U WRITE 2: Χ. Παπαγεωργίου, Λ. Ρήγας, Χ. Μαρά, Ε. Κεμερλή, Ε.Μ. Ζιώγα, Θ. Τσιάμης, Γ. Σεβρή, Γ. Καραμπουλάτ, Γ.Ρ. Γιαννίκα, Ι. Τζιμογιάννη

Διαβάστε τα ποιήματα του Ποιητικού Διαγωνισμού U WRITE 2, στην κατηγορία “Διαγωνισμοί”.

Απροσάρμοστες ψυχές σε ασυγκίνητους κόσμους – Χριστίνα Παπαγεωργίου

Ολόκληρη η ζωή,
μια χούφτα κατεστραμμένα όνειρα,
εικόνες απροσδιόριστες,
τόσο μακρινές απ’ τις επιθυμίες.

Φρικτά ανούσιες παρέες
σε δρόμους ανιστόρητους,
αναίσθητα -απαράλλακτα- βλέμματα
ταιριαστά με τις κενές κουβέντες.

Ο άνθρωπος,
συνώνυμο της μαζικότητας,
ύπαρξη μετέωρη,
σε αναμονή στον μηδενικό χρόνο
μεταξύ γέννησης και θανάτου.

Μνήμες κοφτές,
συνήθως ελάχιστα καλές
σ’ ένα λυσσασμένο κυνήγι
με λερωμένα μηχανικά βήματα.

Οι φιλίες κι αυτές επιφανειακές,
τόσο ακούραστα υποκριτές,
έμαθαν με κίβδηλη τόλμη να μαλώνουν,
να εναντιώνονται ακατανόητα
σε ατέρμονες μάχες .

Σχέσεις γυμνές,

αταίριαστες με το κορμί,
ασύνδετες με το πνεύμα,
απόλυτα παγερές.

Αυτό είναι άραγε,
ολόκληρη η ζωή;

Πάτροκλοι – Λεωνίδας Ρήγας

Δανεική περιβολή θεού;
απ’ όλες τους η πιο δύσκολη για αρχή
θέλει κάτι τι το θεϊκό
για να παίξεις το θεό
το βάθος σου να νοιάζεται τον εχθρό
περισσότερο και πέρα
κάθε βολικού φίλου

να τρέμουν απ’ την κούραση μυς και νεύρα
όσο ανοίγεις διάπλατα τη σκιά
να ευτυχείς τελοσπάντων μέσα σου που
κι αυτό το πρωινό εσύ γνώρισες τη μάχη –

έστω και μικρή
έστω και με ξενοφορεμένα ρούχα
οι ήλιοι των μαζεμένων πρωινών
θα σ’ τα διώξουν

μα πιθανότατα και να μη προφτάσεις πάλι
την ιδιότροπη αυτή γεύση της ζωής
θα την έχεις μια φορά χτίσει
και πόσο ολόδική σου θα ‘ναι τότε –

πόσο ζηλευτή!

να πλησίασε κοντύτερα τον νεαρό Πάτροκλο

για νεκρό τον καίγαν
φίλοι συγγενείς
όσο ολοζώντανος μπροστά τους
αυτός πια φλεγόταν

Έρεβος – Ειρήνη Κεμερλή

Η νύχτα σε κατακλύζει
παντού ερημιά και πόνος
σκοτάδι πικρό.
Ξύπνησες κι ακόμη σκοτάδι
κανένα σημάδι από φως.
Ο μαύρος σκοτεινός γίγαντας σε χαιρετά.
Μα ξάφνου φωνή αντηχεί.
Γυρίζεις, κοιτάζεις
σε λούζει το φως.
Ξύπνα!

Σύγχρονη Αγάπη – Ευαγγελία Μαρία Ζιώγα

Τι είναι άραγε Αγάπη στις μέρες μας ;
Αλήθεια αναρωτιέμαι μερικές φορές
Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα γύρω από αυτή

Οι μεγάλοι έχουν ξεχάσει ,
πλέον πως να αγαπούν
Οι έφηβοι δεν αγαπούν ,χρησιμοποιούν
στοχεύοντας τους στόχους με σκοπό τη νίκη στο ‘’παιχνίδι της αγάπης’’

Και αυτοί που ξέρουν πως
Και είναι έτοιμοι να αγαπήσουν
Και να αγαπηθούν
απλώς έτσι ξαφνικά χάνονται

Κι αυτοί που ‘’αγαπούν’’
είναι έτοιμοι να καταστρέψουν
αυτούς που ‘’αγαπούν’’
Γιατί απλώς δεν ανοίγουν τα μάτια του μυαλού τους.

