Αναρωτιέμαι λοιπόν συχνά,
πώς μπορεί, έστω για λίγο, να υπήρξα
πριν από τη στιγμή εκείνη, που σε γνώρισα…
κι αν ήταν τόσο απροσπέλαστο,
το δικό μας,
το φτιαγμένο από ήλιο μονοπάτι,
πώς θα μπορούσα να υφίσταμαι ξανά
σ´έναν κόσμο που αχνοφέγγει, χωρίς εσένα…
Δεν υπάρχουν σημάδια αλλοτινά, τόσο έντονα,
δεν υπάρχουν μνήμες άλλες, πιο βαθιές παρά
Εσύ, μέσα στο ασπρισμένο δωμάτιο•
Εσύ, μέσα στη φωτογραφία•
Εσύ, μέσα στη φωνή μου•
Εμείς, μπροστά στο ολάνοιχτο παράθυρο•
Εμείς, στο τελευταίο ταξίδι•
Και μετά,
Εσύ, στον κόμπο του λαιμού μου
λίγο πριν φύγεις•
Εγώ, τώρα να σε αναζητώ•
Και συμπεραίνω δίχως καμία αμφιβολία
πως ναι, υπήρξα, έστω για λίγο
-ούτε για μια στιγμή πριν, ούτε ελάχιστο μετά-
παρά μόνο μέσα από εσένα.