26 Μαϊου του 1897, ο Ιρλανδικής καταγωγής συγγραφέας, Μπραμ Στόκερ, δημοσίευσε ένα έργο που άλλαξε για πάντα τον κόσμο της σκοτεινής και μακάβριας θεματολογίας: Το “Δράκουλας”.

Το βιβλίο “Δράκουλας” είναι ένα εξαιρετικό δείγμα γοτθικής λογοτεχνίας, στο οποίο η ιστορία διαδραματίζεται σε μορφή υποθετικών επιστολών των χαρακτήρων, κάνοντας το ένα επιστολικό μυθιστόρημα.

Η πλοκή αφορά τον Τζόναθαν Χάρκερ, ένας κοινός θνητός ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με την φρικιαστική και υπερφυσική ύπαρξη του Κόμη Δράκουλα, με μια επίσκεψη στο κάστρο του, στα Καρπάθια Όρη. Η αφήγηση παρουσιάζει όλα τα ανατριχιαστικά γεγονότα που συμβαίνουν μπροστά στα μάτια και εις βάρος του Τζόναθαν, λόγω της αιμοβόρας και σαδιστικής φύσης του Δράκουλα. Ο μόνος που μπορεί να δώσει τέλος στην φρικαλεότητα που προκαλεί ο Κόμης, είναι ο Δόκτωρ Βαν Χέλσινγκ, χωρίς όμως αυτό να έρχεται δίχως τίμημα.

Το μυθιστόρημα, το οποίο με δεξιοτεχνία ξεπερνάει τους προκατόχους του όπως το “Καρμίλα” του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού, άφησε ιστορία και απο τότε μέχρι και σήμερα συνεχίζει να εμπνέει δημουργούς και καλλιτέχνες. Πολλοί σκηνοθέτες, συνεπαρμένοι απο την απόκοσμη ομορφιά του διηγήματος, δημιούργησαν ταινίες εξίσου επιτυχημένες, με λαμπερά παραδείγματα το κινηματογραφικό έργο “Νοσφεράτου” σε σκηνοθεσία του Φρίντριχ Μουρνάου, το σχεδόν ομώνυμο “Κόμης Δράκουλας” με πρωταγωνιστή τον θρυλικό Μπέλα Λουγκόζι, με σκηνοθέτη τον Τοντ Μπρόουνινγκ και τέλος, το πιο πρόσφατο, το έργο του Φράνσις Κόπολα, “Ο Δράκουλας του Μπραμ Στόκερ”.


Nosferatu, 1922

Αδιαμφισβήτητα, ο “Δράκουλας” τοποθέτησε τον μύθο του βρυκόλακα στην σύγχρονη κουλτούρα του τρόμου, χωρίς να τον παρουσιάζει ως ένα τερατώδες θηρίο μόνο, αλλά χαρίζοντας στον μύθο βάθος, ρομαντισμό και πολυπλοκότητα.


Bela Lugosi on “Count Dracula”, 1931

Παρ’ όλα αυτά, ο Κόμης Δράκουλας δεν είναι ολοκληρωτικά αποκύημα της φαντασίας του συγγραφέα του, Μπράμ Στόκερ. Ο διαβολικός χαρακτήρας του βιβλίου, είναι εν μέρη βασισμένος σε πραγματικό πρόσωπο, στον Βλαντ Γ’ Τσέπες.

Ο Βλαντ ο “Παλουκωτής”, όπως του αποδόθηκε ο τίτλος λόγω των βασανιστηρίων που προκαλούσε, ήταν πρίγκιπας της Βλαχιάς (σημερινής Ρουμανίας) το έτος του 1448. Πατέρας του ήταν ο Βλαντ Ντράκουλ, εξού και το όνομα Ντράκουλας, επομένως Δράκουλας. Ο Βλαντ Γ’ ήρθε αντιμέτωπος με την Οθωμανική Αυτοκρατορία σε πολλές μάχες και περιόδους, αφήνωντας πίσω του χιλιάδες πτώματα και πράττοντας ανήκουστες σφαγές, σε σημείο που η φήμη της δολοφονικής του δίψας ταξίδεψε σε χώρες της Ευρωπαικής Ηπείρου.

Ο Βλαντ είχε την εξωφρενική “συνήθεια”, να διαπερνά τα σώματα των εχθρών του με παλούκια και να τα καρφώνει στο έδαφος, ως ένδειξη δύναμης και υπεροχής. Υπήρχε επίσης ο μύθος που ήθελε τον Βλαντ να πίνει το αίμα νεαρών γυναικών, προκειμένου να παραμείνει νέος, μια θεωρία που φυσικά δεν επιβεβαιώνεται ιστορικά.

Η σύνδεση του Βλαντ με τα βαμπίρ, δηλ. τους βρυκόλακες, έγινε μέσω του Μπραμ Στόκερ, αφότου είχε μελετήσει την Ρουμανική λαογραφία, η οποία χαρακτηρίζεται σε πολλά σημεία απο τις δεισιδαιμονικές της τάσεις απέναντι στην ύπαρξη των βαμπίρ.

Ο μύθος του αιμοδιψή βρυκόλακα, έχει αλλάξει σχεδόν ριζικά με το πέρασμα των δεκαετιών, έχοντας μετατραπεί σε θεματολογία που δεν προκαλεί τόσο τρόμο πια. Όμως, και η θεματολογία και το έργο του Στόκερ, μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο, καθώς η σαγήνη του μύθου βασίζεται σε τόσα παραπάνω εκτός του συναισθήματος του φόβου.

Vlad The Impaler