Αναζήτηση, Μάχομαι, Στάλα και Χαράδρα

Σε πρώτη ανάγνωση θα έλεγε κανείς ότι αυτές οι λέξεις δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Οι συμμετέχοντες, όμως, των λογοτεχνικών διαγωνισμών του iTravelPoetry κατάφεραν να τις ενώσουν και να φτιάξουν δικές τους ιστορίες μέσα από αυτές. Αυτή τη φορά ο κοινός παρονομαστής ήταν οι 4 λέξεις, που στάθηκαν αφορμή για να αντιληφθούμε το ευρύ φάσμα της φαντασίας, των συναισθημάτων και του τρόπου σκέψης, μέσα από την μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου.

Αναστασία Κάτσικα

«Σκοτάδι και ησυχία. Περιστρέφομαι στο βάθος της άνυδρης χαράδρας. Σκέφτομαι να παρατήσω την αναζήτηση. Γονατίζω στο ξερό χώμα. Σίγουρα δεν είμαι μόνος. Μάχομαι να σηκωθώ όρθιος. Δεν τα καταφέρνω. Μια στάλα δροσιάς στα σκασμένα χείλια μου. Συνεχίζω το δρόμο μου.»

Άννη Νούνεση

«Η βαριά υγρασία που βάραινε το κορμί της και το αυτοάνοσο που σκότωνε την υγεία της, από παιδί την έμαθαν να μάχεται καθημερινά για μια στάλα απονία και την βοήθησαν να μην πέσει ποτέ στην χαράδρα του εγωκεντρισμού.»

Κατερίνα Τρέσσου

«Συντονισμένη πια με το ποτάμι της ψυχής μου, σταμάτησα την αναζήτηση της ευτυχίας. Μάχομαι τόσα χρόνια να την βρω έξω από εμένα, στους άλλους, στους φίλους, στους γκόμενους, στους συγγενείς, και όσο πάλευα τόσο σκόρπιζα. Αφέθηκα όμως στην ροή της ψυχής μου, την φώναξα από την χαράδρα της Αβύσσου και τώρα συνοδοιπόροι προσπαθούμε να γεμίσουμε το ποτάμι ξανά στάλα στάλα. Δική μου η ζωή, δική μου και η ευτυχία.»

Κυριακή Βαγιάνου

«Το μυαλό μου είναι γεμάτο κοιλότητες και πεδιάδες, ανισόπεδα γεωγραφικά μήκη κ πλάτη απλώνονται σφαιρικά σε απόλυτη αρμονία το ένα με το άλλο. Οι χαρούμενες αναμνήσεις αναπαύονται νωχελικά στη ρευστότητα των κοιλάδων παιζογλαντίζοντας με προκλητική ξεγνοιασιά ενώ οι δυσάρεστες μνήμες στριμώχνονται σαν σαρδέλες σε στενόμακρές βραχώδεις, θα έλεγε κανείς στην όψη, χαράδρες όπου έχουν εσκεμμένα καταχωνιαστεί από τον εαυτό. Οι τελευταίες είναι ύπουλες. Φαίνονται να έχουν αποδεχθεί παθητικά τη θέση τους αλλά κάποια τραύματα επιζητούν την ανάδυση στην επιφάνεια. Σχηματίζοντας μια ζωντανή σκαλωσιά τραυματικών εμπειριών, η μια πάνω στην άλλη , φτάνουν στην επιφάνεια, στο χείλος του γκρεμού, μαχόμενες αέναα να ισορροπήσουν. Άλλοτε, σπανίως βέβαια, – θέλει αλληλεγγύη η στήριξη- τα καταφέρνουν. Τότε ξεκινά η αναζήτηση ενός ερείσματος , από πού θα κρατηθούν; Ποιος θα τείνει ένα χέρι βοηθείας; Μα όλο και κάποια ελπίδα έχει βγει προς αναζήτηση κι όπως όλοι γνωρίζουμε η ελπίδα εμπιστεύεται εύκολα….Τότε η μαύρη μνήμη αρπάζει την ευκαιρία! Ούτε μια στάλα ευσπλαχνίας δεν έχει απομείνει. Γραπώνει την ελπίδα και θρονιάζεται αναπαυτικά στη θέση της. Τούτος ο πόλεμος δεν έχει τελειωμό!»

