Διαβάστε τα ποιήματα του Ποιητικού Διαγωνισμού U WRITE 2, στην κατηγορία “Διαγωνισμοί”.

Βασιλική Νικολέτα Ανδρουλάκη- Απόγνωση

Αναζήτηση για ανθρώπους

για συναισθήματα

για πληγές.

θέλουμε να σπάσουμε

έχουμε σπάσει άλλωστε τόσες φορές

δεν μας φαίνεται πλέον πολύπλοκη η διαδικασία

να μαζέψουμε τα κομμάτια.

Αναζήτηση για τροφή

μέσα από το αίμα τρέφεται το χαρτί

μέσα από το αίμα βρίσκουμε έμπνευση

Οι άνθρωποι μετριούνται σε ποιήματα.

∆ημιουργούμε και ζούμε

πονάμε και δημιουργούμε

άρα ζούμε και πονάμε

Είμαστε μία κατεστραμμένη γενιά,

μία δυστυχισμένη γενιά

νέοι, όμορφοι, θλιμμένοι.

Τα έχουμε όλα μα πάντα κάτι λείπει .

κενοί, μπερδεμένοι και πληγωμένοι

αυτοκτονικές τάσεις, αυτοκαταστροφικές μοναξιές,

μισάνοιχτα μάτια, χείλη και πόδια

Σερνόμαστε από παρέα σε παρέα,

από πάρτι σε πάρτι

χωνόμαστε από αγκαλιά σε αγκαλιά

πάντα το ίδιο

παθιασμένα γραπωνόμαστε από τους άλλους

απελπισμένα

ξύνουμε σιγά σιγά ο ένας το δέρμα του άλλου

για να φτάσουμε μέσα,

βαθιά όσο πιο βαθιά μπορούμε.

Κυνηγάμε να αντικρίσουμε την άβυσσο των άλλων ,

να γιατρέψουμε τις πληγές τους,

να καλύψουμε τα κενά τους,

μπας και ξεχαστούμε για λίγο.

Κυλάνε οι μέρες, οι εβδομάδες ,τα χρόνια,

κυλάει η ζωή και ξεχνάμε ,

μα δεν γιατρευόμαστε ποτέ.

Δάφνη Ντάρλα- Αποτύχαμε

Γλιστρώ κι εγώ στην κακοτράχηλη χρονιά μας…
Kραυγή απελπισίας ομοηχεί η πλάση…
Κι αν είσαι απ’ αυτούς που δε φοβούνται,
Κι αν είσαι τολμηρός, κι ανόητος μαζί,
δείξε τον τρόπο στους τρωτούς να ελπίζουν,
δείξε τον τρόπο σε αυτούς να προσπαθούν!
Άραγε όταν νεκρώσουν όλα, η ποίηση θα ζει μέσα στις στάχτες;
Για σαν χαθεί η ζωή , πού θα φωλιάσει η τέχνη;
Αποτύχαμε.
Αποτύχαμε σαν όντα!
Διαλύσαμε το σπίτι μας,
σκοτώνουμε τα αδέρφια μας…
Πιο φτωχοί από ποτέ από συναίσθημα, ξυπόλητοι, προσηλωμένοι, προσκυνάμε
στο βωμό της απληστίας
Βρωμίσαμε τα χέρια μας.
Βρωμίσαμε την ψυχή μας.
Άραγε τι θα απομείνει;
Φοβήθηκες ποτέ;
Αγάπησες ποτέ;
Ερήμωσε ο τόπος μας…
Μείναμε μόνοι σε καμένο έδαφος.
Πνιγόμαστε από τα λάθη μας.
Χανόμαστε από λoιμό.
Είμαστε πτώματα δίπλα στους πρόσφυγες που σκοτώσαμε!
Αποτύχαμε!
Αποτύχαμε σαν ύπαρξη!
Άδεια, άπληστα κουφάρια με μεταξωτά φουλάρια και σατέν κορδέλες!
Αποτύχαμε!!

Ιωάννα Χριστοφόρου Θεοχάρη- En passant

Υποταγμένος στον χρόνο

ο Μαύρος σου εαυτός

σχεδιάζει τις παραλλαγές

στα υποθετικά παιχνίδια του Λευκού.

Σαν πιόνι στην αρχή

μικρές κάνεις κινήσεις,

ανάξιες λόγου φαντάζουν οι θυσίες

για ένα στρατηγικό πλεονέκτημα.

Κι όσο ανοίγονται δρόμοι στη ζωή

ατρόμητα αλωνίζεις την σκακιέρα,

παντοδυναμία την ψυχή σου τέρπει

ενώ η οπισθοφυλακή καμαρώνει.

