Διαβάστε τα ποιήματα του Ποιητικού Διαγωνισμού U WRITE 2, στην κατηγορία “Διαγωνισμοί”.

Ιγνάτης Κακαρώνης- Βασιλική πομπή

Από τη θάλασσα ξεπρόβαλες λουσμένη
μ’ όλα τα χρώματα της ψυχεδέλειας
τα μωβ, τα πράσινα και τα ψηφιακά,
κύματα που στραφτάλιζαν
στο Ανατολίτικο μελαχροινό σου δέρμα.
Ο Δίας κι ο Κρόνος οι ώμοι σου
καθώς μου έστρεψες τα δυο,
κάρβουνα στην ψυχή μου,
σκοτεινά σου μάτια.
Και γω στα χέρια μου
κρατούσα την εικόνα σου
και συ στα χέρια σου
κρατούσες την καρδιά μου.

Κωνσταντίνα Ζαφειράκη- Η άνοιξη δεν θα ‘ρθει ποτέ

Θέλω να κλειστώ σε ένα έρεβος συναισθημάτων,
να αγκαλιάσω όλες μου τις σκέψεις.
Να τρέξω γυμνή ανάμεσα στις λέξεις,
να βιώσω το μεγαλείο του κόσμου των θαυμάτων.

Τα σύννεφα χορεύουν ανάμεσα στα λυτά μαλλιά,
οι ακτίνες διασχίζουν κάθε μήνιγγα του εγκεφάλου.
Η ζωή με περιμένει μα είναι κάποιου άλλου,
θα ψάξω να τον βρω στην κρυμμένη ακρογιαλιά.

Κόβω ένα άνθος από τη ρίζα,
ομορφαίνει το πρόσωπο στολίδι στο αυτί.
Τραγούδια ακούγονται, χορεύουν οι αστοί.
Βροχή στα μάτια μου και νιώθω πάλι γκρίζα.

Φωτιά προβάλει από ένα έρημο χωριό.
Αναστάτωση πολλή πλημμυρίζει τους κατοίκους,
χάνονται ανάμεσα στις φλόγες και στους ήχους.
Με πιάνω το παρελθόν μου να θωρώ.

Σοφία Χανιωτάκη- Με λένε Απόσταση

Υπάρχω για να χωρίζω τους ανθρώπους,
να μην τους αφήνω ν’ αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, ν΄ αγγίζονται.
​
Υπάρχω και πλέω σαν τη θάλασσα,
που ξεχωρίζει τα βλέμματα
που πνίγει τις ανάσες
που δεν αφήνει τις ψυχές
να πουν ούτε γεια ούτε αντίο.
​
Υπάρχω;
​
Με λένε Απόσταση.
Είμαι εδώ, είμαι εκεί, είμαι παντού.
Και είμαι μέσα σου δυνατή σαν κυκλώνας.
Είμαι σκληρή και στέκομαι αγέρωχη μπροστά στον χρόνο.
Δε με νοιάζει αν σου λείπω
δε με νοιάζει αν μου λείπεις
γιατί είμαι μεγάλη, αλλά… υπάρχω;
​
Με λένε Απόσταση
και υπάρχω
σαν να μην υπάρχω.

Μαρία Καστελλάνου- Αλμυρό νερό

Στον Άσπρο Γκρεμό
περπάτησα ώρα πολλή
πάνω στις πέτρες και στ’ αγκάθια.
Ματώσανε τα πόδια μου
και ρευστή η ψυχή μου
έγινε δάκρυα.
Κατέληξα σε βότσαλα
θρυμματισμένα
Έβρεξα την πίκρα μου
με τ΄ αλμυρό νερό
Το δαχτυλίδι σου
ρίχτηκε στον πάτο της θάλασσας
την ώρα που ούρλιαζ’ ο αέρας
και έφευγαν οι γλάροι.
Κρατάω πως δεν περίμενες
την ώρα που εγώ
λαχταρούσα την επιστροφή
Δεν άντεξες το λίγο ακόμα
κι όλα τριγύρω γίνανε νερό
και λάσπη και βουή.
Ένα σου λέω
και στα χρόνια που ’ρχονται
να το θυμάσαι:
Ποιητές δεν υπάρχουν πια
Κι εγώ δεν είμαι
η αγαπημένη σου.

