-Λευκός καμβάς- Ελευθερία Μαμούρα
Σώμα,
Λευκό σαν καμβάς
Όμως άγριας ομορφιάς
Φέρτε μου πινέλα και χρώμα
Να ζωγραφίσω το σύμπαν ξάνα
Να δημιουργήσω βουνά, φαράγγια
Λίμνες, ρυάκια
Φεγγάρι και άστρα
Να αναγεννηθεί η πλάση
Να ζωγραφίσω σημάδια από κύμματα
Σαν εκείνα στην άμμο
Που μένουν χαραγμένα, μέχρι την επόμενη τρικυμμία
Φέρτε μου χρώματα,
Να ζωγραφίσω σημάδια του έρωτα
Σημάδια δημιουργίας
Σημάδια που δείχνουν ότι ζώ
Που δεν θα ξεθωριάσουν
Σώμα,
Περίεργο
Ανεξερεύνητο και εξερευνημένο
Σώμα που ζεις δυνατά
Που πονάς
Που αγαπάς
Που δίνεις ζωή
Θαρρώ πως είσαι παραδεισένιο
Θεού απεσταλμένο
Σαν ποίηση,
Μυστήριο και σκοτεινό
Γλυκοφιλημένο από την πλάση
Θαρρώ,
Πως μερικοί θα θέλουν να σε αλλάξουν
Πως θα θέλουν να σβήσουν τα ζωηρά χρώματά σου
Ώστε να μείνεις λευκός καμβάς
Όμως αυτοί,
Αυτοί που θα θέλουν να χορέψουν μαζί σου στους ρυθμούς της θάλασσας σου
Σε αυτούς,
Χαρισέ τους λίγη από τη μαγεία σου
Λίγη θέα από τον παράδεισο
Να δούν το φώς μες το σκοτάδι τους
Την ομορφιά του να είσαι ελεύθερη
Την τέχνη της ύπαρξης
Σώμα,
Καμβά βαμμένε
Από τη σκονή των αστρών
Εσύ που πνέεις την ζωή
Και ο χρόνος άφησε τα δικά του σημάδια πάνω σου
Θαρρώ πως είσαι παραδεισένιο
Θεού απεσταλμένο…
Ελευθερία Μαμούρα.