Πύργο λευκό φόρεσε ο ανδρισμός σου

και Μαύρο οι σκοτεινές ορμές σου,

σε κάστρα ψηλά οχυρώθηκε η αξιοπρέπεια

απρόσβλητος να μένει ο ενθουσιασμός.

Ίππους ασπρόμαυρους φόρεσε η διαίσθηση,

καλπάζοντας τα δήθεν εμπόδια προσπερνά

ενώ αντιλαμβάνεσαι πως άλογες κινήσεις

πιότερα στην έκβαση σε δεσμεύουν.

Ώσπου έφτασε το πλήρωμα του χρόνου

να καθρεφτίσεις την Βασίλισσα.

Να την απειλήσεις τόσο ανώφελο

αφού μέσα της κι εσύ θα εξελιχθείς.

Υποκλίνεσαι στο μεγαλείο σου,

την υψηλή τιμή σου προσκυνάς.

Moιάζεις υποταγμένη και πιστή,

μα πιο δυνατή από τον Βασιλιά σου είσαι.

Κι αν το Βασίλειο τέθηκε σε κίνδυνο

και στη ζωή υποφέρεις

είναι που δεν συνέλαβες

της μονομαχίας την έννοια.

Πως Βασιλιάς ήσουν εξ αρχής και πάντα,

Λευκός και Μαύρος, Βασίλισσα και πιόνι .

Για το Βασίλειο σου πολεμάς

και στο μυαλό σου παίζεις.

Μαρία Λαγουδάκη- Ο φράχτης

Ιδέα από δηλητήριο…
Βιασμένη γυναίκα που τρέχει.
Το κορίτσι στη θάλασσα,
μικρό μωρό στην άβυσσο.
Και αυτός με τα μαύρα να μην σταματά.
Να σκοτώνει τα όνειρα, να σκοτώνει τα σώματα…
Ύστερα να νιώθει πιο σπουδαίος!
Ματαιόδοξη κόλαση…


Στην ατέλειωτη θλίψη τους,
να πηδάνε στη θάλασσα.
Ένας φράχτης ελπίδα.
Στα παράθυρα πρόσωπα,
κρεμασμένα στο τζαμί.
Παγωμένα τα χνώτα τους
να φωνάζουνε ΄΄Πείνα΄΄!


Ματωμένος ο πόλεμος.
Πολιτεία σαν φάντασμα.
Τ’ αγγελούδια μου κλαίω…
Και αυτός με τη μάσκα να επιμένει με απάθεια.
Να σκοτώσει τον ήλιο, να σκοτώσει το μέλλον,
για να γίνει ένα ‘κάτι’ στης καρδιάς του την πίσσα.


Το νερό έγινε τάφος και το κλάμα ησύχασε…
Σ’ άλλο ένα ναυάγιο, η πιπίλα πιο δίπλα θα επιπλέει αιώνια.
Πεταλούδα στα κύματα ν’ αποδράσει πασχίζει,
του Θεού η σοφία μία συγνώμη ελπίζει…

Θεολογία Φέγγαρου

Εύθραυστο γυαλί η παρουσία σου ακριβέ μου
Είναι επικίνδυνο να την αγγίξω μη και τη σπάσω
Κι αν σπάσει, βλέπεις, το γυαλί της θα μας κόψει…
Σε μια κούτα θα τη κρύψω λοιπόν στο υπόγειο και πάνω θα γράψω

ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ

Κι ας μείνω με την απουσία και τη θύμηση σου άθραυστη
Ας μείνω με αυτό που δεν δύναμαι να χα-λά-σω…