Κωνσταντίνα Μιχάκη

«Στη χαράδρα του νου όταν αφήνεσαι, να ξέρεις πως η πτώση δεν έχει τελειωμό…Κι αν ψάχνεις μια στάλα ελπίδας στα έγκατα του μυαλού σου, είναι μάταιο…Ο νους σε πλανεύει με τα παιχνίδια του, δεν σε αφήνει να χαρείς το “τώρα”. Σε παρασέρνει σε ένα κυκεώνα σκέψεων, αναμνήσεων, υποθέσεων….Τα βαφτίζεις “αναζήτηση”, μα πόσο πλανάσαι! Αγνοείς πως οι πράξεις, και όχι οι σκέψεις, αποτελούν τις πιο αξιόπιστες απαντήσεις…Η ζωή δεν θα λησμονήσει να σου τις δώσει, αρκεί να κάνεις υπομονή… Μέχρι τότε όμως, υποσχέσου μου ότι θα μάχεσαι…Θα μάχεσαι για να έρθει η μέρα που η αλήθεια θα λάμψει σαν την πιο κραυγαλέα απάντηση! Θα μάχεσαι για να ζεις το τώρα, το αύριο που θα περάσει αστραπιαία και θα γίνει χτες. Μαζί με σένα, υπόσχομαι, πως θα μάχομαι και εγώ, θα παλεύω με νύχια και με δόντια για το δικαίωμα σου να ελπίζεις, να πιστεύεις βαθιά στην αλήθεια.»

Μαρία Κελεπούρη

«Βυθίζομαι σε μια διαρκή αναζήτηση του πραγματικού μου εαυτού. Αυτή η εξερεύνηση είναι σαν μια ακροβασία ανάμεσα στο θάρρος και την λιποψυχία. Μάχομαι το εφήμερο προσμένοντας το διαχρονικό. Όμως είναι δύσκολη η αναμονή στο άγνωστο. Κάθε λέξη και αμφιβολία, κάθε κίνηση και αγωνία. Η ελπίδα πέφτει σαν στάλα στην χαράδρα της ψυχής, όμως το άκουσμα της ηχούς ξυπνά την επιμονή μου.»

Παναγιώτα Κιοσσέ

«Μέρες τώρα τον τριγυρίζουν οι ίδιες σκέψεις.. Τι έκανε λάθος; Τι δεν έκανε σωστά; Ποιος έβαλε τέτοιο εμπόδιο στην αναζήτηση της ευτυχίας τους; Πώς το άντεξε να τη βλέπει λίγο λίγο να απομακρύνεται από κοντά του και να μην κάνει τίποτα; “Έκανα…”, συλλογίστηκε. “Έκανα υπομονή. Αλλά κουράστηκα… Μόνο εγώ υπομένω, μόνο εγώ μάχομαι, μόνο εγώ προσπαθώ να γίνουν όλα όπως πριν…”. Αχ αυτό το πριν… Τι δε θα έδινε να γίνονταν όλα όπως πριν. Πριν τη μαύρη εκείνη μέρα που μαζί με την τελευταία τους ελπίδα να αποκτήσουν παιδί χάθηκε και το χαμόγελο της. Έσβησε θαρρείς το φως από τα μάτια της. Τίποτα δεν τη γέμιζε πια και το μόνο που μεγάλωνε ανάμεσα τους μέρα με τη μέρα ήταν το κενό, ένα κενό τόσο χαοτικό που έμοιαζε με χαράδρα, με άβυσσο. Μάταιοι οι αγώνες του να την κάνει να χαρεί, κάθε του κίνηση της φαινόταν προσποιητή κι ανόητη. Μα εκείνος δε σταμάτησε. “Όχι!” αναφώνησε. “Δε θα σ’αφήσω να κερδίσεις κι αυτό το στοίχημα μάτια μου. Σου είχα υποσχεθεί να γεράσουμε μαζί κι έτσι θα γίνει…” αποκρίθηκε στην άδεια πλέον κρεβατοκάμαρα και κάνοντας μεταβολή, άρχισε να τρέχει προς την πιάτσα των ταξί για να την προλάβει. Δεν πήρε κλειδιά και κινητό, μόνο το πείσμα, την αγάπη του και μια στάλα ελπίδας…»