Άνοιξη – Θεολόγος Τσιάμης

Χαίρε άνοιξη, πανέμορφη μου νιότη,
που γεννιέσαι απ’όλες τις άλλες πρώτη.
Ω άνοιξη, απέραντη ευτυχία,
που όλος ο κόσμος χαίρεται και ξεχνά κάθε μορφής δυστυχία.
Ω άνοιξη, μικρή μου παράδεισος,
μακάρι να ‘σουνα μια λαμπερή άβυσσος.
Ω άνοιξη, γλυκιά μου ζωή,
που δίνεις σε κάθε λογής ζωντανό, πνοή.
Ω άνοιξη, εσύ που λάμπεις και φωτίζεις όλο τον κόσμο όλη την ημέρα,
μακάρι να υπήρχες και να έδινες ζωή κάθε μέρα.
Ω άνοιξη, με τις απέραντες ομορφιές της φύσης σου,
μου ραγίζεις την καρδιά, με την αρχή της δύσης σου.
Ω άνοιξη, με τα νιάτα τ’ανθισμένα,
μου δίνεις αιώνια χαρά, μου κρατάς τα λαμπάκια αναμμένα.
Αντίο, πανέμορφη μου δεσποινίς,
ίσως σε συναντήσω στον παράδεισο,
ίσως ξανά στη μικρή μου άβυσσο,
μα αυτό μόνο ο θεός το ξέρει, άλλος κανείς.

Παράπονο στον Νίκο (Καζαντζάκη) – Γιούλη Σεβρή

Για να δούμε Παράδεισο
φόρα να πάρουμε απ’ της Κόλασης τον πάτο είπες.
Να πέσουμε στα σπλάχνα της
Και να εκτοξευτούμε.
Πόσο βαθιά η κατάδυση
Όμως δεν είπες Νίκο.
Πόσες ανάσες να κρατήσουμε
Πόσο κορμί να τυλιχτεί στη φλόγα
Πόσα εγκαύματα και πόσα τραύματα
Πόσες σιωπές και θλίψεις
Δε μας μέτρησες
Κυβικά προαπαιτούμενα
Απελπισίας για Ευτυχία.
Έφυγες αποσιωπώντας.
Και μας αναζητούν ενδελεχώς στην Άβυσσο.
Στο τμήμα απολεσθέντων.

Επίκεντρο – Γεωργία Καραμπουλάτ

Μην δείς τούτο τον κόσμο με τα ενήλικα σου μάτια
Θα απογοητευτείς
Δεν θα καταλάβεις τι αποχρώσεις έχει ο ουρανός πριν βασιλέψει ο ήλιος
Το ροζ χρώμα από το λιλά, την διαφορά ανάμεσα στο πορτοκαλί με το κίτρινο
Έπειτα είναι το άλλο
Αυτό το μοβ που μπλεδίζει ανάκατα στα σύννεφα
Τα γυαλιά οράσεως, έχουν φθείρει το πράσινο των φύλλων κόντρα στο αεράκι

Έχουν κλέψει την ζωηράδα του κόκκινου χρώματος
Άσε την θολούρα να τιθασεύσει τα μερικώς τυφλά σου μάτια
Θα δείς αλλιώτικα τον κόσμο στο υπόσχομαι
Φόρεσε εκείνο το υπέροχο βλέμμα που είχες όταν ήσουν μόλις ενός έτους
Λαμπρός που ήταν τότε ο κόσμος
Γελοίος
Απλός
Ζεστός
Ένα χαζό ανέκδοτο, μία αστεία φάτσα σαν καρικατούρα για να γελάσεις
Ναι για να γελάσεις
Εσύ και μόνον εσύ
Μην δείς τούτο τον κόσμο με τα ενήλικα σου μάτια
Θα προσγειωθείς ανώμαλα
Και το τσιμέντο δεν απορροφά πλέον άλλο αίμα
Το φτύνει στην παιδική μας φάτσα
Υποσυνείδητα ίσως το έχεις σκεφτεί κι εσύ, γιατί εγώ τρομάζω σαν σκέφτομαι πως…
Έχω πάψει να ‘μαι το επίκεντρο αυτού του κόσμου
Οι αστείες γκριμάτσες μεταλλάχθηκαν σε εφιάλτες
Και τα χαζά αστεία έγιναν πραγματικότητα
Έχουμε πάψει να ‘ μαστε το επίκεντρο αυτού του κόσμου
Μην γελάς

