Διαβάστε τα ποιήματα του Ποιητικού Διαγωνισμού U WRITE 2, στην κατηγορία “Διαγωνισμοί”

Κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο – Ελένη Δημητρίου


Κάπου λίγο πιο μακριά από το σκοτάδι
Κάπου λίγο πιο πέρα από τον εφιάλτη
Λίγο ακόμα πιο πέρα από την πίκρα
Βρίσκεται μια αχτίδα φωτός
Μια όαση
Μια ελπίδα
Να φτάσω εκεί θέλει κόπο
Θέλει θυσία και όνειδος
Αλλά σαν κλείνω τα μάτια
Αφήνομαι
Και μπαίνω στη βάρκα που με λικνίζει απαλά στα κύματα
Γύρω από το όνειρο
Γύρω από τις αναμνήσεις
Και με πάει
Κάπου πέρα από το ουράνιο τόξο
Ήχοι χρώμα μουσικές
Φωνές χαρούμενες
Σου θυμίζουν πως υπάρχουν
Και καλύτερες μέρες
Πιο φωτεινές
Λιγότερο φορτωμένες
Λιγότερο θαμπές
Ένα ελαφρύ αεράκι

Μια ανάσα γιασεμί
Μια αγκαλιά τριαντάφυλλο

Ανοίγω τα μάτια
Γύρω γκρι και άσπρο
Κι όμως η ελπίδα
Σου αφήνει υπόσχεση
Για ένα ταξίδι
Πέρα από το ουράνιο τόξο

Φωνές Σιωπής – Ζωή Γεωργίου

Όταν το δικό σου τραγούδι σταματήσει,
Πως θα ντυθούν οι νότες μου;
Γυμνές και σκόρπιες θα μένουν,
Δίχως φωνή και ήχο
Σαν φαντάσματα θα τριγυρίζουν
Στα μονοπάτια της μνήμης
Αναζητώντας τον χαμένο ερμηνευτή.
Χωρίς ψυχή,
Δίχως έκφραση
Αταίριαστες θα ψάχνουν
Αυτή τη μοναδική
Τη τέλεια ένωση της δημιουργίας!

Κλασικό (με την κακή την έννοια) – Χριστίνα Παλάντζα

Οι λέξεις γλίστρησαν κάτω από το γυαλί
με τους ανθρωπους που φοβόμουν μη με καταλάβουν.
Φύγαν γρήγορα και αποφασιστικά με το μετρό χωρίς ενοχές
όταν εγώ ξανακέρωσα μετά το λιώσιμο σε τραγούδια της μεταβατικής περιόδου.

Και ποια περίοδος δεν είναι μεταβατική;
Όλες σ’ αυτή τη δικαιολογία καταφεύγουν.

Μα δεν έχουν κι άδικο…

Μετά οι λέξεις προσποιήθηκαν ότι γύριζαν.
Μέσα από την ενωτική κουβέρτα σε ώρες κουραστικής σιωπής.
Τα νίκησαν τα ποντίκια, κι αυτά τα κανάλια που μόνο ψέματα λένε.

Πνίγομαι σε μια αλήθεια που αμφισβητεί διαρκώς την ύπαρξή της.
Γιατί τι άλλο μπορεί να κάνει;
Αφήστε την ήσυχη.

Έχει ένα μεγάλο και πολύ κοινό πρόβλημα, σαν το κοινό κρυολόγημα,
σαν αυτά που μπορείς να τα γιατρέψεις με ένα απλό app,
αυτό που θα ‘πρεπε να το μετράνε όλοι
για να μπορούμε μετά να συνεννοηθούμε.

Όταν αρχίζεις και ανακαλύπτεις ότι η ζωή σου αρχίζει και εξηγείται με βάση
κλασικές ψυχαναλυτικές αρχές,
είναι ένας σεβαστός λόγος ανησυχίας.
Η κανονικότητα παραμονεύει κι ας μην έχει πού να σταθεί.

Οι σκιές των λιμανιών – Λεωνίδας Μπόνης

Αλησμόνητες οι βάρκες αγναντεύουν
τον απέραντο γαλάζιο ουρανό
κύμα κύμα προσμένουν καρτερικά
στο μουράγιο να ‘ρθει πάλι κάποιος ναύτης.

Ασάλευτος ο χρόνος στο σκαρί επάνω γράφει
μια ιστορία από άνεμο και αλάτι
σαν γεράσουν τα βαπόρια σκουριασμένα
τριγυρνάνε στις σκιές των λιμανιών.

