Δεν ξέρω για σένα αλλά εγώ μεγάλωσα χαζεύοντας φωτογραφίες της μαμάς μου από τα φοιτητικά της χρόνια με την ίδια να μου λέει “Κάποια μέρα θα ζήσεις και συ τέτοιες στιγμές“. Στιγμές που αν κρίνω από τα μισό κλειστά χαμογελαστά μάτια και τις ανοιχτές μπύρες μέσα στα χέρια των σφιχταγγαλιασμένων συμφοιτητών, ζηλεύω την στιγμή που μιλάμε. Στιγμές όπου ακούγοντας μόνο τον τρόπο που μιλά για ένα συνηθισμένο βράδυ στις φοιτητικές εστίες παρακαλώ κάποιος να μου πει πως θα έρθει και η σειρά μου σε λίγο να  πάρω μια βαλίτσα και να χαθώ. Στην πιο αδικημένη γενιά λοιπόν δεν εύχομαι καλύτερες μέρες αλλά να έρθουν σύντομα αυτές που θεωρούσαμε δεδομένες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία από το να ξέρεις πως διανύεις τα καλύτερα σου χρόνια την χειρότερη εποχή. Βρισκόμαστε στην χρονιά του “προφυλάξου, περιορίσου, απομακρύνσου“, πότε όμως θα έρθει πίσω η χρονιά του “ζήσε“;
Διανύουμε την χρονιά που το μόνο αποδεικτικό στοιχείο ύπαρξης αυτής της γενιάς είναι μια οθόνη που κωδικοποιεί ψεύτικα χαμόγελα και αδύνατες υποσχέσεις. Μέσα σε μόλις έναν χρόνο ακυρώθηκαν σχέδια, ξενύχτια στην άμμο της αγαπημένης μας παραλίας, καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα με ένα λευκό κρασί στο χέρι, χειμερινές εξορμήσεις στα πιο ψύχρα μέρη καταλήγοντας συνήθως την επόμενη με πνευμονία. Μέσα σε μόλις κάτι μήνες ακυρώθηκαν στιγμές που κάνεις δεν μπορεί να φέρει πίσω. Μέσα σε μόλις κάτι μέρες έσβησαν φωνές που δεν πρόκειται να ξανακουστούν και δυνάμωσαν άλλες που θα προτιμούσαμε να ήταν βουβές. Μέσα σε μόλις κάτι λεπτά η καθημερινότητα αυτής της γενιάς έγινε άοσμη, άχρωμη, κενή, ξεχνώντας αρκετές φορές πως είναι να είσαι αληθινά ζωντανός σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά το να ζεις στιγμές της απόλυτης καταστροφής είναι ανθρώπινο. Και κάθετι ανθρώπινο είναι αξιοσημείωτο. Και κάθετι αξιοσημείωτο μπορεί να αλλάξει. Τα πάντα μπορούν να αλλάξουν μέσα στο σήμερα, στο αύριο ή και στο ποτέ. Αρκεί μόνο ο άνθρωπος να μπορεί να διαφύγει από την σκληρή του πραγματικότητα πιστεύοντας στο καλύτερο, στο ξεχασμένο, ή και στο αδύνατον.