Όσα θέλω να σου πω – Γεωργία Ραφαηλία Γιαννίκα

Απρόσμενα μπήκες στην ζωή μου,
κι όλα αλλάξανε.
Οι μέρες και οι σκέψεις μου,
γέμισαν με ‘σένα.
Δεν θέλω πλούτη, ούτε μεγαλεία.
Εσένα θέλω.
Με τα άσχημα, αλλά και τα όμορφα.
Τα δύσκολα μα και τα εύκολα.
Θέλω να ξέρω τα χούγια, τις συνήθειες.
Την μυρωδιά και το χάδι σου.
Να κοιμάμαι και να ξυπνάω πλάι σου.
Στην αγκαλιά σου.
Θέλω να βλέπω και να ακούω το γέλιο σου.
Να σε ακούω να μιλάς, να τραγουδάς.
Να ηρεμώ από την μελωδία της φωνής σου.
Να γαληνεύω στην ματιά σου.
Δεν ξέρω αν είμαι αρκετή για σένα.
Ή μάλλον, ξέρω ότι δεν είμαι.
Δεν ξέρω αν ενωθούν οι δρόμοι μας. Οι ζωές μας.
Το εύχομαι όμως.
Αυτό που θέλω,
ακόμη κι αν δεν συμβούν όλα αυτά είναι
να τρως, να γελάς
και να προσέχεις.

Ιωάννα Τζιμογιάννη

Ήσουν το καταφύγιο
Μα όταν ξεκίνησε η βροχή κατέρρευσες
Έμοιαζες κάστρο απόρθητο
Μα η τάφρος άνοιξε με την πρώτη επίθεση
των αντιπάλων
Ήσουν δειλός
Σε νόμιζα για ποτήρι γεμάτο κρασί
όμως έκανα λάθος, ήταν αίμα
Μακάρι να γνώριζα ποιο θα είναι το επόμενο θύμα σου
να το προειδοποιήσω
για τη μάχη με ένα άδειο κορμί
Με ζεστά χέρια αλλά μια παγωμένη καρδιά
μια ανύπαρκτη ψυχή
Πώς γίνεται;
Πώς γίνεται να κάνεις κάποιον να πιστεύει
πως είναι όλος σου ο κόσμος και έπειτα
να αναγκάζεται να ακούσει τον ήχο των βημάτων
της αποχώρησής σου;
Γιατί; Άραγε φοβήθηκες;
Φοβήθηκες την αγάπη μου;
Δεν την άντεξες;
Δεν πειράζει
Περπατήσαμε για λίγο ο ένας πλάι στον άλλον
Μα ξαφνικά εσύ επέλεξες άλλο δρόμο
Σκέφτηκα να σε ακολουθήσω, όμως είχες χαθεί
στην ομίχλη.
Μια επιλογή ήταν να ρισκάρω, να χαθώ μαζί σου
στη θολούρα του μυαλού μου.
Κι αν δεν σε έβρισκα ποτέ;
Δε θα σε ένοιαζε
Κοιτάζω το δικό μου δρόμο και συνεχίζω τη διαδρομή μόνη
ελπίζοντας να αγαπήσω την προσωρινή συντροφιά της μοναξιάς
μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα διασχίσει δίχως φόβο το μονοπάτι μαζί μου
Κάποιος που θα έχει τον ίδιο προορισμό.
Μέχρι να βρεθεί ένα καινούργιο σταυροδρόμι.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

–Το i Travel Poetry διοργανώνει τον τον Δεύτερο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας με αιτήσεις έως 15/6.

Βρείτε τον εδώ

-Όλοι οι συμμετέχοντες των διαγωνισμών μας επωφελούνται με έκπτωση 20% σε όλα τα υπάρχοντα, αλλά και μελλοντικά σεμινάρια της Master ART, στα οποία θα βρείτε webinars συγγραφής και όχι μόνο!
Δείτε τα σεμινάρια εδώ, εάν σας ενδιαφέρει η προσφορά επικοινωνήστε μαζί μας.