Κατερίνα Χαραλαμποπούλου- Οι θύλακες του κουβαριού

Βαθιά συλλογιέμαι τ΄ αναπάντητα,
μάχομαι να ξετυλίξω το κουβάρι
που υφαίνει τη πλάση και πλανάται
στο χρόνο τον παντοτινό, τον ανελέητο.
Όπου φυτρώνουν σκέψεις ανούσιες,
ανθρώπου τεχνάσματα
να γλυκάνει τ΄ απύθμενο κενό,
το χάος στη ψυχή, στο κορμί.
Και σαν η φαντασία γεννά κλώνους, ιδέες
που αυγατίζουν την άκαρπη σπορά,
σώματα βουτούν στα ρηχά σοκάκια της λήθης
και ξεβράζονται στη δίνη του σκότους
για να καβαλικέψουν τον ίσκιο της πλάνης.
Τάχα δαμάζει ο νους την ιερή φύση,
παραμερίζοντας ουράνιες δυνάμεις,
αψηφώντας και ξεμακραίνοντας.
Κι όσο η λύτρωση της γνώσης δε κοπιάζει,
κάθε βλαστάρι αλήθειας κατασπαράζεται
και χάνεται το γνήσιο στο ψεύτικο.
Ξέθωρη η πεμπτουσία στον ορίζοντα,
η ομορφιά της ζωής μεταμορφώνεται
σε μια ανοίκεια, στείρα εξομολόγηση
που στρέφει πάνω της τα βέλη.
Να γκρεμιστεί κάθε προοπτική
υφασμένη στο βωμό των αξιών,
να σμιλευτούν τα φτερά της κυριαρχίας
πέρα από το ανθρώπινο, το θεϊκό.
Μοναδική ελπίδα, μόνη πνοή
οι θύλακες του κουβαριού,
ν΄ αναδυθούν στο φως,
να σπάσουν τα δεσμά της απραξίας,
να υμνήσουν με λατρεία
τη ΖΩΗ που καρτερεί.

Χρήστος Ντικμπασάνης- Ο χρόνος

Συλλογίζομαι τις στιγμές που κυλούν γοργά
Το χρόνο που δραπετεύει σε κλάσματα δευτερολέπτου
από την στατικότητα των αισθήσεών μας
Σε μια νύχτα περνάει η ζωή μας
τόσο βιαστικά και αθόρυβα

Της ώρας της γοργοφτέρουγης
που βαστάει όσο η νύχτα μιας ζωής
εραστής ζηλόφθονος είναι ο χρόνος
Χαϊδολογά την ευτυχία μας
με τις γοργές κινήσεις του
Μας κρατά δέσμιους στη φυλακή του

Θα μείνουν τα ίχνη μας
ή θα σβηστούν με την πρώτη ριπή του ανέμου;
Για πάντα πέρασαν τα πάντα
χάθηκαν στην αγκαλιά του χρόνου
που γεννά και αποβάλλει αδιάκοπα
τις πιο ωραίες ημέρες του έρωτα και του πόθου μας.

Ελευθερία Μάνου Σαληόγλου- Σπασμένο φτερό

Κόκκινο ουρανό ετούτη η νύχτα φόρεσε…
θλιμμένο το χρυσαφένιο φεγγάρι
στο σύμπαν αντηχεί το κλάμα μιας αγγέλου…
Σπασμένο φτερό στην πλάτη
Πόσο πονά η αγάπη;


Με μίαν αστραπή σείστηκε όλη η γης…
κατέβηκε ο μαυροντυμένος Άρης
κι έχει στην πλάτη το σπαθί του…
ετοιμοπόλεμος για τον έρωτα μιας θνητής
περπατά με βήμα τρανταχτό,
ανεμίζουν τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά του…
με χαραγμένο στο πρόσωπο έντονο θυμό
έχει μαζί του για συντροφιά γεράκια…
να πετούν από ψηλά με νύχια ακοντισμένα
κραυγές δυνατές ηχούν… τρέμει και το μάτι του θεού
μάχη προμηνύεται και ο φόβος κρύβετε…
με τη μπάσα του φωνή… ρωτάει…
Ποιός είναι αυτός που πλήγωσε την Αφροδίτη;


Καθώς βαδίζει το βλέμμα του αντικρίζει την οδύνη
Λιπόθυμη η άγγελος του, με χαμένες τις αισθήσεις…
Αιματοβαμμένα τα λευκά φτερά της….
Ψυχοπονά… με σπασμένο φτερό.
Αγγίζει την καρδιά της…. Χιόνι…
Χαϊδεύει τα μαύρα βελούδο μαλλιά της…
Ζεστό φιλί, στο μέτωπο της ακουμπά και τη ρωτά
Ποιος σε πλήγωσε;
-Ο δαίμονας μοιχεία. Του απαντά.
Συγχώρεσε αγάπη μου… τη θνητή προδοσία
ανάλγητος ο έρωτας, λογική δεν έχει στων ανθρώπων το πνεύμα
οι ερινύες δίνουν για ανταμοιβή της πλάνης το αίμα…
Συγκράτησε την οργή σου…
Χάρισε μου για τελευταία φορά το φιλί σου…
Οι πύλες του Άδη έχουν ανοίξει
Αξίζει να υπάρχουμε για τον έρωτα και τον θάνατό του.

