιά ανάσα και πηδάω ξανά πίσω στο χρόνο, πίσω στην έκρηξη, πίσω στην στιγμή που την πρωτοσυνάντησα. Την βρίσκω και την αγκαλιάζω ξανά. Διαδοχικές εκρήξεις εμπλουτίζουν το απόλυτο σκοτάδι με μωβ, μπλε, γαλάζιες και κίτρινες πινελιές, ώσπου ένα βαθύ κόκκινο μας καταπίνει βίαια, κι όμως παραμένουμε αγκαλιασμένοι και εναρμονισμένοι με το όλο, έτοιμοι να δημιουργήσουμε το πάντα από το τίποτα, έτοιμοι να θυσιαστούμε στην κόκκινη δίνη οπουδήποτε και αν μας οδηγήσει. Δεν υπάρχουν όροι, απορίες, κανόνες. Η μουσική των διαδοχικών εκρήξεων και των χρωμάτων που

προκύπτουν μας κάνει να αναρωτηθούμε. Κάποιος, κάπου, κάποτε μπορεί να αντικρύσει αυτήν την στροβιλιζόμενη ενεργειακή δίνη και να την αντιληφθεί σαν μια συγκινητική συμπαντική ζωγραφιά απεριόριστων δυνατοτήτων. Ποιος ξέρει. Μπορεί να είναι κάποιος που κοιτάζει με δακρυσμένα μάτια τον ουρανό και σιγοψιθυρίζει μια ευχή βλέποντας έναν φωτεινό ταξιδιώτη να χάνεται στο κενό….