Έλενα Ηλιού- Ακροβάτης

Ο αγώνας της καρδιάς και της λογικής.
Ανάμεσα σε αυτά που από ένστικτο αλάθητο ήξερες αλλά αρνήθηκες να παραδεχθείς και
κατάματα να δεις.
Ανάμεσα σε αυτό που πραγματικά είσαι αλλά δεν τόλμησες ποτέ μα ούτε ξένες ,αλλότριες
φωνές ,καχύποπτα και τρομαγμένα βλέμματα δεν σ άφησαν να φανερώσεις.
Ανάμεσα και βαθιά βουτηγμένος στα δυνατά και ατσαλένια θέλω σου και του κόσμου τα
ανούσια και δήθεν για το καλό σου σαν δεσμώτης πρέπει.
Ανάμεσα σε φίλους καλούς και κρυμμένους καλά εχθρούς.
Ανάμεσα στην ελευθερία του Θεού και τα δεσμά του ηθικισμού.
Ανάμεσα στην Αλήθεια που πονά και το ψέμα που σαν λάγνα ηδονή πίσω σε κρατά.
Ανάμεσα σε ανθρώπους φωτεινούς σαν φάρους στους ωκεανούς και ανθρώπους
χαμογελαστούς γεμάτους ζήλεια σκοτεινούς.
Ανάμεσα στην γη που περπατάς και στον ουρανό που αναζητάς.
Ανάμεσα σε παρουσίας γαλήνια βαθιά σιωπή και απουσίας εκκωφαντική πνιγμένη σε
λυγμούς κραυγή.
Ανάμεσα σε έρωτα πρωτόγνωρο μα τόσο οικείο και γνώριμο που την ψυχή σου ακουμπάς
και το κορμί σου που άδικα και λαθραία ,βράδια αξημέρωτα σκορπάς.
Ανάμεσα στης μήτρας της καρδιάς σου τις ιερές επιθυμίες και ανάμεσα σε ένοχες κι
αμαρτωλές φαντασίες.
Ανάμεσα σε ματωμένα από αγάπη στήθια και μεταξύ τρεμάμενος σε παγωμένες κι
ατσαλάκωτες αγκαλιές ξενύχτια.
Ανάμεσα στην αθωότητα του ανέμελου παιδιού που πέταξες σαν παλιόρουχο και την
σκληρότητα που βάφτισες ωριμότητα, εκεί στα δεκαοκτώ σου κάπου γύρω.
Ανάμεσα σε αλητείες και “καθωσπρεπισμούς”.
Ανάμεσα σε ζωής αποφάσεις και διλήμματα ψυχής μεγάλα.
Κάπου εκεί ανάμεσα στα κομμάτια του ραγισμένου σου και σε χίλια κομμάτια σπασμένου
σου εαυτού, ψάξε να σε βρεις
Εκεί θα βρεις κι εμένα κι όσα όλη την ζωή σου αναζητάς.

Κατερίνα Ράπτη Μπάλα- Αποχωρισμός

Άνοιξε τα φτερά σου.
Τι περίεργο,
στενοχωριέμαι που σε διώχνω.


Η ελευθερία σου,
το πρώτο το ταξίδι σου,
ένα κενό στα στήθη μου αφήνουν.


Μην κοιτάς πίσω.
Δεν έχω πλέον τίποτα
να δώσω, να διδάξω.


Ζηλεύω το άγνωστο
που πόθησες ν’αγγίξεις.
Την ομορφιά του κόσμου σου
που εμπρός σου ανασαλεύει.


Πήγαινε τώρα.


Πρέπει να μάθω πια κι εγώ
την έλλειψή σου να αντέχω.


Ίσως και να’ναι πια καιρός
τα σκουριασμένα μου φτερά
να δοκιμάσω.

Ευλαμπία Τανούδη- Ζω μοιραία

Ζω μοιραία τη Ζωή.
Μόνο έτσι ξεγελώ την πλήξη για λίγο.
Σε κάθε βήμα μου ένα τοτέμ
να προπορεύεται και απολαμβάνω
το κόκκινο κραγιόν μου.
Ζω μοιραία την ενήλικη ζωή μου
όπως κάποτε την ήσυχη εφηβεία μου.
Πάνω από φιόγκους και κορδέλες
γράφω βαρυσήμαντα ερωτικά στιχάκια.
Πείθω έπειτα τον εαυτό μου
πως ανήκω στον κόσμο όλο
σε ένα φανταστικό κοινό που με χειροκροτεί
αναμένει με αγωνία το επόμενο επεισόδιο
της πολυτάραχης φανταστικής ζωής μου.
Πείθω ακόμα και τον ήλιο πως για μένα
μόνο ανατέλλει και θρέφω τον εγωισμό μου
Όπλο στη μοναξιά.
Με εφήμερη σύμμαχο την Ομορφιά
ζω μοιραία τη Ζωή.
Με στυλ βαδίζω με στυλ τραγικό
ακόμα κλαίω
με παλαμάκια ηχηρά εκβιάζω να με κοιτάξει
η Μοίρα.

Βασιλική Αναστασοπούλου- Η αγκαλιά

Κάποιος πρέπει να τους πει να αφήσουν επιτέλους ήσυχη … την αγκαλιά.
Την αγκαλιά να την αφήσουν κάτω, εν ανάγκη να την πετάξουν.
Να αφήσουνε το νοιάξιμο μες στην καρδιά του ανθρώπου,
την έγνοια, την συναίσθηση!
«Την αγκαλιά … αφήστε την! Αφήστε την ήσυχη! Μην την αγγίζετε την αγκαλιά»
Γιατί η αγκαλιά μόνον αγγίζει. Δεν αγγίζεται.


ΠΡΟΣΟΧΗ – ΕΥΘΡΑΥΣΤΟΝ – ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ !


