Είναι ιδιαίτερη χαρά μας να σας παρουσιάζουμε τους καρπούς του Master class συγγραφής με τον Κώστα Κρομμύδα, που δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από όμορφες ιστορίες!

Συγκεκριμένα στο πλαίσιο του μαθήματος οι συμμετέχοντες κλήθηκαν να αναπτύξουν ελεύθερα μία μικρή ιστορία που να τελειώνει με την αινιγματική φράση: “Κοιτάχτηκαν στα μάτια και εκείνος ακούμπησε το ματωμένο μαχαίρι πάνω στην άμμο”. Στην πορεία, μετά τις συνεδρίες με τον συγγραφέα, οι ιστορίες αυτές εμπλουτίστηκαν και θα μπορείτε να τις βρείτε στην κατηγορία “Λογοτεχνία” του itravelpoetry.com.

Οι εγγραφές στο Master Class συνεχίζονται!

Περισσότερες πληροφορίες εδώ

Παρακάτω η ιστορία της Μαρίας Φώσκολου

Κοιτούσα γύρω μου σαν χαμένος. Αδυνατούσα να πιστέψω πως όλα χάθηκαν μέσα σε μια στιγμή. Ο ήχος της θάλασσας, από τα κύματα που ξεσπούσαν την ορμή τους πάνω στην καυτή αμμουδιά, διέλυαν τη σιωπή που πλάκωνε την ψυχή μου. Λίγο παραπέρα η Χαρά κρατούσε στα χέρια της το άψυχο σώμα του Μάριου, ενώ ταυτόχρονα τον ταρακουνούσε φωνάζοντας το όνομα του ξανά και ξανά ελπίζοντας πως ο γιος μας θ’ ακούσει τη φωνή της και θα επιστρέψει… Κοιτούσε το προσωπάκι του, που μ’ ένα μαρμαρωμένο βλέμμα είχε καρφωθεί στον ουρανό. Εκεί ψηλά βρισκόταν πλέον ο γιος μας, έχοντας ξεκινήσει για το τελευταίο του ταξίδι.

Εγώ παρέμεινα γονατισμένος στην άμμο ενώ προσπαθούσα να θυμηθώ πως ακριβώς συνέβησαν όλα. Προσπαθούσα να κόψω ένα καρπούζι, ενώ ο μικρός Μάριος έπαιζε και έτρεχε γελώντας. Ούτε που κατάλαβα πως σκόνταψε, πέφτοντας με δύναμη επάνω στο μαχαίρι. Δεν πρόλαβα ούτε ν’ αντιδράσω! Τον έβλεπα να με κοιτάζει ικετευτικά, τα ματάκια του με παρακαλούσαν να τον βοηθήσω, όμως εγώ είχα παγώσει ολόκληρος! Ένιωσα το σώμα μου να μουδιάζει και παρέμεινα καρφωμένος εκεί, κρατώντας ακόμη στο χέρι μου εκείνο το μαχαίρι. Τα πάντα γύρω μου βάφτηκαν κόκκινα, ενώ η ψυχή μας βάφτηκε μαύρη μέσα σε λίγα μόνο λεπτά.

Μια ξαφνική βοή με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Ήταν ο ήχος από τις σειρήνες που όλο και πλησίαζαν. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τους τραυματιοφορείς να περνούν ανάμεσα απ’ τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί γύρω μας. Τόση ώρα δεν είχα καταλάβει πως είχαν μαζευτεί όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Δεν τους έβλεπα αλλά ούτε και τους άκουγα. Ένας άντρας προσπάθησε να βοηθήσει το γιο μου να κρατηθεί στη ζωή, μα εγώ ήμουν η αιτία που το νήμα της κόπηκε τόσο απότομα.

Αφέθηκα πρόθυμα στον αστυνομικό που θέλησε να μου περάσει τις χειροπέδες. Δεν αντιστάθηκα, το σώμα ήταν ένα άδειο κουφάρι πια. Μονάχα γύρισα το βλέμμα μου στη Χαρά που σπάραζε για το χαμό του γιου μας. Κοιταχτήκαμε στα μάτια καθώς ακουμπούσα το ματωμένο μαχαίρι πάνω στην άμμο.

Συντονιστείτε με την Μαρία Φώσκολου σε Facebook και Instagram