Υπάρχει ένα νησί, κάπου κοντά στο κέντρο της γης που, αν το επισκεφθείς μία φορά, ηδονικά σε προσκαλεί να επιστρέψεις. Είναι η αίσθηση οικειότητας  που νιώθεις όταν το πρωτοαντικρίζεις, σαν να έχεις ξαναέρθει, σαν να υπήρχαν δεσμοί από πάντα με τον μικρό αυτό τόπο. Το φιλόξενο τοπίο σε συνδυασμό με την ανεπιτήδευτη απλότητα, σε κάνει να νιώθεις ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ να ενταχθείς μέσα σε αυτό, να γίνεις κομμάτι του. Αυτή όμως είναι μόνο η αρχή. Αν αποφασίσεις να κλείσεις την Πάρο με ειλικρίνεια στην καρδιά σου και να δεις πέρα από το προφανές, τότε εκείνη θα σε ανταμείψει με τον πιο απροσδόκητο τρόπο. Θα πρέπει όμως να την κερδίσεις. Τίποτα δεν θα σου χαριστεί.

Νάουσα λιμανάκι

Κλείνεις  λοιπόν τα μάτια και αφήνεσαι, το ταξίδι ξεκινά και κάθε μέρα ανακαλύπτεις κάτι ακόμα, κάτι καινούργιο. Στην αρχή είναι οι εικόνες που γράφουν την ιστορία, μετά οι εικόνες γίνονται λέξεις. “Παρία Λίθος”, “Ανεμόμυλοι”, “Ενετικά Φρούρια”, “Φράγκικα Κάστρα”, ” Ξωκλήσια”, “Καμάρες”, “Εκατονταπυλιανή”, “Πειρατές”, “Ψαροχώρι”, “Σούμα”, “Σπίτι της Λογοτεχνίας”, “Βυζαντινή Οδός”, “Παστρικές Οικίες”, “Ρεβιθάδα”, “Αρμυρίκια”, “Άργιλος”, “Λιοπύρι”, “Λευκό – Μπλε”, “Γούνα”, “Αντίπαρος”, “Καζάνια”,  “Μπάλος”,  “Κολυμπήθρες”, “Τρύγος”.

Οι λέξεις γίνονται συναισθήματα, τα συναισθήματα μνήμες που θα σε συντροφεύουν για πάντα. Ανασαίνεις τη μυρωδιά της θάλασσας, νιώθεις την ενέργεια του μάρμαρου και υφαίνεις την ιστορία σου. Προχωράς, αφομοιώνεσαι, γίνεσαι ένα με τον τόπο και τους ανθρώπους του. Όσες φορές και αν έχεις αντικρίσει  τα σημεία του νησιού, πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να δεις, κάτι ακόμα που δεν είχες παρατηρήσει. Ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, ‘’καδράρεις’’ και φωτογραφίζεις εικόνες που, διασχίζοντας τις τέσσερις εποχές, διαρκώς μετουσιώνονται σε κάτι άλλο. Καλλιτέχνες και μη, βρίσκουν τη μούσα τους και γαληνεύουν. Στην Πάρο θα βρεις φύση και τέχνη, δηλαδή ευτυχία.

Παροικιά

Ένα κράμα αιώνιας εφηβείας και εκούσιας ενηλικίωσης, μπλεγμένα στα δυνατά μελτέμια, στα αυθόρμητα γλέντια, στα ολόλευκα σπίτια, στη μυρωδιά του κέδρου, στην καλοκαιρινή ραστώνη, στα στενά σοκάκια, στα ευφάνταστα σχήματα των πέτρινων όγκων, στους ράθυμους  χειμώνες, στα μοναχικά ακρωτήρια, στην ξανθή άμμο, στο απέραντο μπλε.

Λεύκες

Ο καιρός περνά άλλοτε αργά και ανέμελα κι άλλοτε τόσο γρήγορα που δεν τον αντιλαμβάνεσαι. Και φτάνεις στο σημείο  που πιστεύεις ότι ο κύκλος έκλεισε, ήρθε η στιγμή να επαναστατήσεις, να τα αλλάξεις όλα, να φύγεις και να αναζητήσεις σε άλλο τόπο τη συνέχεια της ιστορίας σου. Τότε συμβαίνει το απροσδόκητο. Ο άνεμος ακούει τις σκέψεις σου, το νησί αρνείται τη φυγή σου και σου χαρίζει από την αρχή έναν νέο κύκλο ζωής, μια νέα ευκαιρία, ένα κουκούλι εμπειριών και ανθρώπων που σε τυλίγει και σου δίνει την επιλογή να αναγεννηθείς.

Η Πάρος δεν είναι προορισμός. Είναι ταξίδι χωρίς αρχή, μέση ή τέλος.

Νησί , αέρας, αγάπη , ελευθερία.

Βίκυ Μενεγάκη