Peslac Bill

«Μάχομαι να ανασηκωθώ, αλλά είναι αδύνατο. Το σώμα μου δεν υπακούει πια στο μυαλό, σημάδι ότι το ναρκωτικό μέσα μου έχει αρχίσει να επιδρά. Το μόνο που νιώθω είναι ο αέρας που χτυπάει βίαια το πρόσωπο μου, καθώς το κεφάλι μου είναι πεσμένο στο κάθισμα, κάτω από το ανοιχτό παράθυρο. Δεν μπορώ να δω τον οδηγό, αλλά είμαι σίγουρος ότι είναι εκείνη. Και ξέρω τι θα ακολουθήσει. Το αυτοκίνητο σταμάτα μετά από αρκετή ώρα. Νιώθω κάποιον να τραβάει το κορμί μου έξω, να με σέρνει με δυσκολία στα χαλίκια. Παραλυμένος, ανήμπορος να αντιδράσω, βλέπω το τέλος να πλησιάζει. Τώρα είμαι ξαπλωμένος στην άκρη ενός γκρεμού. Μια βαθιά χαράδρα βρίσκεται από κάτω μου. Νιώθω μόνο ένα δυνατό σπρώξιμο. Καθώς το κορμί μου επιταχύνει, περιμένω να δω τη ζωή μου να περνά μπροστά από τα μάτια μου. Το μόνο που βλέπω είναι τις τελευταίες στιγμές προτού χάσω τις αισθήσεις μου: εμένα να κάθομαι στον υπολογιστή και να κάνω αναζήτηση με τη φράση: «ουσία που παραλύει». Και καθώς αδειάζω το περιεχόμενο του ποτηριού μου, αφήνοντας μια στάλα μονάχα, τον πανικό που με έπιασε όταν συνειδητοποίησα ότι, σύμφωνα με το ιστορικό, κάποιος είχε ήδη κάνει την ίδια αναζήτηση πριν από μένα…»

Υπατία Παστουρματζή

«19.15 ήταν το ραντεβού στον γυναικολόγο…μα δεν τη χωρούσε ο τόπος…ένιωθε στα σπλάχνα της μία νέα ζωή κι ας ήταν ακόμα μία κουκίδα, όπως είχε διαβάσει…Όταν πριν χρόνια τη βρήκαν στη χαράδρα, φρόντισαν όλοι να το πάρει απόφαση πως η αναπηρία της δεν θα την άφηνε να γίνει μητέρα…στράγγιξαν από μέσα της κάθε στάλα ελπίδας… μα είναι εδώ!!!… είναι εδώ!!…και κόντρα στα απορημένα βλέμματα, εγώ θα μάχομαι μαζί της…θα μάχομαι για την αναζήτηση της χαμένης της γυναικείας ταυτότητας…»

Φρόσω Τσαμπά Χριστοπούλου

«Η Αναζήτηση της ευτυχίας, είναι μια ουτοπία… Μια ουτοπία για την οποία όμως Μάχομαι καθημερινά να μην χάσω από την ψυχή μου… Η Στάλα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της ελπίδας θα πέσει όταν έλθει το τέλος… Τότε που θα οδηγηθώ στη Χαράδρα που χωρίζει το σκοτάδι από το φως, οδεύοντας σε μια άλλη διάσταση… !»

Χριστίνα Γιαβάσογλου

«Στην μεγάλη αναζήτηση του «ποιος είσαι εσύ;», «ποια είμαι εγώ», «πως;» και «τι», μάχομαι διακαώς να μη χαθείς. Κρατάω το χέρι σου σφιχτά και όταν σου λέω «φύγε», εννοώ «έλα». Κι όταν φοβάμαι πως απομακρύνεσαι, και με ρωτάς γι’αυτό το ρυάκι στο μάγουλό μου, σου λέω ψέματα πως είναι μια στάλα που ξέμεινε στις κόγχες απ’τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη. Είναι τότε οι ίδιες στιγμές που αντί να προσέχω εσένα μη πέσεις στη χαράδρα των λαθών μας, τρέχω εγώ να βουτήξω μέσα τους.»

Γρηγόρης Κατσαρός

«Μια μέρα στον ύπνο μου, ξύπνησα γυμνός μέσα στο κρύο στη μέση μιας χαράδρας. Φωνές όλο και πιο άγριες ακούγονταν από μακριά. Ξεκινώντας το περπάτημα στον ίσκιο της ζωής μου κορόιδευα τον εαυτό μου πως έφτανε μόνο μια στάλα για να ζήσω. Μεγάλη, τελικά, ήθελε αναζήτηση απ’το σκοτάδι για να βγω. Και όσο προχωρούσα ο φόβος μου μεγάλωνε και οι σκέψεις μου μπλεκόντουσαν «Και ας βγω, και που θα πάω;» «Δεν θα τα καταφέρω» «Ποιος ο λόγος;» «Τι θα γίνει μετά;» Και όσο η αγωνία μου μεγάλωνε, μεγάλωναν και οι φόβοι και όσο μεγάλωναν οι φόβοι βρέθηκα να μάχομαι με τα πιο σκληρά τέρατα του εγωισμού μου που έπαιρναν μορφή. Μέχρι που όλα σταμάτησαν. Και μετά ξύπνησα. Και εκεί, μετά την οφθαλμαπάτη της χαράδρας, όλα γύρω μου άρχισαν να μοιάζουν «Πολύ Κοντά».»