Είναι ιδιαίτερη χαρά μας να σας παρουσιάζουμε τους καρπούς του Master class συγγραφής με τον Κώστα Κρομμύδα, που δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από όμορφες ιστορίες!

Συγκεκριμένα στο πλαίσιο του μαθήματος οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αναπτύξουν ελεύθερα μία μικρή ιστορία που να τελειώνει με την αινιγματική φράση: “Κοιτάχτηκαν στα μάτια και εκείνος ακούμπησε το ματωμένο μαχαίρι πάνω στην άμμο”. Στην πορεία, μετά τις συνεδρίες με τον συγγραφέα, οι ιστορίες αυτές εμπλουτίστηκαν και θα μπορείτε να τις βρείτε στην κατηγορία “Λογοτεχνία” του itravelpoetry.com.

Οι εγγραφές στο Master Class συνεχίζονται!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Παρακάτω η ιστορία της Άννας Ομηρίδη

Ήθελα να της μείνει αξέχαστη αυτή η βραδιά.. Μ’ έναν μαγικό τρόπο, όλα έμοιαζαν να τάσσονται υπέρ μας. Ήταν ένα από τα πιο γλυκά σούρουπα του Μαΐου. Ο απαλός ζεστός αέρας μας συνόδευε σαν χάδι. Δεν υπήρχε ούτε ένα σύννεφο και τ’ αστέρια είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν με αυτοπεποίθηση την γιγάντια οθόνη πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Τα ευωδιαστά νυχτολούλουδα πλημμύριζαν όλο μας το είναι, καθώς φτάναμε στο ειδυλλιακό ταβερνάκι.. Τα είχα σχεδιάσει όλα με ευλαβική λεπτομέρεια: το αγαπημένο της τραπέζι πάνω στο κύμα, το κόκκινο κρασί που της άρεσε, τις κίτρινες κάλλες, τους κανταδόρους..

Ήξερα πως την περίμενε καιρό αυτήν την ρημάδα την πρόταση. Οι σπουδές στην ιατρική με είχαν απορροφήσει παραπάνω απ’ ό,τι περίμενα κι είχα σχεδόν αποξενωθεί. Την έβλεπα να μαραζώνει λίγο-λίγο, καθώς εγώ από τη μία δεν της αφιέρωνα λίγο περισσότερο χρόνο κι από την άλλη δείλιαζα να κάνω την πολυπόθητη κίνηση. Ένιωθα άδικος απέναντί της και αδύναμος. Εκείνη, ω, εκείνη, ήταν πάντα εκεί για εμένα, δυνατή και υπομονετική. Ήξερα βαθιά μέσα μου πως δεν την ένοιαζαν ούτε τα λουλούδια, ούτε τα τραγούδια, αλλά λίγος κοινός χρόνος παραπάνω..

Ήθελα ωστόσο να είναι όλα στην εντέλεια. Δούλευα το ιδανικό σενάριο ώρες, βδομάδες, χρόνια.. Δεν ένιωθα έτοιμος.. μέχρι σήμερα. Σήμερα ήμουν αποφασισμένος, σίγουρος, δυνατός.. και για τον εαυτό μου, αλλά και για εκείνη. Ήταν η γυναίκα της ζωής μου! Την  ποθούσα όσο τίποτε άλλο κι είχε φτάσει η ώρα να ενωθούμε για πάντα και να προχωρήσουμε σαν ενωμένη γροθιά.

Χαμένος μέσα στις σκέψεις μου, ούτε που κατάλαβα πότε καθίσαμε στο στολισμένο για την ιδιαίτερη περίσταση τραπεζάκι. Είχα υπολογίσει κάθε μου κίνηση με μαθηματική ακρίβεια και ήμουν έτοιμος να ξεκινήσω.. Δεν υπολόγισα όμως κάτι.. την δίψα της! Με το που σέρβιραν το κρασί, εκείνη το κατέβασε με τρεις μόλις γουλιές. Δεν το είδε, μόνο το ένιωσε να σφηνώνει με ορμή στο φάρυγγά της.. το περιπόθητο μονόπετρο! Στάθηκε για μερικές στιγμές αποσβολωμένη στο κάθισμά της μην μπορώντας να αναπνεύσει και μετά σωριάστηκε στη νωπή άμμο, χάνοντας εντελώς τις αισθήσεις της..

Σάστισα, μα συγκροτήθηκα γρήγορα, και βρέθηκα από πάνω της να τσεκάρω τους αεραγωγούς της, μα τίποτα.. Χρησιμοποίησα συμπίεση στο στήθος , ξανατσέκαρα τους αεραγωγούς της, μα και πάλι τίποτα.. Δεν υπήρχε χρόνος, ούτε άλλη λύση, φώναξα “καλέστε ασθενοφόρο!” και βούτηξα το μαχαίρι απ’ το τραπέζι. Το έχωσα με θάρρος στην τραχεία της και περίμενα την πρώτη της ανάσα.. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και ανακουφισμένος ακούμπησα το ματωμένο μαχαίρι πάνω στην άμμο.

Συντονιστείτε με την Άννα Ομηρίδη στο Facebook