Τρίτη, 9 Ιουνίου 2020, Κυψέλη στο θερινό Στέλλα

Ηλιοκαμμένες ψυχές, μικροαστική σαπίλα, καλοκαίριασε και είμαστε ακόμα στην πόλη

Οι περαστικοί και εμείς, δύο κολλήτες που περπατούν στην Πατησίων

Το πικάπ παίζει αδιάκοπα παλιά γαλλικά τραγούδια

Το χυτήριο τρέφει το νου των πρωτευουσιάνων με επαναλήψεις κλασικών φιλμ

Και η Αθήνα μοιάζει η ομορφότερη του κόσμου

[άβολες αγκαλιές, μασούλημα μπαγιάτικων ποπ κορν, ψίθυροι αγάπης, γέλια, ήχος ενός ξεκούρδιστου σαξόφωνου]

Αν ένα πράγμα νιώθει κανείς -συνάμα με τη ζέστη- είναι ζωντανός

Οι νεανικές μας μέρες περνούν σαν τα αστικά τρέχουμε να προλάβουμε

Οι διαδρομές φαντάζουν χαοτικά ασύμμετρες και ένας νέος -ευθυτενής- με κοιτά

Είμαστε ακόμα αφελείς

Κυριακή, 19 Ιουλίου 2020, Αιγιάλη Αμοργός

Σήμερα ξυπνήσαμε αργά, φάγαμε παγωτό και καθίσαμε στην παραλία μέχρι να βραδιάσει. Στο βάθος ακούγεται το Όμορφη Μέρα του Παυλίδη, κοιτάζουμε το κενό. Είδες που, μερικές φορές, η σιωπή είναι εξίσου όμορφη;

“Όμορφη μέρα
δεν έχω κάτι να σου πω.
Κοιτάζω πέρα
το φως που πέφτει στο νερό.
Θα πάω κοντά στην άμμο,
θα πάω κοντά στα κύματα.
Θα ‘σαι δικιά μου,
δικά σου θα είν’ τα βήματα
που όπως πάω ακολουθώ
στην ακτή αυτή που ζω
στα όνειρα μου,
κι όπως μου χαμογελάς
μ’ αγκαλιάζεις μου μιλάς μα εγώ
κοιτάω την σκιά μου.”

Τετάρτη, 5 Αυγούστου 2020, Ερμούπολη Σύρου

Μου είπες για πλάκα πως δεν ήθελες να κοιμηθούμε ποτέ ξανά, για να μην σταματήσουμε να μιλάμε στιγμή

Ανέραστοι και αλώβητοι -δεν έχουμε ακόμα γνωριστεί-

Τουλάχιστον στις σκέψεις μου οι συζητήσεις μας είναι χαζές και ατέλειωτες , σε κοροϊδεύω και εσύ γελάς …/ θα ήθελα πολύ να περπατούσαμε αγκαζέ σαν τις κυρίες στην εκκλησία να ξεχνιόμασταν και να χανόμασταν

θα ήθελα να ψηλάφιζα τα σημάδια στην πλάτη σου

εσύ να χάραζες αστρικούς χάρτες στο σώμα μου

θα ήθελα να μην φοβάμαι μήπως δεν σε γνωρίσω ποτέ μήπως με ξεχάσεις και σε ξεχάσω μήπως ξεχαστούμε και χαθούμε σε κάποια μαύρη τρύπα έτη φωτός μακριά

Ίσως βέβαια να περάσει τυχαία από εδώ κάποιος που σου μοιάζει

Κάποιος που “μετά τις τρείς φέρεται σαν Ιχθύς”, που του αρέσει να γκρινιάζει όταν χάνει τον αναπτήρα του

να έχεις μαζί σου τον γαλάζιο αναπτήρα που σου χάρισα ώστε να σε αναγνωρίζω πάντα

–σε περιπτώση που τυχαία ξαναβρεθούμε μωρέ–