Στάσου για ν’ αφουγκραστείς μονάχα
παφλασμούς που έχουν ζήσει κι αγωνίες
στης χαμένης ευτυχίας τη βουβή γερμένη πλάτη
για το αύριο γυρεύουν την ελπίδα τους να βρουν.

Ένα ποίημα Ακίνδυνο – Όλγα Κοκολάκη

Πριν πέντε χρόνια,
μαχαίρωσαν έναν άνθρωπο.
Τραγουδούσε με θράσος.
Κρίθηκε επικίνδυνος.
Πριν τέσσερα χρόνια,
δολοφόνησαν έναν άνθρωπο.
Έδινε λάθος πρότυπα στα παιδιά μας.
Κρίθηκε επικίνδυνος.
Πριν τρία χρόνια,
πυροβόλησαν ένα παιδί.
Ήταν αντιδραστικό,
είχε μια παράξενη λάμψη στα μάτια.
Κρίθηκε επικίνδυνο.
Πριν δύο χρόνια,
σκότωσαν έναν άνδρα.
Δεν ήταν αρκετά άνδρας.
Κρίθηκε επικίνδυνος.
Πριν ένα χρόνο,
Βίασαν και έπνιξαν μια γυναίκα.
Ήταν προκλητική, προσπάθησε να αντισταθεί.
Κρίθηκε επικίνδυνη.
Πριν μερικούς μήνες,
Έδειραν μέχρι θανάτου,
μια παρέα ανθρώπων.
Ήταν λαθραίοι, δε ανήκαν εδώ.
Κρίθηκαν επικίνδυνοι.
Επικίνδυνοι είναι,

όσοι φοβούνται, τρέμουν,
τους πολύχρωμους.
τους αγκαλιασμένους,
τους αλληλέγγυους.
Εσύ;
Σε ποια πλευρά επικίνδυνων ανήκεις;

Ο χρόνος – Μαριλίτσα Κωνσταντοπούλου

Χρόνος.

Έννοια πολυσύνθετη, ζωτική,
συνήθως φορτισμένη,
με πρόσημο πότε θετικό και πότε αρνητικό.
Προσδιορισμοί αμέτρητοι όση η απεραντοσύνη του κόσμου.
Χρόνος εχθρός, παντοδύναμος, ανίκητος.
Χρόνος σύμμαχος, γιατρός, δημιουργός.
Χρόνος πλανευτής, ταξιδευτής, ειλικρινής.

Έννοια μαθηματική που απαντάται στη Φυσική.
Πυξίδα που δείχνει προς μια μόνο κατεύθυνση,
δίνει πνοή στην αέναη περιφορά των σωμάτων.
Συνώνυμο της ύπαρξης, έκφραση της κίνησής της.
Κι έπειτα εμείς, δεσμώτες του ίδιου πάντοτε ρυθμού.

Έννοια φιλοσοφική, θρέφει τον αχόρταγο νου που γυρεύει απαντήσεις στα αιώνια
ερωτήματα,
αναζητώντας το νόημα της ζωής στον παραλογισμό του θανάτου.
Αλήθεια που μας καταδιώκει και πάντα μας προφταίνει.
Όχημα που ξέρει μονάχα από ευθεία,
τα παρασέρνει όλα στην ίδια άγνωστη άβυσσο.
Απάτες και ψευδαισθήσεις συγχρωτίζονται,
μπλέκονται στα παράδοξα της μνήμης.
Ακαθόριστος χορός οι εμπειρίες

Έννοια δυναμική που εσωκλείει την ύπαρξή μας
Ταξίδι απέραντο δίχως σταματημό.
Ενδιάμεσες στάσεις οι στιγμές μας,
καταφύγιο οι αναμνήσεις

με εμάς μέσα σ’ αυτές.

Αναμνήσεις

Κεφάλαια που έπαψαν αθόρυβα πριν να ηχήσουνε για πάντα.
Σκηνές που εναλλάσσονται σε μια αιώνια παράσταση που παίζουμε αδιάκοπα,
χωρίς να πέσει η αυλαία.

Όλα απομακρύνονται.
Χαθήκαμε στο χρόνο.
Κερδίσαμε τη θέση μας σε μια συνέχεια δίχως τέλος.

