Όταν ο Quentin Tarantino εμφανίστηκε με τη ταινία ‘Pulp Fiction’ στο Φεστιβάλ Καννών 27 χρόνια πριν, πιθανότατα δεν περίμενε αυτό που ακολούθησε. Η βράβευση της ταινίας με τον Χρυσό Φοίνικα, όσο γόητρο κι αν προσέδωσε, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που την καθιέρωσε ως το masterpiece του δημιουργού της. Κι αυτό, διότι ο Ταραντίνο έχει δημιουργήσει μία ταινία συναρπαστική από κάθε άποψη, μία ταινία η οποία αρνείται τους κανόνες. Δεν υπάρχει κάτι το οποίο να δείχνει ότι αφέθηκε στη τύχη. Σκηνοθεσία, σκηνογραφία, μουσική επένδυση, ερμηνείες είναι όλα όσα την καθιστούν άψογη εφόσον αν, έστω και λίγο, κάτι άλλαζε τότε το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο. Η παραγωγή της ταινίας, η οποία ανήκει στο ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά, κόστισε 8.000.000$ και ξεπέρασε κάθε προσδοκία αφού τα κέρδη της ανήλθαν στα 212.000.000$.

Το σενάριο γράφτηκε από τους Roger Avary και Quentin Tarantino και σκηνοθετήθηκε από τον Quentin Tarantino. Πρωταγωνιστούν οι John Travolta, Samuel L. Jackson, Uma Therman και Bruce Willis. Η υπόθεση της ταινίας αφορά στις φαινομενικά ασύνδετες ιστορίες δύο πληρωμένων δολοφόνων, της εθισμένης στα ναρκωτικά συζύγου του αφεντικού τους, ενός μποξέρ, ο οποίος πρέπει να αποφασίσει ανάμεσα στη φήμη και το χρήμα και ενός ζευγαριού που χόμπι του είναι οι ληστείες. Αρχικά, οι χαρακτήρες μοιάζουν συνηθισμένοι, από αυτούς που θα περίμενε κάποιος να αντικρίσει σε μία ταινία του είδους της. Από τη στιγμή, όμως, που θα πατήσει το play συνειδητοποιεί ότι η ταινία δεν μοιάζει σε τίποτα με όλες όσες έχει δει προηγουμένως. Το ‘Pulp Fiction’ είναι ιστορίες ανθρώπων, οι οποίες συνδέονται μεταξύ τους μέσω εγκλημάτων, βίας και φόνων.

Βασικό χαρακτηριστικό της ταινίας θεωρείται η μη-γραμμική αφηγηματική δομή της. Ωστόσο, ο Ταραντίνο δεν δημιουργεί μία ιστορία δίχως αρχή, μέση και τέλος. Δημιουργεί μία ιστορία στην οποία ο πρόλογος είναι μία σκηνή, την οποία θα δούμε ξανά προς το τέλος της ταινίας, έπειτα, αφότου μας παρουσιάσει κάποια γεγονότα από την γεμάτη με εκπλήξεις ημέρα του Τζουλς και του Βίνσεντ, μας μεταφέρει στα τελικά γεγονότα, όπου ένας εκ των πρωταγωνιστών πεθαίνει και ξαφνικά μας μεταφέρει ξανά εκεί από όπου ξεκινήσαμε αντιστρέφοντας αυτή τη φορά αποσπάσματα τα οποία έχουμε προηγουμένως παρακολουθήσει προκειμένου να κατανοήσουμε τι συνέβη.

Η επιλογή αυτή, εκτός του ότι καθιστά την ταινία πρωτότυπη και εφευρετική χαρίζοντας της υψηλή αισθητική και ποιότητα, συμβάλει και στη μέγιστη συναισθηματική φόρτιση του θεατή, δημιουργώντας σασπένς με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί. Μοιάζει σαν μέσω της αφήγησης, ο Ταραντίνο να δημιουργεί ένα είδους παιχνιδιού με το κοινό.

Πέραν της αφήγησης, η ταινία διαθέτει κάποια ιδιαίτερα καλλιτεχνικά γνωρίσματα ακόμη. Αρχικά, δεν υπάρχει σκηνή, καθ’ όλη τη διάρκεια της, όπου ο θεατής θα νιώσει ότι πλήττει ή ότι ο σκηνοθέτης πιθανότατα αμέλησε. Δεν υπάρχουν λάθη, παραλείψεις ή επαναλήψεις, οι οποίες συνήθως κουράζουν το κοινό. Κάθε σκηνή ή σεκάνς θα μπορούσε άνετα να σταθεί μόνη της, δημιουργώντας πολλές διαφορετικές ταινίες μικρού μήκους. Το εκπληκτικό είναι ότι παρόλο που οι σεκάνς μοιάζουν αυτοτελείς, ο Ταραντίνο δημιουργεί ανεπαίσθητους συνδέσμους ανάμεσα τους, οι οποίοι λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος για τις ιστορίες.

Αξίζει, ακόμη, να αναφερθεί ότι η ταινία συνδυάζει αριστοτεχνικά το χιούμορ και την ειρωνεία με την ωμή βία. Ακόμη και στις σκηνές όπου οι χαρακτήρες παρουσιάζονται πνιγμένοι στο αίμα και κομμάτια εγκεφάλου διακοσμούν το εσωτερικό του αυτοκινήτου, ο θεατής δεν νιώθει φρίκη. Αντιθέτως, εξακολουθεί να παρακολουθεί τη ταινία δίχως μορφασμούς, σαν το αίμα να μην υπάρχει καν. Ίσως να φταίει που έρχεται να δέσει άψογα με τις χρωματικές παλέτες που χρησιμοποιούνται αφού το χρώμα αφήνει το δικό του ψυχολογικό αποτύπωμα στον θεατή, ίσως πάλι αιτία να είναι ο κωμικός τρόπος με τον οποίο οι χαρακτήρες αντιμετωπίζουν την παρουσία του.