Στέλιος Λιθοξοΐδης- Ορκωμοσία

Αντίο λοιπόν
απ’ τον ψηφιακό κυβερνοχώρο.
Φτωχότεροι μεν
σ’ αισθήσεις κι αγγίγματα
Γεμάτοι δε
ίσα με τέσσερα χρόνια
παρά κάτι μήνες.
Αντίο λοιπόν
σας χαιρετώ
κουνώντας τα χέρια
εμπρός της οθόνης
Ξεχνώντας
για άλλη μια φορά
το μικρόφωνο κλειστό.
Σαν από βουβή ταινία.
Σας ευχαριστώ
πληκτρολογώντας
τα πιο ειλικρινή μου συναισθήματα.
Εις ένα επανιδείν προσμένω
τη μέρα που το εἰκός ἤ ἀναγκαῖον
θα είναι μόνον αριστοτελικό.
Αναμένω, λοιπόν
σ’ αυτό το περίπου τότε.

Μάντυ Τσιπούρα- Μαύρα μαργαριτάρια

Μόνο οι σιωπές μου μ’ ακούν.
Μαύρα μαργαριτάρια
να τις λευκάνω ζητούν
μ’ αδύναμη είμαι 
κι άπραγη στέκω.


Μουδιάζουν τα σύννεφα
στοιβάζονται τα όνειρα,
ζωντανά απολιθώματα
στα σεργιάνια των δειλινών.
Κι η θάλασσα άφωνη 
μετέχει στη σιωπή.
Φυγή καλπάζει στα κύματα
σ’ ένα παράλληλο σύμπαν
μακρινό
φορτισμένο με ιόντα κεραυνών.
Αστραποβόλια διαμελίζουν τη μοναξιά μου
σε στρωμένο τραπέζι
με άδεια ποτήρια 
και πέτρινα άνθη.


Η σκόνη ρουφάει την πνοή μου.
Δεν ανασαίνω
Φυλορροώ 
Στραγγίζω στο γιόμα του φεγγαριού
Αμήχανη, βουβή
στραγγαλίζω το χρώμα
δε μπορώ ν’ ασπρίσω τις σιωπές μου.
Το φως γονάτισε αμυδρό
αυτές μου φωνάζουν
με ικετεύουν.


Εγώ πέφτω
συνέχεια πέφτω
Με βαραίνουν
Τις κρατώ
Πολύτιμες είναι
Μαργαριτάρια στον ωκεανό μου
Βαθιά μέσα του
Σκοτεινά
Μαύρα θα παραμείνουν
μέχρι ν’ αναδυθεί η ψυχή.

Θάλεια Μαχαιρίδου- Το αιώνιο μυστικό

Κάποτε στης λίμνης την όχθη
αντίκρισα αυτό που χρόνια αγνοούσα.
Σ’ ένα γυάλινο μπουκάλι
κρύβονταν όσα επιθυμούσα.
Σ’ ένα χαρτί παλιό γραμμένο
και από τον χρόνο ξεφτισμένο
με λάμψη εμφανίστηκαν οι μεγαλύτεροι αστέρες.
Δεν ήτανε του Χόλυγουντ, μήτε και των αθλημάτων.
Ήτανε της ζωής πιστοί, ιστορικοί συνοδοιπόροι.
Πλάτωνας, Γαλιλαίος, Μπετόβεν, Αϊνστάιν,
μερικοί από τους πιο σπουδαίους εφαρμοστές του,
εφαρμοστές του μυστικού,
που τους βοήθησε να γίνουν νικητές.
Και αυτό ζητώντας μέσα από την ψυχή τους,
με όλο τους το είναι,
αυτό που πραγματικά επιθυμούσαν.
Ονειρεύονταν πως ήδη το κατείχαν,
με αισθήματα θετικά μέσα στην καρδιά τους,
με πίστη ακλόνητη μπροστά στους πιο τρελούς τους πόθους
και με τα αποτελέσματα να τους δικαιώνουν
απολαμβάνοντας κάθε φορά αυτά που ζήτησαν και τους δοθήκαν.
Μα μία ήταν η φράση που απέμεινε αποτυπωμένη με έντονα σκούρα γράμματα:
«Τόλμησε να ζητήσεις και θα λάβεις».

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ!

–Το i Travel Poetry διοργανώνει τον τον Δεύτερο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πεζογραφίας με αιτήσεις έως 15/6.

Βρείτε τον εδώ

-Όλοι οι συμμετέχοντες των διαγωνισμών μας επωφελούνται με έκπτωση 20% σε όλα τα υπάρχοντα, αλλά και μελλοντικά σεμινάρια της Master ART, στα οποία θα βρείτε webinars συγγραφής και όχι μόνο!
Δείτε τα σεμινάρια εδώ, εάν σας ενδιαφέρει η προσφορά επικοινωνήστε μαζί μας.