Ο φόβος του έρωτα – Ευφροσύνη Μπαμπλέκου
Ένας ακόμα θάνατος
παραμονεύει
στο ανέμισμα των μαλλιών σου,
στο βιολοντσέλο της φωνής σου
ημιτόνια πάθους
χαϊδεύουν
το δέρμα της ψυχής
Διάφανη απειλή η αγκαλιά
των ματιών σου
και στων χειλιών σου τις άκρες
κρεμασμένο
το αιώνιο καλοκαίρι
ξεδιάντροπα αθώο…
Από πού να σε πιάσει το όνειρο
χωρίς να κοπεί;

Δαίδαλος – Νικολίτση Αντωνία

Κι αν δεν ήθελες να καώ

γιατί μου έφτιαξες φτερά

σώματα εφαπτόμενα

στης ζωής τους ορίζοντες.

Ύστερα ξέχασες’ μα δεν ξεχαστηκες

Είχες το άρωμα του ονείρου

χαραγμένο στην πλάτη σου.

Βαθιές λαβωματιές μιας εφηβείας που δεν έζησες

και που πάντα κουβαλούσες.

Χωμένα στο καβούκι τους ατενίζουν το άπειρο.

Λόγια σοφά δεν βγαίνουν απ’ τα χειλη’

ένας Ιούλιος που έγινε Αύγουστος

κι ο Αύγουστος προσμένει τον Σεπτέμβρη.

Σ’ένα “λαβύρινθο” κάποτε 

έκλεισαν ένα σκιάχτρο

γιομισμένο με ενοχές και λάθη

εκεί η Αριάδνη απουσίαζε

κι εσύ επέλεξες να ζεις χωρίς κουβάρι

ήταν μακρύς ο δρόμος για την έξοδο

και μόλις βγεις φοβάσαι τις αχτίδες.

Υπόσχεση – Μαρίνα Θεοδώρου


―Άκουσες τους καθρέφτες;
Άμα τους άκουσα; Μπηχτήκανε στο δέρμα μου.
―Φύγε, στιγμή μην κάθεσαι.
Γλιστράω απ’ το κρεβάτι μου. Πανέρημο.
Και ντύνομαι. Σφίγγω την τσέπη του παντελονιού μου.
Βγαίνω έξω κι αρχίζω να περπατάω.
―Όχι, τρέξε. Πρέπει να τρέξεις.
Κοιτάζω πίσω και βλέπω τα σίδερα.
Τρέχω, ακούω το λαχάνιασμά μου, η ανάσα μου ιδρώνει
και κόβεται.
Δεν προλαβαίνω να σταματήσω, πρέπει να τρέξω, να πηδήξω.
Κι άλλα σίδερα.
Πηδάω ακόμα πιο ψηλά, τεντώνω το κορμί μου, τα προφταίνω και τ’ αφήνω πίσω μου.
Σφίγγω την τσέπη μου. Όχι! Γαμώτο. Όχι.
Μου έπεσε. Πρέπει να γυρίσω πίσω.
Τα σίδερα πιο παγωμένα και πιο δυνατά.
―Αν γυρίσεις, να ξαναφύγεις δεν θα μπορέσεις. Φύγε τώρα.
Όχι, πρέπει να γυρίσω. Μου έπεσε.
Και τρέχω ξανά και πηδάω και βρέχομαι και ψάχνω. Δεν είναι πουθενά.

Κόσμος αρχίζει να περνά. Με κοιτάζουν παράξενα.
Πού είναι; Θα καταλάβουν. Δεν πρέπει να βρεθεί στο δρόμο τους.

Κι όμως, κοίτα! Είναι εκεί.
Πέρα, στο χώμα. Σε μια λακκούβα.
Τσαλαπατημένη και φτυσμένη.
Κι όμως είναι εκεί, τη βρήκα.

―Δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά, Ελπίδα.

Αντίσταση – Μίνα Πατρινού

Τα νερά της νύχτας πηδούν,
απλώνουν μυριάδες κόκκους
σε ανήσυχα κλειστά βλέφαρα,
γρατζουνίζουν πόρτες
και σώματα με υποψία σφυγμού.
Που και που
ξεπηδά έντρομο
κανένα γαλαζωπό όνειρο.

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

–Το i Travel Poetry διοργανώνει τον τον Δεύτερο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας με αιτήσεις έως 15/6.

Βρείτε τον εδώ

-Όλοι οι συμμετέχοντες των διαγωνισμών μας επωφελούνται με έκπτωση 20% σε όλα τα υπάρχοντα, αλλά και μελλοντικά σεμινάρια της Master ART, στα οποία θα βρείτε webinars συγγραφής και όχι μόνο!
Δείτε τα σεμινάρια εδώ, εαν σας ενδιαφέρει η προσφορά επικοινωνήστε μαζί μας.