Τέλος, η ταινία διακρίνεται για τους έντονους διαλόγους μεταξύ των χαρακτήρων, μέσω των οποίων μας αποκαλύπτεται η ψυχοσύνθεση τους. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τη βίβλο που χρησιμοποιεί ο Τζούλς δύο φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας σύμφωνα με το οποίο: ‘‘Ezekiel 25:17. The path of the righteous man is beset on all sides by the inequities of the selfish and the tyranny of evil men. Blessed is he who, in the name of charity and good will, shepherds the weak through the valley of the darkness, for he is truly his brother’s keeper and the finder of lost children. And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who attempt to poison and destroy My brothers. And you will know I am the Lord when I lay My vengeance upon you.’’

Όπως αργότερα γράφτηκε πράγματι υπάρχει στο Κεφάλαιον ΚΕ’ του Βιβλίου Ιεζεκιήλ της Αγίας Γραφής το εδάφιο 17, το κείμενο του οποίου όμως είναι το εξής: «καὶ ποιήσω ἐν αὐτοῖς ἐκδικήσεις μεγάλας, καὶ ἐπιγνώσονται διότι ἐγὼ Κύριος ἐν τῷ δοῦναι τὴν ἐκδίκησίν μου ἐπ’ αὐτούς.». Το κείμενο του Pulp Fiction αποτελεί σύνθεση διάφορων φράσεων από διαφορετικά σημεία της Αγίας Γραφής.

Τα quotes που θα βρείτε παρακάτω θα σας χαρίσουν μία αμυδρή αίσθηση του πόσο καλογραμμένοι είναι οι διάλογοι της ταινίας.

Mia Wallace: Why do we feel it’s necessary to yak about bullshit in order to be comfortable?

Mia Wallace: That’s when you know you’ve found somebody special. When you can just shut the fuck up for a minute and comfortably enjoy the silence.

Marsellus Wallace: “Fuck pride. Pride only hurts, it never helps.”

The Wolf: “Just because you are a character doesn’t mean that you have character.”

Jules Winnfield: “If my answers frighten you then you should cease asking scary questions.”

Vincent Vega: “Did you ever hear the philosophy that once a man admits that he’s wrong, he is immediately forgiven for all wrongdoings?”

Jules Winnfield: “Hamburgers: the cornerstone of any nutritious breakfast.”

SEQUENCES

Πρόλογος: Πάμπκιν και Χάνι Μπάνι: Η ληστεία ξεκινάει.

Sequence 1: «Βίνσεντ και Τζουλς»

Προαναγγελία της συνάντησης του Βίνσεντ με την γυναίκα του Μαρσέλλους, Μία Γουάλας.

− Διαφωνία Βίνσεντ – Τζουλς για το μύθο γύρω από το πρόσωπο της Μία.

− Ο μυστηριώδης χαρτοφύλακας.

Ο χρόνος κυλάει προς τα εμπρός.

Sequence 2: «Milkshake 5 δολαρίων»

− Συμφωνία Μπουτς – Μαρσέλλους να ηττηθεί στον επικείμενο αγώνα.

− Ο χαρτοφύλακας παραδίδεται.

− Το «Ραντεβού» Βίνσεντ – Μίας.

− Η εσωτερική πάλη του Βίνσεντ να αντισταθεί στον πειρασμό.

− Η Μία παίρνει υπερβολική δόση. / Στο σπίτι του εμπόρου ναρκωτικών.

− Ανησυχίες για τα επακόλουθα και το ανέκδοτο της Μία.

Sequence 3: «Το χρυσό ρολόι»

− Flashback – Ο εναρκτήριος μονόλογος.

− Ο Μπούτς το σκάει από την αρένα νικητής.

− Η οδηγός του ταξί – Εσμεράλντα – τον ενημερώνει ότι ο αντίπαλος είναι νεκρός.

− Στο ξενοδοχείο με τη Φαμπιέν – το σχέδιο εξόδου από την πόλη.

Sequence 4: «Επιστρέφοντας πίσω για το ρολόι»

− Ο Μπουτς σκοτώνει τον Βίνσεντ.

− Μπουτς εναντίο Μαρσέλλους.

− Ο βιασμός του Μαρσέλλους / Συμφωνία Μπουτς – Μαρσέλλους.

− Η τσόπερ. (χρονολογικό τέλος)

Ταξιδεύοντας προς τα πίσω στον χρόνο.

Sequence 5: «Η περίπτωση της Μπόνι. »

«Το θαύμα», ο Βίνσεντ και ο Τζούλς τη βγάζουν καθαρή έπειτα από

πυροβολισμούς.

− Επιστροφή στην υπόθεση «χαρτοφύλακας». / Η σφαίρα στο κεφάλι του

Μάρβιν.

− Ο Λύκος.

Sequence 6: «Η μεταστροφή του Τζουλς. »

− Πάμπκιν και Χάνι Μπάνι: συζητώντας περί ληστείας.

− Παράλληλα, ο Βίνσεντ και ο Τζούλς συζητούν περί του προηγούμενου

θαύματος και της ξαφνικής απόφασης του Τζούλς να πάρει άλλη στροφή.

− Η ληστεία αρχίζει.

− Συζήτηση Τζουλς – Πάμπκιν. / Ο Τζουλς χαρίζει τη ζωή στους Πάμπκιν και Χάνι Μπάνι και τους αφήνει να φύγουν μαζί με τα κλεμμένα πορτοφόλια.

Συντάκτρια: Κωνσταντίνα Χνάρη