Κάποιος πρέπει να τους πει να μην πειράζουνε την αγκαλιά, να μην την βάζουνε σε
στεγανά
– δεν χωράει- να μην την μετράνε,
να μην την κάνουνε εικόνα – πνίγεται- γιατί η αγκαλιά …
Η αγκαλιά δεν μετριέται, δεν απεικονίζεται. Η αγκαλιά έχει να κάνει με δύο, με τρεις,
με τέσσερις, με πέντε. Έχει να κάνει με αυτό που μέσα μας σπάει, και εκείνη
ξαναβρίσκει
θέση για το κάθε τι. Η αγκαλιά μας συναρμολογεί. Την αγκαλιά αφήστε την, φιλήστε
την,
την αγκαλιά προσέχετέ την – ως κόρην οφθαλμού-
μα μην τη βάζετε σε γυάλα,
μην την στριμώχνετε σε μια οθόνη, την αγκαλιά κερδίστε την πίσω.
Την αγκαλιά την χάνουμε σιγά σιγά, για να κερδίσουμε πίσω την ζωή.
Μέσα σε δύο μήνες η αγκαλιά πέταξε μέσα απ’ τα χέρια μας, κι έγινε emoji .
Την χάσαμε την αγκαλιά!
Την αγκαλιά κερδίστε πίσω γρήγορα ή και σιγά σιγά ή αμέσως … όπως αμέσως μας
την
πήρανε, για να σώσουμε την ζωή. Μα η αγκαλιά είναι η ζωή.
Κι είναι τόσο εύθραυστες, το ίδιο πολύτιμες και λεπτεπίλεπτες η αγκαλιά και η ζωή.
Η ζωή που μας την παίρνουν κάθε μέρα, μας την ρουφάνε λίγο λίγο με το καλαμάκι,
μας τηνε βγάζουνε μέσα απ’ τα σπλάχνα με τα χέρια, και ‘μείς δαγκώνουμε τα χείλη,
ώσπου να ματώσουν ή και φωνάζουμε, ουρλιάζουμε από πόνο -μέσα απ’ το σπίτι
του ο
καθένας ή απ’ τον δρόμο που έχει βγει να περπατήσει.
Την αγκαλιά αφήστε την σε μια γωνιά να μας κοιτάζει …
Να την χαλάτε την αγκαλιά,
να την σπαταλάτε.
Χαραμίστε την.
Δεν είναι είδος πολυτελείας, δεν είναι κρίμα να την σκορπάς εδώ κι εκεί
κι ούτε πειράζει εάν εσύ έδωσες λίγη παραπάνω και δεν την πήρες πίσω.
Δεν χάθηκε ο κόσμος,
γιατί η αγκαλιά είναι ο κόσμος,
η αγκαλιά είναι τα δυο σου χέρια,
η αγκαλιά είσαι εσύ!

Βασίλειος Παυλίδης- Ζήτησα χάρη

Της ίδιας μου ψυχής ζήτησα χάρη
της έδωσα λόγο βαρύ δεν θέλω άλλη.
Όταν θα ‘ρθει η στερνή στιγμή κόσμο ν’ αφήσω
να μη μου φύγει βιαστικά μάτια σαν κλείσω.


Στο στήθος μου επάνω ας καθίσει
κι αν είναι σούρουπο αν θέλει ας ξενυχτήσει
κι αν τραγουδάκια θυμηθεί που ‘κανα κέφι
ας μουρμουρίσει κανά δυο σ’ αργό ρυθμό.


Κι όταν το χάραμα θα φέξει ας μη ξεχάσει
της θάλασσας το κύμα να κάμει ν’ ακουστεί
κι αν χίλιοι γλάροι εμφανιστούνε στη στιγμή
να απαιτήσει μην πετούν γύρω θλιμμένοι.


Κι αν τύχει κάποιος και ζυγώσει να ρωτήσει
να πει πως έζησα διπλά αυτή τη ζωή
χίλιες αγάπησα για είχα ερωτευτεί
το γέλιο χόρτασα πολύ, το ίδιο και δάκρυ.


Ενθάδε κείται ένας τρελλός να διαλαλήσει
που έζησε διπλά ετούτη τη ζωή
κλάμα πολύ, γέλιο πολύ, πίκρα πολύ, χαρά πολύ
διπλά έχει ζήσει τη ζωή κι ακόμη πάνω.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

–Το i Travel Poetry διοργανώνει τον τον Δεύτερο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας με αιτήσεις έως 15/6.

Βρείτε τον εδώ

-Όλοι οι συμμετέχοντες των διαγωνισμών μας επωφελούνται με έκπτωση 20% σε όλα τα υπάρχοντα, αλλά και μελλοντικά σεμινάρια της Master ART, στα οποία θα βρείτε webinars συγγραφής και όχι μόνο!
Δείτε τα σεμινάρια εδώ, εάν σας ενδιαφέρει η προσφορά επικοινωνήστε μαζί μας.